Ξημερώματα της 29ης Μαΐου 1453, πεντακόσια πενήντα εννιά χρόνια πριν, εκδηλώθηκε η τελευταία επίθεση των στρατευμάτων του Μωάμεθ Β' του Πορθητή κατά της Κωνσταντινούπολης και των υπερασπιστών της. Η Πόλη έπεσε οριστικά στα χέρια των πολιορκητών της. Δεν ήταν όμως κάτι το τυχαίο ή το απρόσμενο.
Η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία βρισκόταν ήδη προ πολλού σε διαρκή παρακμή. Οι άραβες αρχικά και οι τούρκοι αργότερα είχαν κατορθώσει να καταλάβουν τα ασιατικά εδάφη της και η πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους δυτικούς της Δ' "σταυροφορίας", παρά την επανακατάκτησή της, άφησε ανίατες πληγές στο σώμα της αυτοκρατορίας. Κατά τα τελευταία χρόνια προ της οριστικής της άλωσης, η αυτοκρατορία ήταν τέτοια μόνο κατ' όνομα. Χαρακτηριστικό είναι πως η Κωνσταντινούπολη του 1453 προστατεύονταν από μόλις 4-5 χιλιάδες στρατιώτες, οι μισοί εκ των οποίων ήταν δυτικοί μισθοφόροι. Ο Σκαρίμπας μάλιστα διατυπώνει την πεποίθησή του πως στα μοναστήρια της ίδιας εποχής στεγάζονταν 200.000 "φιλειρηνιστές" καλόγεροι νεαρής ηλικίας. Ο Μωάμεθ ο Β' διέθετε περί τις 100.000 στρατιώτες και ισχυρά πολιορκητικά μέσα. Οι συσχετισμοί ήταν σαφώς υπέρ του.
Παρ' όλα αυτά, μια ήττα για την βυζαντινή αυτοκρατορία που είχε δρομολογηθεί ήδη διακόσια πενήντα χρόνια νωρίτερα και ήταν αναπόφευκτη καλλωπίστηκε στη λαϊκή συνείδηση μέσα από το θρύλο της Κερκόπορτας. Για την άλωση της Πόλης δεν θα μπορούσε να ευθύνεται η νομοτέλεια της ιστορίας και το σάπισμα της βυζαντινής εποχής αλλά η προδοσία ενός ακόμα Εφιάλτη που έμπασε από ένα μικρό πορτάκι τους πολιορκητές.
Και μια και μιλάμε για πορτάκια:
Πεντακόσια πενήντα εννιά χρόνια μετά, μια εκ των κραταιών αυτοκρατοριών του σύγχρονου κόσμου, η Ευρωπαϊκή Ένωση κινδυνεύει κι αυτή με τη δική της Άλωση. Η σημερινή απειλή δεν προσωποποιείται στη μορφή κάποιου τούρκου σουλτάνου και οι εχθροπραξίες δεν γίνονται εκατέρωθεν τάφρων και τειχών. Πρόκειται όμως κι αυτή τη φορά για μια νομοτέλεια, μια ενδογενή κρίση του καπιταλισμού αυτή τη φορά, που απειλεί να γκρεμίσει μια -οικονομική- αυτοκρατορία.
Παρ' όλα αυτά, η ανάγκη για Κερκόπορτες δεν σταματά ποτέ. Όταν λοιπόν τα τείχη του ευρώ και της ζώνης του, σήμερα ή αύριο, γίνουν θρύψαλα, το πολιτικοοικονομικό σύστημα θα διασκεδάσει τις ευθύνες του επικαλούμενο την Κερκόπορτα-Ελλάδα.
Η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία βρισκόταν ήδη προ πολλού σε διαρκή παρακμή. Οι άραβες αρχικά και οι τούρκοι αργότερα είχαν κατορθώσει να καταλάβουν τα ασιατικά εδάφη της και η πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους δυτικούς της Δ' "σταυροφορίας", παρά την επανακατάκτησή της, άφησε ανίατες πληγές στο σώμα της αυτοκρατορίας. Κατά τα τελευταία χρόνια προ της οριστικής της άλωσης, η αυτοκρατορία ήταν τέτοια μόνο κατ' όνομα. Χαρακτηριστικό είναι πως η Κωνσταντινούπολη του 1453 προστατεύονταν από μόλις 4-5 χιλιάδες στρατιώτες, οι μισοί εκ των οποίων ήταν δυτικοί μισθοφόροι. Ο Σκαρίμπας μάλιστα διατυπώνει την πεποίθησή του πως στα μοναστήρια της ίδιας εποχής στεγάζονταν 200.000 "φιλειρηνιστές" καλόγεροι νεαρής ηλικίας. Ο Μωάμεθ ο Β' διέθετε περί τις 100.000 στρατιώτες και ισχυρά πολιορκητικά μέσα. Οι συσχετισμοί ήταν σαφώς υπέρ του.
