Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Η μάχη της γενιάς μας

Λίγο καιρό πριν ήταν ακόμα ισχυρή πλειοψηφία οι μετριοπαθείς μικροαστοί που θεωρούσαν το "έχουμε πόλεμο" ως υπερβολική διατύπωση. Εκλάμβαναν τα χαστούκια της εξουσίας των μονοπωλίων ως φιλικά μπατσάκια ή ακόμα ως πατρικές νουθεσίες. Κι όταν έπεφτε κανα χαστούκι λίγο πιο δυνατό γυρίζαν το βλέμμα με παράπονο στην τηλεόραση. Αναζητούσαν μια κάποια, όποια, δικαίωση. Ακόμα και τη δικαίωση των χαστουκιστών μέσα στις "εμπεριστατωμένες αναλύσεις" του Παπαχελά ή του Πρετεντέρη (αν το ξύλο που τρως είναι δικαιολογημένο αντέχεται καλύτερα). Ή ακόμα καλύτερα τη δικαίωση του δαρμένου μέσα στις ψυχοπαθολογικές κραυγές του Χίου και στα σάλια του Αυτιά. Ο τραμπουκισμός της εξουσίας ενθαρρυμένος απ' την αμήχανη ανοχή των καρπαζοεισπρακτόρων σιγά σιγά εκτραχύνθηκε. Τα χαστούκια δώσαν τη θέση τους στις κλωτσιές, αντί για το πλαφ της χαλαρής σάρκας του μάγουλου ακούγονται τώρα τα κρακ των πλευρών και των ισχίων, οι βλάβες των καρπαζοεισπραχτόρων τείνουν πια άμεσα να γίνουν μη αναστρέψιμες. Η εξουσία τυφλωμένη στον κύκλο του αίματος που έχει μπει ετοιμάζεται τώρα να ξεθηκαρώσει τη μασέτα της. Η βία είναι κατηφορική, όποιος την κοινωνήσει δύσκολα συγκρατεί την ορμή του.

Κι όμως, υπάρχουν ακόμα κάποιοι που βλέπουν τη μασέτα να σηκώνεται και νομίζουν πως θα ξαναμπεί στη θήκη της στεγνή.
Ή έστω βρεγμένη με το αίμα του διπλανού τους.
Ή έστω ο δήμιος θα ραγίσει στα παρακάλια τους και θα περάσει στον επόμενο.
Κι όμως, υπάρχουν ακόμα κάποιοι που βλέπουν το δήμιο να υπόσχεται νέα βασανιστήρια κι εκτιμούν τη φιλαλήθειά του.
Κι όμως, υπάρχουν ακόμα πολλοί που λένε "οι δήμιοι δεν φορούν κοστούμι, δε σπουδάζουν την τέχνη τους στα LSE και τις αμερικές, δεν, δεν, δεν, δεν είναι δυνατόν"

Κι ενώ γύρω τους ακούγονται ολοένα πυκνότερες οι φωνές που λένε "ΑΡΚΕΤΑ".
Χέρια απλώνονται ν' αρπάξουν το οπλισμένο χέρι του κοστουμαρισμένου δήμιου.
Φλέβες φουσκώνουν σε τεντωμένα χέρια και λαιμούς, όχι για να δώσουν στόχο αλλά για να σηκώσουν τα πεσμένα κορμιά.
Φωνές υψώνονται μία μία, ενώνονται σ'ένα αγριεμένο βουητό, λίγο ακόμα και θα ραγίσουν οι ματωμένοι βωμοί, θα γίνουν θρύψαλα τα γυάλινα μάτια των δήμιων.

Πάρτο χαμπάρι, χρειάζεται κι η δική σου φωνή. Αύριο και μεθαύριο δίνεται η μάχη που κι αν δεν κρίνει τον πόλεμο θα κρίνει το πόσο αίμα θα χυθεί. Με ή χωρίς Μετρό, με ή χωρίς λεωφορεία, με ή χωρίς πόδια, όλοι πρέπει να ενώσουν τις πλατείες της Αθήνας σε μια απέραντη, ενιαία διαδήλωση. Εσύ με τα πρωτοβάθμια, ο άλλος με τους "αγανακτισμένους", εγώ με το ΠΑΜΕ, όλοι στους δρόμους.


Update:
Ένα ζεστό ευχαριστώ στους συνδικαλιστές του Μετρό. Έστω κι αν η όποια απεργία των ΜΜΜ δεν είναι δικαιολογία για τους αρτιμελείς.

Δεν υπάρχουν σχόλια: