Οι εφοπλιστές, οι εκβιαστές και τα όντα-υπογάστρια

Ο πρόεδρος του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Επιβατηγού Ναυτιλίας Α.Βεντούρης χαρακτήρισε την ΠΝΟ "μικρή φασιστική κάστα που αμείβεται πλουσιοπάροχα". Ο πρόεδρος της ΠΝΟ, λέει, αμείβεται με 15.000€ το μήνα, οι δε ναυτικοί όχι μόνο δεν υπέστησαν μειώσεις αλλά μέσω εκβιασμών τσίμπησαν κι ένα 2% αύξηση. 'Ετσι ο ανειδίκευτος παίρνει 2.300€ καθαρά, ο μέσος μισθός είναι στα 4.500€ κι ο ανώτατος φτάνει τα 9.000€.

Και μέσα σ'όλα αυτά ο υπουργός Ρέππας είναι υπέρ της πολιτικής επιστράτευσης των απεργών. Γιατί το δικαίωμα στην ελεύθερη μετακίνηση είναι το μόνο εναπομείναν αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα -μέχρι νεωτέρας- και γιατί αν δε χαϊδολογήσει λίγο το μαλακό υπογάστριο όσων "δικαιούνται να μετακινηθούν" ίσως αυτοί να σκεφτούν πως δεν έχουν φράγκο ούτε για κουλούρι, όχι για ναύλα και χωριάτικες των 12 ευρώ. Μόνο που με τόσο χαϊδολόγημα στο υπογάστριο σε συνδυασμό με κωλοδάχτυλο, ο τυπικός μικροαστός νοικοκύρης έγινε ολόκληρος ένα υπογάστριο με κωλοτρυπίδα. Κι ένα τέτοιο ον το μόνο που μπορεί να σκεφτεί είναι πως τελικά το κωλοδάχτυλο είναι στη φύση του κι όποιος λέει "όχι στο κωλοδάχτυλο" είναι εχθρός και χαλάει την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό.

Οι ιδιοκτήτες των Σαμινών, απ΄ την άλλη, έχουν ξεφύγει τελείως. Μην έχοντας τίποτ' άλλο να πουν ματσαλάνε την ίδια χιλιομασημένη κυβερνητική ρετιρότσιχλα. Κάτι πρέπει να μασήσουν οι άνθρωποι βέβαια, κι αν η τσίχλα τους στάζει τα σάλια του Πάγκαλου και του Πορτοσάλτε το πολύ πολύ να πάθουν ουλίτιδα.

Η μόνη απορία που έχω είναι το πως μπορώ κι εγώ να εκβιάσω το αφεντικό μου για να μου δώσει αύξηση. Χρειάζεται να τον φωτογραφίσω γυμνό με ζαρτιέρες και τρεις ηλιοκαμμένους μούτσους γύρω του, όπως ίσως κάνανε οι ναυτεργάτες-εκβιαστές στους εφοπλιστές, ή αρκεί να τον απειλήσω πως αν δε μου δώσει αύξηση θα κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι να σκάσω και να τον φάνε οι τύψεις;

Υ.Γ. Πριν από είκοσι χρόνια περπατώντας στον Πειραιά είχα βρεθεί μπροστά σε μια σκηνή που με σημάδεψε πολιτικά. Ένας σαραντάρης καθόταν σ' ένα παγκάκι σε μια πλατεία, όταν ξαφνικά σηκώθηκε κι άρχισε να φωνάζει. Φώναζε μονάχος του κι έκλαιγε με λυγμούς. Σκέφτηκα στην αρχή πως ήταν διαταραγμένος, όμως ακούγοντάς τον κατάλαβα πως δεν ήταν παρά ένας απελπισμένος άνεργος. Άνεργος ναυτεργάτης, με οικογένεια και παιδιά που δεν μπορούσε να τα θρέψει. "Δέκα μήνες", τον ακούω ακόμα να λέει. Ένας από αυτούς που κατά τις αφορολόγητες ύαινες και τα όντα της δεύτερης παραγράφου υποτίθεται πως καθαρίζουν τεσσεράμιση χιλιάρικα το μήνα. Δεν ξέρω τελικά αν σιχαίνομαι περισσότερο αυτούς που λένε αυτά τα άθλια ψέμματα ή αυτούς που τα καταναλώνουν.