Αρχίζουν τα όργανα ή έχω μανία καταδίωξης;

Η συνέλευση της πλατείας Συντάγματος συνέχισε και χτες τις εργασίες της με μπόλικες διαφωνίες και γκρίνια αλλά χωρίς κανένα σημάδι κόπωσης πέραν ίσως της δυσκολίας λήψης αποφάσεων. Όταν έφτασα υπήρχαν κάτι ψιλοαντεγκλήσεις για την ανανέωση των συντονιστών και τον τρόπο που παίρνει ο καθένας το μικρόφωνο, αυτά είναι λογικά κι αναμενόμενα. Υπάρχει και μια σχετική νευρικότητα διότι πολλοί "ακομμάτιστοι" αισθάνονται να καπελώνονται από τη "χρήση λέξεων / ιδεών της άκρας αριστεράς στα ψηφίσματα". Σχετικά και τα σχόλια στις προτάσεις της Λαϊκής Συνέλευσης που ανέβηκαν στο σάϊτ "Άμεση δημοκρατία τώρα". Λογικό είναι να ενοχλούνται κάποιοι "ακομμάτιστοι" αφού όταν ακούν συζητήσεις περί ευθυνών του καπιταλισμού και του δικομματισμού αισθάνονται πως όλοι οι γύρω τους τούς κοιτάζουν ύποπτα επειδή γνωρίζουν τι ψήφιζαν τα προηγούμενα χρόνια.
Τελικά το κύριο πρόβλημα της συνέλευσης είναι ένα εγγενές πρόβλημα της δημοκρατίας. Οι τρεις-τέσσερις χιλιάδες άνθρωποι που την παρακολουθούν έχουν πολλές και διαφορετικές πολιτικές απόψεις, ελπίδες και οράματα για το μέλλον, προσδοκίες από το νεοπαγές κίνημα. Εδώ στην πιο σφιχτή και ολιγομελή υπογκρούπα μιας ανθυποσέχτας δεν ταυτίζονται απόλυτα οι απόψεις, θα ταυτιστούν στη συνέλευση; Όμως οι ημέρες περνούν και κάνουν ήδη δειλά την εμφάνισή τους οι πρώτες απόπειρες δημιουργίας συνθηκών παρεκτροπής. Ίσως κάποιος που κατεβαίνει για πρώτη φορά σε διαδήλωση να μη γνωρίζει πως το σύνθημα "κουφάλες-κουφάλες έρχονται κρεμάλες" είναι αγαπημένο των χρυσαυγιτών και των κοινοβουλευτικών κρυφοσυμμάχων τους. Ασφαλώς βέβαια παρασύρει κι άλλους μέσα στο χαμό. Ίσως η σημερινή εμφάνιση ομοιωμάτων κρεμάλων, το χτεσινοβραδυνό γιουρούσι παρά τη φύλαξη των ΜΑΤ και τα σημερινά καραγκιοζηλίκια του Καρατζαφέρη να είναι γεγονότα ασύνδετα και τυχαία. Ίσως πάλι όχι. Θεωρώ όμως, κι αυτό είναι καθαρά προσωπική αίσθηση ή ευσεβής πόθος, πως η λεγόμενη συγκέντρωση της κάτω πλατείας θα πρέπει αφ' ενός να επικοινωνήσει με την πάνω κι αφ'ετέρου θα πρέπει να ανοίξει διαύλους επικοινωνίας με την οργανωμένη αριστερά. Μπορεί να το κάνει προστατεύοντας τον εαυτό της από τον κίνδυνο του καπελώματος που τόσο την ανησυχεί. Την Παρασκευή 3 Ιουνίου θα πραγματοποιήσει συγκέντρωση στην Ομόνοια το ΠΑΜΕ. Δε γνωρίζω αν πρόκειται να ανηφορίσει τη Σταδίου προς το Σύνταγμα. Αν γίνει κάτι τέτοιο θα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, τόσο για την αυθόρμητη υποδοχή του από τους "αγανακτισμένους" όσο και για το αν και κατά πόσο θα επιχειρηθεί η δημιουργία "αυθόρμητων" συγκρουσιακών συνθηκών. Πράγμα που είμαι βέβαιος πως το απεργάζονται ήδη πολλοί κύκλοι. Οι ίδιοι κύκλοι ασφαλώς θα έχουν προετοιμάσει και εναλλακτικό σενάριο επίθεσης στο ΠΑΜΕ αν δεν κινηθεί προς το Σύνταγμα. Εξάλλου πολλά είναι τα ευήκοα ώτα σε τέτοιου είδους επιθέσεις. Γι'αυτό, τόσο η συγκέντρωση του Συντάγματος όσο και το ΠΑΜΕ οφείλουν -και προφανώς το γνωρίζουν- να διαφυλάξουν τον αγώνα τους από τις προβοκάτσιες και τη χειραγώγηση. Ίσως είναι δύσκολες αποφάσεις αλλά ακόμα και ο Όλι Ρεν το είπε: "Χρειάζονται δύσκολες αποφάσεις".