Παράλογα

"Αφεντικό, αν δεν έχεις λεφτά να μου πληρώσεις τους μισθούς δεν πειράζει. Όταν και άμα βρεις μου τα δίνεις, μαζί μ' αυτά που σού'χω δανείσει. Και μόλις τελειώσω την υπερωρία θα κάτσω να σκεφτώ κανά τρόπο να μαζέψεις λεφτά και θα σου πω. Πάση θυσία σου λέω."

Παράλογο;
Γιατί;
Δεν είναι εξίσου παράλογο το να σε αγχώνει, εσένα που είσαι άνεργος, που θα τά 'βρει το κράτος τα λεφτά για να σου δώσει το επίδομα ανεργίας;
Δεν είναι εξίσου παράλογο το να σε αγχώνει, εσένα που είσαι συνταξιούχος, που θα τά 'βρει το κράτος τα λεφτά για να σου δώσει τη σύνταξη;
Δεν είναι εξίσου παράλογο το να σε αγχώνει, εσένα που είσαι άρρωστος, που θα τά 'βρει το κράτος τα λεφτά για να σου καλύψει τα φάρμακα;
Σάμπως δεν τά'χεις ήδη πληρωμένα και μάλιστα πανάκριβα; Δεν έχεις προκαταβάλει εισφορά ανεργίας, συντάξεως, ασθενείας, εργατικής κατοικίας; Μήπως ζήτησαν τη γνώμη σου πριν τοποθετήσουν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων στο χρηματιστήριο ή στα δομημένα ομόλογα; Μήπως μοιραστήκανε μαζί σου τα "μεσιτικά"; Είναι λογικό το ότι γίναμε όλοι οικονομολόγοι και ξεχυθήκαμε παρέα με τους αμολυτούς κύνας να ξετρυπώσουμε το λαγό που θα μαγειρέψει το κράτος για να ταΐσει τους πεινασμένους; Είναι λογικό να συμπονά ο πεινασμένος το κράτος για τ'ότι χάθηκαν οι λαγοί;

Τά 'χεις δουλεμένα ρε. Τα δικαιούσαι. Δε ζητιανεύεις τον οβολό του ξένου διαβάτη. Δε ζητάς φιλανθρωπία. Δε στρογγυλεύεις. Απαιτείς αυτό που έχει βγει με τον ιδρώτα σου. Κι αν τό 'χουν διαγουμίσει οι βεζύρηδες κι οι Χατζηαβάτηδες, γκρεμοτσακίζεις το μπερντέ μ' αυτούς μέσα και φτιάχνεις τον δικό σου.
Αλλιώς κάθεσαι κι ακούς την απάντηση του αφεντικού:

"Κοίταξε, δεν έχω φράγκο. Δούλευε εσύ δωδεκάωρο μπας και πάρουν μπρος οι δουλειές κι όταν έχω σου δίνω. Που πας; Κάτσε να σου πω μισό λεπτό. Κατέβαινε ένα πεντακοσάρικο γιατί ήρθε ο ΣΔΟΕ και τσάκωσε κάτι εικονικά. Θα τα πάρεις μαζί με τ' άλλα. Α, κι ένα τελευταίο. Όταν μου μιλάς μπροστά σε κόσμο θε με αποκαλείς 'αξιότιμο αφέντη'. Δε γίναμε ίσα κι όμοια. Γύρνα τώρα στη δουλειά σου και σβέλτα."