Περί σιωνισμού και άλλων δαιμονίων

Λίγο καιρό πριν, όταν ήταν ο Στρος Κάν στην Ελλάδα είχα λάβει κάποια mail που "αποκάλυπταν" πως ο λεγάμενος είναι εβραίος και καημό της ζωής του έχει την εξόντωση των ελλήνων (όπως άλλωστε όλοι οι εβραίοι, παντηκοστιανοί, ιαχωβάδες, αντβεντιστές της 7ης μέρας, σαϊεντολόγοι, μασόνοι κα.) Αργότερα, πριν από λίγες μέρες διάβασα μια σειρά ανωνύμων σχολίων σ'ένα πoστ της Βασιλικής και νομίζω πως είναι ευκαιρία να διατυπώσω μερικές σκέψεις γύρω από το ζήτημα του σιωνισμού.
Η ιστορία των πάσης φύσεως διώξεων του διαφορετικού είναι η ιστορία της ανθρωπότητας. Στα πρώτα του βήματα ο άνθρωπος αναγκαστικά ερμήνευε το απειλητικό περιβάλλον του μέσα από την περιορισμένη εμπειρία που είχε, κάθε τι ήταν δυσεξήγητο, άρα υπερφυσικό· η κληρονομιά των πρώτων συμπερασμάτων του πάντως παραμένει βαριά. Ο άνθρωπος πάλεψε για τη γνώση, για να βελτιώσει τη ζωή του αλλά και για το μεράκι της, ανέπτυξε για τούτο τις επιστήμες αργά και επίπονα, διαρκώς αντιμέτωπος με το φάσμα των πρωτόλειων ερμηνειών. Οι εκάστοτε εξουσίες (κοσμικές και εκκλησιαστικές) προκειμένου να παγιωθούν φρόντιζαν πάντα να θέτουν εμπόδια στη σκέψη. Ο κόσμος είναι σφαίρα και γυρίζει, ο πολιτισμός και οι επιστήμες έριξαν σιγά σιγά φως στο σκοτάδι, οι δομές όμως που το αποζητούν μένουν αδιασάλευτες και αντιμάχονται το φως.
Η προ πολιτισμού κληρονομιά επιζεί όμως και μέσα στον ίδιο τον πολιτισμό. Η λαϊκή πνευματική παράδοση, η προφορική ιδίως, βρίθει λαϊκών δοξασιών. Σ'αυτήν όμως υπάρχει το στοιχείο της ποιητικής δημιουργίας που είναι το σπέρμα του πολιτισμού. Τα φαινομενικά σκοτεινά πλάσματα της φαντασίας του λαού δίνουν ακριβώς το στίγμα της υπέρβασης του σκότους μέσα από την δημιουργία, μέσα σε μια διαδικασία ποιητικού εξορκισμού. Θα ακούσει κανείς την ηχώ της μακρυνής καννιβαλιστικής κληρονομιάς. Θα συναντήσει από την άλλη σχηματισμένα στερεότυπα, για παράδειγμα το σχήμα του πονηρού και ύπουλου εβραίου μέσα στα λαϊκά παραμύθια, δείγμα του πως σε κάθε εποχή αξιοποιούνται τα στερεότυπα από τις εξουσίες και πως λειτουργεί το "διαίρει και βασίλευε" για τον καλύτερο έλεγχο ενός -κατά προτίμηση αμόρφωτου- λαού. Η τέχνη όμως, όποια ενδύματα κι αν φορά τελικά φωτίζει.
Ο σύγχρονος άνθρωπος βρίσκεται σ'ένα σημείο τομής σκότους και φωτός. Έχουμε πρόσβαση στη σωρρευμένη γνώση κι εμπειρία, έστω κι αν αυτή είναι ένα πολύχρωμο μίγμα καλών και κακών προθέσεων. Βιώνοντας τον καπιταλισμό είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πως τίποτα δεν μας δίνεται δωρεάν, τίποτα δεν αποσκοπεί στην ανθρώπινη πρόοδο αν δεν αποφέρει κέρδος σε κάποιους. Δεν είναι απαραίτητο το ξεσκέπασμα συνομωσιών για να το καταλάβει κανείς αυτό.

Από την άλλη επιδρούν και ψυχολογικοί παράγοντες. Μέσα στον καπιταλισμό, στην καθημερινή μας ζωή σκύβουμε το κεφάλι μπροστά στις δυσκολίες πολύ πιο συχνά απ' ότι θα θέλαμε (ας πούμε ότι κάνω μια αυτοκριτική). Κι αυτό μέσα μας μας τρώει. Για να ισορροπήσουμε χρειάζεται ν'αποδείξουμε στον εαυτό μας ότι ναι μεν γονατίσαμε αλλά αν το κάναμε είναι γιατί ο εχθρός είναι παντοδύναμος. Κι αν θες, ένας παντοδύναμος εχθρός φαντάζει ακόμα πιο ανίκητος (άρα η ήττα μας πιο δικαιολογημένη) αν ο εχθρός αυτός είναι κουκουλωμένος μέσα σε μια περίπλοκη συνομωσία. Γι'αυτό το έδαφος για να ριζώσουν ενδόμυχοι φόβοι όπως του σιωνισμού παραμένει πρόσφορο. O εχθρός όμως είναι ένας και πεντακάθαρος. Είναι η ιδιοκτησία και μόνο αυτή. Αυτοί που έχουν, πάντα, από υπάρξεως ανθρωπότητας καταδυναστεύουν αυτούς που δεν έχουν. Και σ'αυτή τους την προσπάθεια, για να μην ψυλλιαστεί ο φτωχός το παράλογο και ανήθικο της ανισότητας, για να αποπροσανατολίσουν τους αδικημένους φλομώνουν τη φαντασία τους (με τη χρήσιμη συνδρομή των θρησκειών) με αντίχριστες μάγισσες, αιρετικούς, αιμοδιψείς εβραίους, άθεους κονσερβοκουτοφόρους κομμουνιστές, μασόνους κι ότι τέλος πάντως σύμφωνα με το πνεύμα της εποχής μπορεί να τρομοκρατήσει καλύτερα το πανικόβλητο πόπολο. Ο αιώνιος φόβος. Γιατί θά'ταν τόσο πιο εύκολο να ξεριζώσουμε την αδικία αν μόνο ρίχναμε λίγο φως στο εσωτερικό μας πηχτό σκοτάδι.