Γενική απεργία διαρκείας

Σώθηκε ευτυχώς ο 13ος κι ο 14ος μισθός μετά από τιτάνια μάχη της κυβέρνησης. Δυστυχώς στην προσπάθεια της διάσωσής τους εξέπνευσαν ο 9ος, ο 10ος, ο 11ος και ο 12ος, ενώ ο 5ος, ο 6ος, ο 7ος και ο 8ος βρίσκονται σε κώμα.
Αυτό δε σημαίνει πως δεν πρέπει να πανηγυρίσουμε για τους διασωθέντες. Έστω κι αν δεν προβλέπεται να επιζήσουν μέχρι την ώρα που θα πρέπει να πληρωθούν.

Αύριο απεργούμε και πάλι. Φαίνεται όμως πια πως οι τακτικές εικοσιτετράωρες απεργίες δεν έχουν να προσφέρουν κάτι παραπάνω. Καθημερινά οι λίστες των ανέργων μεγαλώνουν. Κάθε λίγο μαθαίνουμε πως κάποιος γνωστός ή φίλος έμεινε χωρίς δουλειά. Είτε γιατί τον σχόλασαν, είτε γιατί -σπανιότερα- δεν λύγισε στους εργοδοτικούς εκβιασμούς. Γιατί την ώρα που τα "οικονομικά επιτελεία" και οι "κοινωνικοί εταίροι" συζητούν για μειώσεις του βασικού μισθού φορώντας πένθιμες μουτσούνες και σκουπίζουν στα μεταξωτά τους μαντήλια τον ιδρώτα της προσπάθειάς τους να διασώσουν τα επιδόματα εορτών και αδείας, οι περισσότεροι εργοδότες του ιδιωτικού τομέα έχουν ήδη επιβάλλει μειώσεις είκοσι, εικοσπέντε και τριάντα τοις εκατό.

Εδώ και καιρό οι χαλυβουργοί δείχνουν το μόνο δρόμο. Την απεργία διαρκείας. Η κλιμάκωση είναι ο μόνος δρόμος. Δεν εγγυάται όμως απαραίτητα τη λύση. Το σκηνικό του τρόμου είναι πια εδώ και οι απελπισμένοι που θα αρπάξουν την πρώτη δουλειά που θα τους δοθεί έστω και με σκάρτο πεντακοσάρικο δεν θα λογαριάσουν την τύχη του προκατόχου της. Η απελπισία αγριεύει τον άνθρωπο και οι δικές μας γενιές ελάχιστα έχουν γνωρίσει τη φτώχεια και το αδιέξοδο. Μέχρι χτες.
Ο λαός δεν πρόκειται να γεμίσει τους δρόμους. Δεν θέλει να χειραφετηθεί, δεν πιστεύει σε τίποτα παρά μόνο στην επιβίωση με τους όρους που τη γνώριζε. Μέχρι χτες. Το απόλυτο αδιέξοδο του είναι πρωτόγνωρο, είναι ο τρόμος του θρίλερ που κοβόταν με τηλεκοντρόλ και ξεχνιόταν μ' εκατόν ογδόντα μοίρες στο μαξιλάρι. Μέχρι χτες. Όμως τώρα συνεχίζεται και το πρωί.
Ίσως μια ενδεχόμενη γενική απεργία διαρκείας να έχει περιορισμένη συμμετοχή. Ίσως να προϋποθέτει την οριστική ρήξη του ταξικού κινήματος με τα θεσμικά συνδικαλιστικά απολειφάδια. Είναι όμως ο μόνος δρόμος που μας έχει απομείνει. Δε χωρούν "αν" και "μάλλον". Είναι το τελευταίο μέσο που μπορεί να πυροδοτήσει τη συλλογικότητα. Την όποια συλλογικότητα μπορεί να διασφαλίσει η ταξικά αναλφάβητη εργατική τάξη. Την όποια συλλογικότητα έχει επιβιώσει μετά από το ακατάσχετο τσαλαβούτηγμα της τάξης μας στην λασπουριά του "όλοι είναι ίδιοι κι εσύ κοίτα την πάρτη σου". Αν αποτύχει κι αυτό θα μπούμε στην πιο αυτοκαταστροφική και σκοτεινή περίοδο για την εργατική τάξη μετά την αυγή του εικοστού αιώνα. Κι αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, αν δεν καούμε εμείς, πως θα γεννούνε τα σκοτάδια φως;