Μπροστά στα εκβιαστικά διλήμματα - Α΄ μέρος

Κάποτε πίστευα πως οι νεοδημοκράτες είχαν ένα στοιχείο που τους διαφοροποιούσε κατάτι από τους πασόκους. Πίστευα, κι ίσως τότε να είχα δίκιο, πως υπήρχε μειοψηφία νεοδημοκρατών που είχαν τη δυνατότητα να τεκμηριώσουν πολιτικά την κομματική τους προτίμηση (δε θέλω ου), να εκφράσουν ας πούμε την πίστη τους στο μοντέλο της ελεύθερης αγοράς αποδεχόμενοι ως φυσική την ανισότητα των ευκαιριών ακόμα και από θέσεις (για τους ίδιους) καταφανώς μειονεκτικές. Δεν έτυχε ποτέ να γνωρίσω πασόκο που να μπορεί να αποσυνδέσει τη δική του επιλογή από τα συναλλακτικά ήθη. Επιπλέον η ΝΔ δεν απέκρυβε τη θέση της στον πολιτικό χάρτη. Ενδυόταν ενίοτε με "ριζοσπαστικό", "νέο" ή "λαϊκό", πάντα όμως φιλελεύθερο (με όρους αγοράς) μανδύα. Ήταν ένα κόμμα που βρισκόταν στην απέναντί πολιτική όχθη, φανερά όμως, αφού όπως κι αν στεκόταν, κουτσό, σταυροπόδι ή οκλαδόν ήξερες ποιοι είναι και τι πρεσβεύουν.
Σήμερα η ΝΔ είναι ένα αξιολύπητο μόρφωμα, ανάξιο να θεωρηθεί πολιτικός αντίπαλος. Ούτε καν αξιολύπητο δηλαδή, μάλλον άξιο χλευασμού είναι. Η ηγεσία της υπό έναν αριβίστα γ'εθνικής με ραντανπλάνειο εγωπάθεια και αβερέλειο δημαγωγική (και νοητική) ικανότητα, συνδυάζεται πλέον με την ξεκάθαρη συμμετοχή της σε μια άτυπη ενδο-ακροδεξιά άμιλλα. Η ΝΔ διαγωνίζεται με τους υπόλοιπους, μνημονιακούς και "αντιμνημονιακούς" ομοϊδεάτες της στην πιο ξεδιάντροπη θωπεία του μαλακού υπογάστριου του σχετικού νεολούμπεν ακροατηρίου. Το οποίο παραδομένο στη ρατσιστική καύλα ζητά όλο και πιο κίνκυ κόλπα από τους θωπευτές του.

Ειπώθηκαν πολλά για την ηλίθια διαφήμιση με τη σχολική τάξη, το νέο δόγμα πάντως του κόμματος αυτού, που αυτοτοποθετείται στο νεοεφευρεθέντα χώρο του "κοινωνικού φιλελευθερισμού", βρίσκεται στη συρραφή ακροδεξιών ρεταλιών από έναν ηλίθιο ηγέτη-μόδιστρο. Το μίγμα αυτό μοιραία οδηγεί σε μια προεκλογική εκστρατεία που θέτει σε νέο ύψος τον πήχυ της μαλακίας, με αποκορύφωμα τις σαββατοκυριακάτικες ανοησίες -μίγμα πανικού και αθλιότητας- περί "στελέχους ΣΥΡΙΖΑ Ιφικράτη Αμυρά". Η λογική της ΝΔ είναι απλή. Προσπαθεί να εντοπίσει έναν άνθρωπο πιο ηλίθιο από τον αρχηγό της (δεν ξέρω αν το πέτυχε) για να τον χρεώσει στον αντίπαλό της. Το μόνο που καταφέρνει τελικά είναι να συσπειρώσει υπέρ της μια μερίδα των υστερικών νοικοκυραίων, αφού η πόλωση που δημιουργεί με τέτοιες χονδροειδείς τακτικές, όσο κι αν βοηθά τις συσπειρώσεις, οδηγεί τους αμφιταλαντευόμενους με στοιχειώδη αυτοεκτίμηση κατευθείαν στην αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ. Η ΝΔ πάσχει ταυτόχρονα από το σύνδρομο της απώλειας του μισητού=ποθητού ανταγωνιστή. Το κατάκοιτο ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία ενός ανθρώπου του οποίου η πολιτική οξύτητα και διορατικότητα υπερεκτιμήθηκαν σε ευθεία αναλογία με τη "χαζομάρα" του προκατόχου του βαδίζει κατευθείαν στην κατάθλιψη.

Την παρούσα στιγμή συγκρούονται οι υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για ομελέτες που θα ταΐσουν το λαό χωρίς να σπάσουν αυγά με τις υστερικές καταγγελίες της ΝΔ για τσόφλια επικίνδυνα σα σκουριασμένα κονσερβοκούτια. Συγκρούεται, όσο νά'ναι, η (αστήριχτη) ελπίδα για το καλύτερο με το (διογκωμένο) φόβο για το χειρότερο. Αν κάποιος δεχτεί να μπει στη λογική της προτίμησης μεταξύ των μονομάχων του ντέρμπι, η επιλογή μοιάζει εύκολη.