Παρ' όλα αυτά, μια ήττα για την βυζαντινή αυτοκρατορία που είχε δρομολογηθεί ήδη διακόσια πενήντα χρόνια νωρίτερα και ήταν αναπόφευκτη καλλωπίστηκε στη λαϊκή συνείδηση μέσα από το θρύλο της Κερκόπορτας. Για την άλωση της Πόλης δεν θα μπορούσε να ευθύνεται η νομοτέλεια της ιστορίας και το σάπισμα της βυζαντινής εποχής αλλά η προδοσία ενός ακόμα Εφιάλτη που έμπασε από ένα μικρό πορτάκι τους πολιορκητές.
Και μια και μιλάμε για πορτάκια:
Πεντακόσια πενήντα εννιά χρόνια μετά, μια εκ των κραταιών αυτοκρατοριών του σύγχρονου κόσμου, η Ευρωπαϊκή Ένωση κινδυνεύει κι αυτή με τη δική της Άλωση. Η σημερινή απειλή δεν προσωποποιείται στη μορφή κάποιου τούρκου σουλτάνου και οι εχθροπραξίες δεν γίνονται εκατέρωθεν τάφρων και τειχών. Πρόκειται όμως κι αυτή τη φορά για μια νομοτέλεια, μια ενδογενή κρίση του καπιταλισμού αυτή τη φορά, που απειλεί να γκρεμίσει μια -οικονομική- αυτοκρατορία.
Παρ' όλα αυτά, η ανάγκη για Κερκόπορτες δεν σταματά ποτέ. Όταν λοιπόν τα τείχη του ευρώ και της ζώνης του, σήμερα ή αύριο, γίνουν θρύψαλα, το πολιτικοοικονομικό σύστημα θα διασκεδάσει τις ευθύνες του επικαλούμενο την Κερκόπορτα-Ελλάδα.
Κι ένα τελικό σχόλιο (από εδώ)
5 σχόλια:
Στρατολάτη καλησπέρα. Έχει δίκιο , η ιστορία είναι γεμάτη από Εφιάλτες και Ιούδες, πάντα κάποιος άλλος πρέπει να φταίει, γιατί αλλιώς φαίνετε η γύμνια τους. Δεν γίνετε να φταίνε αυτοί που έμειναν γυμνοί , αλλά αυτοί που τους βλέπουν.
Καλή δύναμη.
ατυχής παραλληλισμός
Η Ε.Ε.δεν είναι ουτε σε παρακμή,ουτε κερκόπορτα φοβάται.Η ίδια δημιουργεί συνθήκες και λεηλατεί.
Περισσότερο ταιριαστό κατά τη γνώμη μου είναι οι ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΕΣ-ΠΛΙΑΤΣΙΚΟ στην ευρύτερη Ανατολή και ιδιαίτερα η Δ'όπου η πρόσκληση έγινε από ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ-ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥΣ ΜΕ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΑΠΟ ΠΡΙΝ ΣΤΟΥΣ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΟΥΣ.
Κι από τότε τίποτα δεν άλλαξε
Ζ1977
Σ' αυτό ακριβώς αναφέρομαι Ανορθόγραφε, στις συνθήκες που χρειάζονται τη γέννηση Ιούδων, Εφιαλτών και Κερκοπορτών.
Ζ1977, ατυχής ο παραλληλισμός αλλά πότε είπα οτι η ΕΕ φοβάται για κερκόπορτα; Η ΕΕ, όπως κάθε "αυτοκρατορία" (που λεηλατεί όπως όλες) θα καταρρεύσει. Κι όταν καταρρεύσει -το αν θα γίνει τώρα δεν το προδικάζω απαραίτητα, είναι ωστόσο πιθανόν- θα επικαλεστεί την δική της κερκόπορτά. Το ρόλο της δυνητικής κερκόπορτας σήμερα παίζει η Ελλάδα.
η διαφωνία ειναι στη κερκόπορτα
Δεν δικαιολογείται για κερκόπορτα,είναι η πάντα προπαγάνδα εναντίων των θυμάτων πριν τη κατακρεούργηση τους.
ΑΛΛΙΩΣ
Δε λέει έπεσα διότι η ελλάδα......
αλλά
επειδή η ελλάδα ειναι.....εμείς ως τέλειοι και άψογοι μπορούμε και πρέπει να τη ξεσκίσουμε
Ζ1977
Πάντα οι λαοί χρειάζονται αυτούς τους μύθους.
Εδώ ισχύει το "κι αν δεν υπήρχε Εφιάλτης, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε".
Καλώς ή κακώς είναι μια ανάγκη των λαών αυτή...
Και αν δούμε τον λαό σαν ένα ζωντανό οργανισμό, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι πρόκειται για το ένστικτο ψυχολογικής αυτοσυντήρησης του λαού.
Οι λαοί φορτώνουν την ήττα στους προδότες, οι οπαδοί στη διαιτησία και οι Χριστανοί στο Σατανά.
Και βέβαια υπάρχουν και προδότες και διαιτητές πουλημένοι (για το Σατανά αμφιβάλλω λιγάκι), οι οποίοι κάποιες φορές παίζουν έως και κυρίαρχο ρόλο αρκετές φορές στην έκβαση μιας μάχης, αλλά δεν είναι αυτοί οι ένοχοι παντού και πάντα φυσικά.
Όπως είπες υπάρχει και η φυσική νομοτέλεια "ζωή-θάνατος-αναγέννηση".
Δημοσίευση σχολίου