Κι άλλα μεθεόρτια

Οι τυπικές κουβέντες μεταξύ ανθρώπων που συναντώνται μια-δυο φορές το χρόνο, Χριστούγεννα ή Πάσχα, "τι κάνουν τα παιδιά", "πως αντέχετε κει πάνω/κάτω/πέρα στην Αθήνα", κλπ, εμποτίστηκαν φέτος με αψιά τσίκνα κρίσης. Να που η κρίση προσφέρει μια κάποια λύση, στην εξάλειψη, έστω, της αμηχανίας που ακολουθεί την εξάντληση των τυπικών. Μέχρι να εξαντληθούν και οι περιγραφές των δεινών και να περάσουμε στα αναθέματα.
Τελικά, μετά από κάμποσες συζητήσεις του ποδιού και του τραπεζιού, το συμπέρασμα είναι απογοητευτικότερο κι από τα δεκάδες "ενοικιάζεται" του κέντρου της μικρής μας πόλης. Που όλοι τη λένε άσχημη αλλά εγώ τη βρίσκω κάθε φορά και νοστιμότερη. Και πάντως στις γιορτές ακόμα γεμίζει.

-Φταίνε οι πολιτικοί. Ο Τσοχατζόπουλος δεν τα έφαγε μόνος του, τα έφαγαν και οι τρακόσιοι.
-Φταίνε οι συνδικαλιστές. Οι ΔΕΗτζήδες που τα έφαγαν σε πολυτελή ταξίδια. Ο συνδικαλισμός μας κατέστρεψε.
Φταίνε τα κόμματα, φταίει ο Γιωργάκης, φταίνε οι δημόσιοι, φταίνε οι μετανάστες, φταίνε, φταίει, φταίνε, φταίει.
Μ' όποιον κι αν μίλησα, δεξιό ή "αριστερό", το ίδιο τροπάρι άκουσα. Το τροπάρι της γενίκευσης και του τσουβαλιάσματος. Λες κι όλοι μας έχουμε καταπιεί ένα μικρό κασετοφωνάκι. Με το που ακούγεται η λέξη-κλειδί το κασετοφωνάκι αντικαθιστά το λόγο με την αναπαραγωγή τυποποιημένων ηχογραφημένων μηνυμάτων. Κι απαντά από μόνο του.
Λες ας πούμε, ανυποψίαστος, "τα φάγανε βρε γυναίκα τα παιδιά τ'αυγά τους ή τα παράτησαν τσουγκρισμένα;" Αλλά, τσουπ, η προφερθείσα λέξη-κλειδί ενεργοποιεί το μηχανισμό κάποιου ομοτράπεζου, που αρχίζει:
"Άστα τα παιδιά, σε λίγο δεν θά 'χουνε να φάνε τα καημένα, αλλά τι να πεις; Που δεν υπάρχει ένας πολιτικός με κότσια να πει: ασταδγιάλα ρε Μέρκελ και δουνουτού. Αφού είναι προδότες, όλοι τους, και οι τρακόσοι, δε μποράνε να συνεννοηθούν μεταξύ τους, να φτιάξουν το κράτος, να το νοικοκυρέψουν, να ξαποστείλουν τους λαθρομετανάστες που μας δολοφονάνε. Θα χάσουμε τη δόση και θα πεινάσουμε".
Έτσι, από το φίλο σου το Βρασίδα ή τη θεια σου τη Χαρίκλεια που ανοιγοκλείνουν το στόμα, ακούς μια φράση της Ντόρας, δυο παρενθέσεις του Μπάμπη, μερικές σημειώσεις του Γιάννη, δυο επεξηγήσεις του Πάσχου κι έναν συρραμένο εξάψαλμο που, δε γελιέσαι, τον άκουσες χτες κι απ' το δάσκαλο, προχτές απ' τον ταξιτζή κι αντιπροχτές απ' το συνάδελφο. Και πάνω στη σύγχυσή σου τρως τα παρατημένα αυγά των παιδιών με τα τσόφλια.

Δεν έχω την παραμικρή ελπίδα. Όχι μόνο επειδή το αποτέλεσμα των εκλογών είναι προγραμμένο και ελάχιστη σημασία έχει το αν θα προκύψει κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ+ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ+ΔΗΜΑΡ+Καμμένος ή ΝΔ+Καμμένος+ΧΑ+Ντόρα+Τζούλια, αλλά, κυρίως, επειδή είναι βέβαιο πως όταν θα έρθει το τελειωτικό χτύπημα του Ιουνίου, ο Βρασίδας, η Χαρίκλεια, ο δάσκαλος, ο ταξιτζής κι ο συνάδελφος θα αφρίζουν για την ΠΝΟ, τους συνδικαλιστές και τους "τρακόσους". Και θα εξακολουθούν να δέονται υπέρ ιάσεως του συστήματος. Κι η απαραίτητη θλιβερή υπόκρουση της πάντα πρόθυμης κουστωδίας των ανένταχτων πενθούντων θα κλαψουρίζει για "χαμένες ευκαιρίες", χαλασμένα συνοικέσια και μπαγιάτικες κινηματικές πατάτες, δείχνοντας με αγκυλωμένο δείχτη τους διαχρονικά βολικούς "υπαίτιους".