Οι καθρέφτες της Σπιναλόγκας

Η Σπιναλόγκα, το νησί-σύμβολο, το νησί του σήριαλ που έκανε χιλιάδες τηλεθεατές να θέλουν να κλάψουν στην αγκαλιά του λεπρού της διπλανής πόρτας (αρκεί μόνο να μην είναι πακιστανός ή άλλος ξένος υγειονομικός βομβιστής), ξανάρχεται στην επικαιρότητα. Όχι για να γυριστεί κάποια συνέχεια του σήριαλ αλλά γιατί ο καλλιτέχνης Κώστας Τσόκλης θα γεμίσει με καθρέφτες τους δρόμους και τα κτίριά της, για πέντε μήνες. Το καλλιτεχνικό εγχείρημα βαφτίστηκε "Εσύ, ο τελευταίος λεπρός" (δεν είμαι σίγουρος αν αυτό το δεύτερο ενικό υποκρύπτει κάποιο πολιτικό υπαινιγμό). Ο καλλιτέχνης σκοπεύει να μετατρέψει το νησί σε υπαίθριο έργο τέχνης. Εκτός από καθρέφτες θα εγκαταστήσει διάφορες εικαστικές παρεμβάσεις και θα οργανώσει καλλιτεχνικά δρώμενα.

Ο επισκέπτης θα τριγυρνά στα ερείπια καθρεφτιζόμενος όπου κι αν γυρίσει το βλέμμα του και θα φτύνεται ανακουφισμένος που ένας τέτοιος κούκλος δε γεννήθηκε πριν από εκατό χρόνια σε κανα λεπροχώρι, αλλά σήμερα που τα σανατόρια έγιναν θεάματα για κορεσμένους τουρίστες και ακούραστους καλλιτέχνες. Θα πρέπει πάντως οι καθρέφτες να τοποθετηθούν με μέτρο και νά 'ναι απόλυτα ίσιοι, μην αρχίσουν τα χάχανα οι επισκέπτες σα νά 'ναι σε λούνα παρκ ή -ακόμα χειρότερα- μη στοιχηθούν σαν κανα ηλιακό κάτοπτρο και τσουρουφλιστεί η τουαλέτα καμιάς φιλοτεχνης κυρίας.

Ίσως όμως τελικά ο καλλιτέχνης να θέλει να κάνει πολιτικό σχολιασμό. Καμιά πενηνταριά χρόνια μετά την εξάλειψη της λέπρας μεταφέρει στον εγκαταλειμένο πια από παραμορφωμένους ασθενείς χώρο, το μέσο με το οποίο θα μπορούσαν να αντικρύσουν τις φοβερές συνέπειες της ασθένειάς τους. Το οποίο, για το λόγο αυτό, το απέφευγαν στο νησί.
Ο ίδιος ο καλλιτέχνης είπε: "Οπως στις αρχαίες τραγωδίες, όπου η μοίρα των ηρώων είναι πάντα ζοφερή και έρχεται η ομορφιά του Λόγου και οι αναπάντεχες λύσεις των πολύπλοκων σχέσεων και καταστάσεων να λυτρώσει τους ήρωες, αλλά και τον θεατή, έτσι κι εδώ, φιλοδοξώ, πρώτα να ταυτίσω τον επισκέπτη με εκείνους που απομονωμένοι από την κοινωνία έβλεπαν το σώμα τους και τις ψυχές τους σιγά σιγά να λιώνουν, και ύστερα να τον λυτρώσω μέσω της γοητείας της φύσης και της τέχνης".
Καλά θα τα λέει γιατί δεν το κατάλαβα αυτό για τις αναπάντεχες λύσεις και τη γοητεία της φύσης. Τι να πω και για τον Κουνέλη που όταν μιλά δεν καταλαβαίνω ούτε λέξη; Όχι καλέ τον Κουβέλη, για τον γλύπτη Κουνέλη λέω.
Τέλος πάντων, αυτό που κατάλαβα είναι πως -καλά νά 'ναι ο άνθρωπος- αν μετά από 50 χρόνια ο Τσόκλης γεμίσει την Αθήνα με τσιγκέλια και πασχαλινές περφόρμανσιζ θα είναι για να ταυτιστούν οι τουρίστες με τους ανύποπτους αμνοερίφηδες που κατοικούσαν στην πόλη το 2012.
Ίσως αν οι καλλιτέχνες ευαισθητοποιούσαν με σύγχρονα ερεθίσματα να λύτρωναν εκτός απ' το κοινό τους και κανέναν από αυτούς που λιώνουν ψυχικά σήμερα, αυτή όμως είναι μια άλλη συζήτηση.

Η Σπιναλόγκα, όπως γνωρίζουν πια όλοι, βρίσκεται στον κόλπο της Ελούντας στην Κρήτη και είναι προσβάσιμη με καραβάκια, αρκεί να μην πλακώσουν τίποτα υψηλόμισθοι ναυτεργάτες του ΠΑΜΕ και καταλάβουν τους καταπέλτες των καϊκιών. Οπότε βέβαια θα εκτεθεί ανεπανόρθωτα η εικόνα των χαρούμενων ψαράδων που ξεμπλέκουν δίχτυα τραγουδώντας το Αφροντίζιακ, στο εξωτερικό.