Έφτασα στο Σύνταγμα χτες βράδυ κατά τις δέκα και μισή. Είχε αρκετό κόσμο παρά την προχωρημένη ώρα, τόσο στην Αμαλίας όσο -κυρίως- στην πλατεία. Οι της Αμαλίας για κάποιο λόγο που αυτοί γνωρίζουν φώναζαν "Ελλάς-Ελλάς" και ανέμιζαν γαλανόλευκες. Δεν είδα κάποια οθόνη να προβάλλει ποδόσφαιρο ή Γιουροβίζιον, υποθέτω ότι το σύνθημα ταίριαζε με τις φωνές ενός παππού που ζητούσε από μικροφωνικής "γνήσιους έλληνες ηγέτες" και όχι "εβραίους". Δεν κάθισα περισσότερο για να μάθω ποιοι ακριβώς από τους ηγέτες μας είναι εβραίοι και ποιοι γιαχωβάδες. Κατηφόρισα στην πλατεία.
Στη λαϊκή συνέλευση παρατήρησα, σε σύγκριση με την προηγούμενη Κυριακή και πιο πριν, μια ριζοσπαστικοποίηση του λόγου των ομιλητών. Ίσως οι "ακομμάτιστοι"-πρώην δικομματισμένοι να βαρέθηκαν και να επέστρεψαν στο τσουβάλιασμα από του καναπέως, ίσως πάλι οι ζυμώσεις της πλατείας σε συνδυασμό με τα ολοένα αυξανόμενα αδιέξοδα της κυβερνητικής πολιτικής να προκάλεσαν κάποιο ρήγμα στο νόμο της απολιτίκ σιωπής. Μου φάνηκε πως ήταν πολύ περισσότεροι αυτοί που δεν φοβόταν να χρησιμοποιήσουν φρασεολογία "αριστερής" κατεύθυνσης και αισθητικής (ενδεικτικές οι προσφωνήσεις τύπου "σύντροφοι") και αντιμετωπίστηκαν θετικά από το πλήθος. Η λέξη "επανάσταση" ακούστηκε πολλές φορές και είχε κάτι από κόκκινο. Εξάλλου πολλοί αναφέρθηκαν στις απεργίες και σε πιθανές συνέργειες με συνδικαλιστικές οργανώσεις. Έγινε ζωντανή σύνδεση με Βαρκελώνη και Τενερίφη σε συγκινησιακά φορτισμένο κλίμα.
Γεγονός είναι πως δεν έλλειψαν οι κραυγές. Κάποιοι βρίσκουν στο κρέμασμα και το λυντσάρισμα των 300 τη λύση των αδιεξόδων του καπιταλισμού. Και μάλιστα χειροκροτούνται. Αναρωτιέμαι για ποιο ακριβώς έγκλημα θα έπρεπε να κρεμαστεί π.χ. ο Μανώλης Γλέζος ή ο Κώστας Καζάκος. Κι όχι βέβαια μόνο αυτοί. Αναρωτιέμαι ποια ανθρωποφάγα ένστικτα θα έτρεφε ο απαγχονισμός οποιουδήποτε βουλευτή. Από τους βουλευτές της αριστεράς μέχρι τον πιο διεφθαρμένο γαλαζομαυροπράσινο. Η βία είναι αναπόσπαστο στοιχείο μιας επαναστατικής διεργασίας, δεν μπορεί κανείς ν'απαντά στην κρατική βία με ειρωνικά χειροκροτήματα και αποδοκιμασίες. Δεν μπορεί να καταληφθεί η εξουσία με ευγενείς προτροπές. Ευτελίζεται όμως σε έκφραση ταπεινών ενστίκτων όταν παίρνει μορφή λυντσαρίσματος.
Σημειωτέον πως χτες βράδυ πέθανε ξαφνικά ο βουλευτής του ΚΚΕ Άγγελος Τζέκης.
Μια κοπέλα ανέφερε, επίσης χειροκροτούμενη, τη γνωστή ανοησία πως εάν το ποσοστό λευκών σε βουλευτικές εκλογές υπερβαίνει το 50% αυτομάτως διαλύονται ..τα κόμματα. Λες και αν η κυβέρνηση οριζόταν από τον πρόεδρο της δημοκρατίας θα ήταν διαφορετική από την ψηφισμένη ή τα νέα αστικά κόμματα που θα δημιουργούνταν μετά θα προέκυπταν με παρθενογεννέσεις κι όχι με ανακυκλώσεις-βούτυρο στο ψωμί της ολιγαρχίας.
Δεν έλλειψαν και οι αυθόρμητες αλλά αβασάνιστες αποφάσεις. Όλοι σχεδόν ψήφισαν υπέρ του αποκλεισμού της βουλής από εβδόμης πρωϊνής της Τρίτης όταν είναι πιθανότατο πως ελάχιστοι από τους ψηφίσαντες μπορεί να συνδράμει προσωπικά.
Την Τρίτη που δίδεται η ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση είναι χρήσιμη η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις. Όχι γιατί αν χάσει την κοινοβουλευτική εμπιστοσύνη -που δεν θα τη χάσει- θα αλλάξει κάτι. Αλλά γιατί κατ'ελάχιστον οι λαϊκές κινητοποιήσεις αναγκάζουν το σκηνικό της ολιγαρχίας να εξαντλεί τα πυρομαχικά του. Ανασχηματισμούς, καλλιέργεια "ελπίδων συναίνεσης", ανακύκλωση σάπιων υλικών. Είναι ένας πόλεμος φθοράς που μπορεί να ωφελήσει σε κάτι παραπάνω από αυτό που κατ'αρχήν ελπίζουν οι διαδηλωτές του Συντάγματος. Στην επιτάχυνση της διαδικασίας κατάρρευσης του συστήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου