Οι "τεχνοκράτες" στάζουν αίμα

Τα πράγματα είναι τόσο ξεκάθαρα όσο κόκκινο είναι το αίμα.
Μια δράκα ανθρωποειδών, μισοδιορισμένων και μισοψηφισμένων από μάζες χειραγωγημένες εξαντλητικά επί δεκαετίες, πετσοκόβουν το περιθώριο επιβίωσης εκατομμυρίων αδύναμων ανθρώπων, οι περισσότεροι από τους οποίους τούς ανέβασαν στην εξουσία.
Κάποιοι από τους απελπισμένους δεν αντέχουν και τερματίζουν τη ζωή τους. Όσο κι αν αυτό είναι μια πράξη παθητική, δεν μπορεί να κριθεί από κάποιον ο οποίος δεν έχει έρθει στην ίδια απελπισία με τον αυτόχειρα. Μια δημόσια αυτοκτονία σαν τη σημερινή έχει σαφέστατη πολιτική διάσταση, είναι ωστόσο μια πράξη προσωπική.

Το αστικό πολιτικό κατεστημένο, το αριστερό χέρι της εξουσίας, δήλωσε τη συντριβή του. Τα βορβορώδη ΜΜΕ, το δεξί χέρι, "επιτέθηκαν" στο αριστερό, τάχα μου οργισμένα για την κροκοδειλία των δακρύων του. Διότι ο καλύτερος τρόπος για να αθωώσεις τον εγκληματία είναι να τον κατηγορήσεις με στόμφο για το πιο άσχετο πλημμέλημα. Πόσο μάλλον αν είσαι ένας ξεπουλημένος, διορισμένος κοινωνικός "εισαγγελέας", πιστό όργανο στην απόκρυψη των εγκλημάτων του συστήματος που σε ταΐζει. Την ίδια ώρα, αυτό το δυσώδες σύμπλεγμα εξουσιών, έχοντας γνώση της αυξημένης αβεβαιότητας ως προς την αποτελεσματικότητα της εκλογικής νοθείας στην οποία προσβλέπει, έτσι ώστε να καλοδιατηρεί το ψοφίμι της δημοκρατικής επίφασης, διατηρεί ζωντανή και λαχταριστή την τελευταία του εφεδρεία προ αρμάτων μάχης. Την κυβέρνηση "τεχνοκρατών" ή αλλιώς "μια κυβέρνηση τύπου Μόντι". Αυτή που προφέρουν και ξερογλύφονται κάμποσοι πολιτικάντηδες χωρίς ελπίδες επανεκλογής.

Και την ίδια ακριβώς ώρα πληροφορούμαστε ότι οι αυτοκτονίες στην "Ιταλία των τεχνοκρατών" έχουν γίνει επιδημία. Γιατί δουλειά του κάθε τεχνοκράτη χαρτογιακά -αυτά έχει σπουδάσει στα LSE του- είναι να βάζει στο ζύγι τη δυστυχία του φτωχόκοσμου με τα κέρδη των χορηγών του. Και να κρατά ο μπαγάσας το ζύγι σε ισορροπία, έστω κι αν μερικά γραμμάρια δυστυχίας πέφτουνε κάθε τόσο απ' το δίσκο, μαζί με τα κορμιά που πηδούν απ' τις ταράτσες.