Ευχολόγιο αραχνοϊστού

Είχαν πάντοτε οι εορταστικές ευχές ένα υπόστρωμα ψευδεπίγραφου ενδιαφέροντος. Ίσως όχι τόσο -λέω- την εποχή των ευχετηρίων ταχυδρομικών καρτών όσο σήμερα που η τεχνολογία της επικοινωνίας έχει απαλείψει κάθε τι το ιδιόχειρο. Αυτή είναι η πρώτη μου σκέψη. Από την άλλη θυμάμαι το καψόνι της καταγραφής καθ' υπαγόρευση πανομοιότυπων τυποποιημένων ευχών -Χριστούγεννα και Πάσχα- στις πρώτες μαζικής εκτύπωσης θεματικές ευχετήριες κάρτες της δεκαετίας του ΄80, πράγμα που αποτελούσε αρμοδιότητά μου ως πρωτότοκος της οικογένειας και αναθεωρώ αυτοστιγμεί. Ίσως πάλι να φταίνε οι αναγκαστικές ευχαριστίες έναντι ευχών περί "καλής προόδου" που διαμείβονταν -άπαξ ή δις- ετησίως με την οικογένεια παρατεταγμένη σε στάση ημιανάπαυσης γύρω από την τηλεφωνική συσκευή on line με την -άγνωστη φυσιογνωμικώς- θεία Αγλαΐα (τυχαίο), θεός σχωρέσ'τη (φαντάζομαι).
Από την πρώτη στιγμή μίσησα τη μέθοδο μαζικής αποστολής ευχετήριων sms. Αρχικά απαντούσα με δηκτικό τρόπο, σήμερα πια το παράτησα κι αυτό. Ο ευχετήριος πολιτισμός εκσυγχρονίστηκε, ταυτόχρονα μεταλλάχτηκε το ύφος του λεξιλογίου καθώς η σύγχρονη αισθητική δεν αποδέχεται την "ξύλινη γλώσσα" αλλά επιζητεί το προκλητικό ή μάλλον το -επιφανειακά- τσαχπίνικο. Ξεκινώντας από τον "πολύχρονο" που τσαχπινοειδώς έγινε "πολύχρωμος" και φτάνοντας σε αβαστάχτου τσαχπινιάς γιρλάντες λεκτικής πολυουρεθάνης.
Οι φετινές ευχές μοιάζουν να ανταλλάσονται μεταξύ παγιδευμένων ζουζουνιών σε κολλώδη αραχνοϊστό. Κάποιες χρυσόμυγες, βέβαιες για την ανθεκτικότητα του θώρακά τους, στέλνουν μαζικά χαζοχαρούμενα sms. Οι σκνίπες ανταλλάσουμε αμήχανα "με-υγεία" ελπίζοντας πως η αράχνη θα χορτάσει πριν έρθει η σειρά μας. Παλεύουμε άγαρμπα να απεγκλωβιστούμε κι όσο παλεύουμε τόσο κολλάμε περισσότερο.
Τι περιμένουμε αλήθεια από το 2011; Που θα βρουν δουλειά να ζήσουν οι άνεργοι αν δεν μπόρεσαν το '10 ή το '09; Δεν μπορω καν να φανταστώ την απελπισία ενός σημερινού ανέργου, λέω αυτοεξορκιζόμενος τριανταπέντε δισεκατομμύρια δοξατωθεώ που έχω -ακόμα- ικανοποιητικά εισοδήματα. Τι θα κάνουν οι άρρωστοι με την δημόσια υγεία σε πλήρη απαξίωση; Πόσο ακόμα θα καταφέρνουν τα γερόντια να αποφεύγουν τη ζητιανιά; Κι ακούω την ίδια ώρα τους κυβερνήτες, τα χοντρογούρουνα των υπουργικών συμβουλίων, τα ασπόνδυλα των ΜΜΕ, τη μούμια του προεδρικού μεγάρου να ρεύονται ανενόχλητοι και μακάριοι, ψευτοτεθλιμμένες ζωντοχήρες από μικροφώνου. Σκέφτομαι ότι αύριο, εδώ που φτάσαμε πια -διαπιστωμένα- σ'έναν σύγχρονο σκοταδισμό, θα αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε τους ανέργους σαν ένα είδος αρρώστων με μεταδοτικό νόσημα, θα αρχίσουμε να τους αποφεύγουμε μην τυχόν και μας μιάνουν. Μα ακόμα θ'ανταλλάσουμε εορταστικές ευχές με sms...