Η κότα, το αυγό και άλλα ερωτήματα

Είναι περίεργο που σ'αυτές ειδικά τις εκλογές τηρείται η απαγόρευση δημοσίευσης δημοσκοπήσεων για τις δυο τελευταίες προεκλογικές εβδομάδες. Έχω την αίσθηση μάλιστα πως είναι στοιχείο ανησυχητικό, ανησυχητικό διότι φαίνεται πως μάλλον είναι περιττή η όποια πρόσθετη δημοσκοπική χειραγώγηση. Είτε γιατί τα αυθεντικά δημοσκοπικά δεδομένα είναι καθησυχαστικά για τη δυνατότητα δημιουργίας ευσταθούς κυβέρνησης, είτε γιατί αναμένονται έκτακτες κι εντυπωσιακές στρατηγικές κινήσεις στην κατεύθυνση αυτή. Τίποτα δεν μένει στην τύχη, αυτό είναι σίγουρο. Ήδη από το 2008 ο νόμος Παυλόπουλου, όντας μπροστά από την εποχή του, φρόντισε να προικοδοτήσει το πρώτο κόμμα των σημερινών εκλογών με 50 επιπλέον έδρες. Εξκιούζ μι αλλά η "σύμπτωση" προϋποθέτει μια κάποια σπανιότητα. Άλλως μιλάμε για σχέδιο.
Ο σημερινός τύπος, πιστός στο θεάρεστο έργο του, φροντίζει να δώσει μια τελευταία δημοσκοπική νότα υπέρ του ιερού σκοπού της ευστάθειας των συγαμούντων μας το σπίτι. Οι δυο πιο αντιπροσωπευτικές κυβερνητικές φυλλάδες συμφωνούν στα συμπερασματικά δημοσκοπικά τους ευρήματα: Ο λαός θέλει ισχυρή συγκυβέρνηση (αν μάλιστα είναι συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ τόσο το καλύτερο). Αλλά για νά'χουνε και μια πισινή τα ευρήματα συμφωνούν πως το κόμμα-τσόφλι του Καμμένου θα είναι ο "ρυθμιστής", η ΔΗΜΑΡ επιστρέφει μέρος των ποσοστών της στο αναγεννημένο ΠΑΣΟΚ, κρατώντας όμως κι αυτή μια ρυθμιστική μάζα, η Χρυσή Αυγή μαζεύει μέρος του ρατσιστολουμπεναριού κι ενισχύει μαζί τη δικομματική συσπείρωση και, τελικά, το μόνο κόμμα που πέφτει είναι το ΚΚΕ. Κελ σουρπρί!

Δεν μπορώ να απαντήσω αν η κότα έκανε τ'αυγό ή το αυγό την κότα. Είναι, ομολογουμένως, ένα ενδιαφέρον πολιτικό ερώτημα που με ξεπερνά. Μέχρι ποιου σημείου δηλαδή οι δημοσιευόμενες δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν πραγματικές προθέσεις και μέχρι ποιου προδιαμορφώνουν αυτές που κατόπιν αποτυπώνουν; Αλλά νά'ταν και το μόνο ερώτημα που με ξεπερνά...
Πως είναι δυνατόν ο εξαθλιωμένος να επιθυμεί να κυβερνηθεί ταυτόχρονα κι από τους δύο συμμορίτες που εναλλάσσονται στην εξουσία; Πως μπορεί να δίνει την παραμικρή βάση στις εξευτελιστικές για το ανθρώπινο είδος πορδολογίες των καταλληλότερων; Ποια λογική μπορεί να έχει η εκλογική στήριξη φουσ-κομμάτων των οποίων η ύπαρξη βασίζεται στο αερίζειν άνευ αέρος: "Ναι στην Ε.Ε.-Όχι στο μνημόνιο"; Πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσει τελικά ο ψηφοφόρος; Πόσο φωστήρας πρέπει να είναι κανείς για να καταλάβει ότι η ακυβερνησία δεν είναι κίνδυνος αλλά ελπίδα; Ποία η θέση μου απέναντι σ'αυτόν που θα νομιμοποιήσει με την ψήφο του τη δυνατότητα του κράτους να δημεύσει το σπίτι που έχτισε με χίλιες δυο στερήσεις ο πατέρας μου επειδή αρνούμαι ή δεν μπορώ να πληρώσω την έκτακτη εισφορά;

Έχουμε πόλεμο και δεν είναι λόγια. Δεν είναι "δημοκρατικό δικαίωμα" το να ψηφίζει ο Α υπέρ της εξόντωσης του Β. Είναι εχθρική πράξη και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοια. Τέρμα τα χαϊδέματα κι οι κολακείες, τέρμα τα "συγχωρείται λόγω βλακείας".
Κι αν το δούμε κάπως πιο "ειρηνικά", οι εκλογές είναι μεν ήσσονος σημασίας για το αύριο, έχουν όμως μεγάλη σημασία για το αν και κατά πόσο αυτός εδώ ο λαός θα δικαιούται αύριο να παραπονιέται για τα μετεκλογικά του πάθη. Η ηθική σημασία αυτών των εκλογών είναι εξόχως μεγαλύτερη από την πολιτική.