Μπροστά στα εκβιαστικά διλήμματα - Β' μέρος

Είκοσι χρόνια -και βάλε- μάλλιασε η (ξύλινη) γλώσσα μας να λέμε ότι "ΠΑΣΟΚ" και "ΝΔ" ονομάζονται οι δύο όψεις του ίδιου κάλπικου νομίσματος. Ενός νομίσματος που, κορώνα-γράμματα, τζόγαρε κατ' εξακολούθηση και έχασε το παρόν και το μέλλον της χώρας και του λαού. Μάλλιασε η γλώσσα μας να λέμε πως τα κόμματα που κάθε φορά ξεπηδούν μέσα απ' τα σπλάχνα του δικομματισμού -όταν το νόμισμά του υποτιμάται- δεν είναι τίποτα άλλο από υποδιαιρέσεις των ίδιων αξιών. Παρ' όλα αυτά, είκοσι χρόνια μετά, ο λαός εξακολουθεί να παίζει τη ζωή του κορώνα γράμματα, πότε με δίευρα, πότε με πενηντάλεπτα κι εικοσάλεπτα.
Μετά τις τελευταίες εκλογές, ωστόσο, προέκυψε σχεδόν από το πουθενά ο παράγοντας ΣΥΡΙΖΑ. Κι απειλεί στις επικείμενες εκλογές να σπάσει την ακολουθία κορώνων και γραμμάτων. Ας δεχτούμε, καλόπιστα, πως αυτός διαφέρει ριζικά, πως δεν είναι κάλπικος, πως δεν είναι ίδιος με το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και τα πολιτικά τους τέκνα. Δεν είναι δύσκολο εξάλλου να συμπεράνει κανείς με τη μία πως μπροστά σε δυο κόμματα-λακέδες, εθισμένα στο ψέμα και το σοδομισμό του λαού, ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με φωτοστεφανωμένος άγγελος. Κι αν δεν είχε ν' αντιμετωπίσει τη δυσπιστία απέναντι στη δομική του κούνια-μπέλα και τον φόβο που σκορπάνε -φοβισμένα και τα ίδια- τα δικομματικά απομεινάρια, θα κατακτούσε την εξουσία διά περιπάτου.
Δεν είναι λοιπόν ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ κι ούτε ποτέ κανείς το ισχυρίστηκε. Αφού βρέθηκε λοιπόν -επιτέλους!- ένας διεκδικητής της κοινοβουλευτικής εξουσίας που είναι καλύτερος, τιμιότερος κι αξιότερος από τους προηγούμενους, πρέπει εγώ, ο κομμουνιστής (ή μάλλον φιλοκομμουνιστής με λειψά ένσημα θάρρους) να τρέξω περιχαρής στην αγκαλιά του; Μα, εξκιούζ μι κιόλας αλλά έχω ήδη σχέση, απ' την οποία δε στέρεψε ακόμα το πάθος. Δεν το είχα καταλάβει τόσα χρόνια πως θά 'πρεπε να περιμένω το πρώτο κόμμα που δεν θα μύριζαν οι μασχάλες του για να κάνω την κουτσουκέλα!

Το ποθούμενο των "ενωτικών": Το ΚΚΕ έτοιμο να γίνει εκλογικό σκαμπό σε μια "αριστερή κυβέρνηση"

Πάμε τώρα λίγο παρακάτω. Είναι, τότε, αδιάφορο το ποιος θα κυβερνήσει; Ασφαλώς όχι. Νομίζω πως η άποψή μου έγινε σαφής στο α' μέρος. Μια κυβέρνηση ΝΔ ή ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ θα ολοκληρώσει το καταστροφικό έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων. Δεν έχω ωστόσο την παραμικρή ελπίδα πως μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα καταφέρει κάτι καλύτερο. Διότι διαπραγματεύσεις με το δήμιο για το πόσους πόντους λαιμό θα κόψει δεν έχουν κανένα νόημα. Αντιθέτως μάλιστα, ενδέχεται ο δήμιος να είναι πιο συζητήσιμος απέναντι σε κάποιον του συναφιού του, παρά σε κάποιον που τον βλέπει με μισό μάτι. Αυτό όμως μου είναι το ίδιο αδιάφορο, διότι η μόνη ελπίδα για επιβίωση βρίσκεται στο να αποχωρήσεις από το ικρίωμα πριν σου κόψουν το κεφάλι, μουτζώνοντας δήμιους και δικαστές. Κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ απορρίπτει, επιμένοντας για την ανάγκη παραμονής στο ευρωπαϊκό ικρίωμα. Αν θά 'χει λοιπόν κάποιο νόημα μια ενδεχόμενη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ αυτό θα είναι ένα και μόνο: η τόνωση της αξιοπρέπειας του λαού. Να δείξει πως δεν καταδέχεται να εκφοβίζεται από τους βιαστές του. Αυτό το υπογράφω κι εγώ με δεξί κι αριστερό.
Όμως ο κομμουνιστής έχει μια ακόμα πιο σημαντική υποχρέωση. Να δείξει πως ούτε εκφοβίζεται, ούτε εκβιάζεται. Πως η αξιοπρέπειά του δεν διανύει περιόδους εκπτώσεων και προσφορών. Και πως δεν ψαρώνει ούτε σ'απειλές ούτε σε χαϊδολογήματα.


Υ.Γ. Δεν τον έκανα επίτηδες τον Αλέξη κοντό. Αλλά δε βρήκα διαθέσιμη φωτό ψηλού και ευθυτενούς νέου που νά'χει το ποδάρι σε στάση τσάμικου. Του εύχομαι πάντως εκλογικά να είναι ψηλότερος από τον Αντωνάκη!