Καρπαζιές, γιαούρτια και χρονόμετρα

Πως το λένε αυτό το παιχνίδι που κάποιος εισπράτει καρπαζιές από δυο-τρεις συμπαίκτες του κι έπειτα προσπαθεί να εντοπίσει τον δότη; Αυτό περίπου παίζουμε τις τελευταίες μέρες στο Σύνταγμα. Τις καρπαζιές τις μοιράζουν τα ΜΑΤ και οι κουκουλοφόροι ασφαλίτες, εμείς γυρίζουμε, κουνάμε αυστηρά το δάχτυλο και τους δύο, τους μαλώνουμε γιατί τις έριξαν δυνατές και μοιραία ξαναγυρνάμε την πλάτη για να πέσει η επόμενη. Που θα πάει όμως αυτό το βιολί; Πότε θα σταματήσουν οι φάπες; Προφανώς δεν είναι εύκολο. Πως να ξεχωρίσεις τον εντεταλμένο ασφαλίτη από τον απηυδισμένο διαδηλωτή που πετά ένα μπουκάλι συμμετέχοντας ακούσια στο παιχνίδι; Πως να απομονώσεις ακόμα και τους συγκροτημένους σε σώμα ασφαλίτες αν δεν ασκήσεις με τη σειρά σου βία; Απλά, δεν γίνεται. Όπως εξάλλου τίποτα δεν μπορεί να γίνει σε κατεύθυνση ανατρεπτική χωρίς βία. Όταν πάντως σου ασκούν βία στο βαθμό που αυτή κορυφώθηκε χτες καταντά ίσως κακόγουστο να επαίρεσαι για την ειρηνική προαίρεση των διαδηλώσεων.
Δε λέω, ωραία τα παιχνίδια, ωραίο το πείσμα να ανακαταλαμβάνεται κάθε φορά η πλατεία, ωραία και τα οργισμένα συνθήματα. Συγκινητική η αποφασιστικότητα των νέων που αναδιπλώνονται οργανωμένα, χειροκροτούν ειρωνικά τα κατορθώματα των πραιτωριανών, βοηθιούνται μοιράζοντας αντιόξινα και ψυχραιμία. Τέσσερις μέρες απεργία τον τελευταίο μήνα, έχω χορτάσει δακρυγόνο. Δεν το χαραμίζω, τίποτα δεν πάει χαμένο. Μόνο ελπίδα μπορεί να προσφέρει ο μαζικός ξεσηκωμός χιλιάδων ανθρώπων κόντρα στο κλίμα εκβιασμού και τρομοκρατίας της εξουσίας. Κι αν ακόμα αύριο ξεφουσκώσει, ο σπόρος του δεν θα ξεραθεί. Έρχονται πολύ δυσκολότερες μέρες, θα υπάρξουν καλέσματα που πια πιστεύω πως δεν θα πάνε στον βρόντο.

Κι ας αλλάξω λίγο θέμα. Με μια γρήγορη ματιά στα νέα διάβασα πως "προπηλακίστηκαν Αθανασιάδης και Κανέλλη". Τα καθεστωτικά μέσα ευκαιρία ψάχνουν για τσουβάλιασμα, δεν σπανίζουν πια τα προϊόντα κοινωνικού αυτοματισμού που καλλιεργήθηκαν στα θερμοκήπια της ρητορείας του "όλοι είναι ίδιοι".
Όση σχέση έχουν η Κανέλλη ή οποιοσδήποτε βουλευτής του ΚΚΕ (και του ΣΥΡΙΖΑ λέω εγώ) με τον Αθανασιάδη ή οποιοδήποτε κυβερνητικό βουλευτή, τόση σχέση έχει ο εντεταλμένος ή μη τραμπούκος με αθώο επαναστάτη. Το τσουβάλιασμα είναι προσφιλέστατο σε αυτούς που προτιμούν να τους βλέπουν όλους ίδιους για να βυθίζονται στο χλιαρό μίγμα υποκατάστατων δικαίωσης. Όταν ο ταπεινός μικροαστός που σε κάθε φάση της ζωής του, με κάθε τρόπο, στήριξε την αγέλη των δικομματικών υαινών βλέπει το σύμπαν του να γκρεμίζεται, είναι αναμενόμενο να προσπαθεί να τραβήξει τους υπόλοιπους στη λακούβα με τα σκατά στα οποία κολυμπάει. Τέτοιας συνομοταξίας μικροαστοί απαντώνται κατά συστάδες και στο Άνω Σύνταγμα. Δεν είναι η πλειοψηφία, είναι όμως οι πιο θορυβώδεις. Προτάσσουν τα χεράκια τους μουτζώνοντας τους σοβάδες του κτιρίου γιατί δεν έχουν τα κότσια να μουτζώσουν τα μούτρα τους. Μιλάνε για τριακόσιους που πρέπει να κρεμαστούν / πυρποληθούν / ανασκολπιστούν γιατί αν μιλούσαν για διακόσιους εξήντα έξι θα ομολογούσαν -οι περισσότεροι από αυτούς- τη συνενοχή τους στην κατάντια.

Άλλοι πάλι στέκουν με το χάρακα και το χρονόμετρο παίρνοντας το αζιμούθιο των κινήσεων του ΠΑΜΕ. Θεωρούν πως το ΠΑΜΕ και κάθε ταξικό κίνημα πρέπει να πάρει το βάφτισμα του δακρυγόνου και να χορέψει τσιγκολελέτα με τους μπατσοασφαλίτες προκειμένου να αποκτήσει το δικαίωμα παρέμβασης στο ιερό άβατο της πλατείας Συντάγματος. Ο ρόλος όμως του ΠΑΜΕ και κάθε ταξικού κινήματος δεν είναι να βολτάρει ευθυτενές ανάμεσα στα χημικά, περήφανο για κάθε τζούρα που εισπνέει. Ο ρόλος του φαίνεται στους χώρους δουλειάς, εκεί κρίνεται. Η απουσία του από εκεί είναι αξιοκατάκριτη όχι η απουσία του από επιχειρήσεις ανακατάληψης πλατειών, όσο κι αν οι τελευταίες έχουν τη γοητεία και τη λεβεντιά τους. Οι εργατικοί αγώνες όμως δεν είναι καλλιστεία, αντίθετα, γίνονται κόντρα στην αισθητική των καθεστωτικών μέσων και στα δομημένα μικροαστικά αντανακλαστικά (όπως γλαφυρά φαίνεται στα σχόλια του συνδεδεμένου άρθρου).