Στις 10 Οκτωβρίου του 2003 ακούστηκε στο γήπεδο της λεωφόρου Αλεξάνδρας το μουσικό θέμα που προσέφερε ο Μίκης Θεοδωράκης ως "ύμνο" στην εθνική ομάδα ποδοσφαίρου. Ήταν ο τελευταίος προκριματικός αγώνας για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου του 2004, με αντίπαλο τη Βόρεια Ιρλανδία, τον οποίο η εθνική ομάδα κέρδισε με 1-0 και προκρίθηκε στη διοργάνωση στην οποία έμελε να πρωτεύσει. Υποθέτω πως δεν ήταν τυχαίος ο χωροχρόνος της ακρόασης του ύμνου, αφού -σε αντίθεση με τις ανοησίες για "νέα σύνθεση" που ακούστηκαν από τα ΜΜΕ- ο ύμνος ήταν το μουσικό θέμα από το τραγούδι "Ποιος δε μιλά για τη Λαμπρή" του κύκλου τραγουδιών "Ένας όμηρος". Ένας κύκλος μελοποιημένων τραγουδιών σε ποίηση του ιρλανδού Μπρένταν Μπίαν για τον οποίο γράψαμε κάποτε εδώ.
Δεν πολυπαρακολουθώ την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου έκτοτε, μετά την κατάκτηση εννοώ, κυρίως γιατί μια τέτοια επιτυχία εξάντλησε κάθε προσδοκία και μου άφησε μια αίσθηση πλήρους κορεσμού. Όσες φορές κι αν την παρακολούθησα όμως δεν έτυχε ν'ακούσω τον "ύμνο". Φαίνεται πως δεν πολυταιριάζει τελικά με την αισθητική της.
Σε λίγη ώρα η εθνική ποδοσφαίρου αντιμετωπίζει την αντίστοιχη της Γερμανίας. Η ατμόσφαιρα έχει γεμίσει μ'έναν γαργαλιστικό ηλεκτρισμό, σαν το αποτέλεσμα του αγώνα να κρίνει τις τύχες της δανειακής σύμβασης, σαν ν'αναμετρώνται οι θύτες με τα θύματα μιας παγκοσμίου ενδιαφέροντος αδικίας. Ανάλογα από ποια εθνική πλευρά το βλέπει ο καθένας βέβαια. Κι ανάλογα με το αν θεωρεί πως μια αναμέτρηση μεταξύ εθνικών ομάδων ποδοσφαίρου αποτελεί προβολή άλλων "εθνικών" συμφερόντων. Όπως, ας πούμε, τα κοινά εθνικά συμφέροντα που έχει ο φοροκαμμένος μισθωτός με το Βίκτωρα Ρέστη απέναντι στα κοινά εθνικά συμφέροντα του λιμενεργάτη Γκίντερ και του μετόχου της BMW.
Το ποδόσφαιρο όμως δεν είναι τίποτα άλλο από ένα υπέροχο σπορ, όπου εικοσιδυό μαντράχαλοι με σορτσάκια κυνηγούν ένα τόπι για να το καρφώσουν στα δίχτυα του αντιπάλου. Τρελαίνομαι να παίζω μπάλα, μ'αρέσει και να την παρακολουθώ.
Για να κάνουμε μια πρόβλεψη για το ματς:
Με δύο πέτσινα πέναλντι κιόλας γιατί η γελοιότητα των γαλανόλευκων Περικλήδων και Κολοκοτρώνηδων δεν έχει το όμοιό της.
Δεν πολυπαρακολουθώ την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου έκτοτε, μετά την κατάκτηση εννοώ, κυρίως γιατί μια τέτοια επιτυχία εξάντλησε κάθε προσδοκία και μου άφησε μια αίσθηση πλήρους κορεσμού. Όσες φορές κι αν την παρακολούθησα όμως δεν έτυχε ν'ακούσω τον "ύμνο". Φαίνεται πως δεν πολυταιριάζει τελικά με την αισθητική της.
Σε λίγη ώρα η εθνική ποδοσφαίρου αντιμετωπίζει την αντίστοιχη της Γερμανίας. Η ατμόσφαιρα έχει γεμίσει μ'έναν γαργαλιστικό ηλεκτρισμό, σαν το αποτέλεσμα του αγώνα να κρίνει τις τύχες της δανειακής σύμβασης, σαν ν'αναμετρώνται οι θύτες με τα θύματα μιας παγκοσμίου ενδιαφέροντος αδικίας. Ανάλογα από ποια εθνική πλευρά το βλέπει ο καθένας βέβαια. Κι ανάλογα με το αν θεωρεί πως μια αναμέτρηση μεταξύ εθνικών ομάδων ποδοσφαίρου αποτελεί προβολή άλλων "εθνικών" συμφερόντων. Όπως, ας πούμε, τα κοινά εθνικά συμφέροντα που έχει ο φοροκαμμένος μισθωτός με το Βίκτωρα Ρέστη απέναντι στα κοινά εθνικά συμφέροντα του λιμενεργάτη Γκίντερ και του μετόχου της BMW.
Το ποδόσφαιρο όμως δεν είναι τίποτα άλλο από ένα υπέροχο σπορ, όπου εικοσιδυό μαντράχαλοι με σορτσάκια κυνηγούν ένα τόπι για να το καρφώσουν στα δίχτυα του αντιπάλου. Τρελαίνομαι να παίζω μπάλα, μ'αρέσει και να την παρακολουθώ.
Για να κάνουμε μια πρόβλεψη για το ματς:
εναντίον
σημειώσατε Χ
Με δύο πέτσινα πέναλντι κιόλας γιατί η γελοιότητα των γαλανόλευκων Περικλήδων και Κολοκοτρώνηδων δεν έχει το όμοιό της.
8 σχόλια:
Eσκασα στα γελια με τον τιτλο, απο τους ευφυεστερους κ σαρκαστικοτερους που εχω διαβασει ποτε!!!
Καλησπέρα.
Αν και νομίζω είναι αυτονόητο, να σου πω πως συμφωνώ με όλα όσα γράφεις. Επίσης πως δεν παρακολουθώ πια σχεδόν καθόλου το άθλημα (ναι λόγω αηδίας).
Όμως (πάντα υπάρχει ένα αλλά), μετά από όσα άκουσα και είδα, ιδιαιτέρως προκλητικά (οκ, κατανοώ το ρόλο των ΜΜΕ και σε αυτήν την περίπτωση) και επειδή είδα να εμπλέκεται ακόμα και η κυβέρνηση της Γερμανίας (η Φράου θα είναι στο γήπεδο και ο φον σόιμπλε προέβλεψε και σκορ) και επειδή επίσης ένα νικηφόρο αποτέλεσμα θα έφερνε την εθνική στους τέσσερις, δεν θα με χάλαγε καθόλου μισό γκολάκι στο 94 έστω και από το Σηφάκη! Ή ακόμα καλύτερα, μια νίκη στα πέναλτι.
Έτσι βρε παιδί μου να δω μερικές σκατόφατσες να ξυνίζουν πέραν της δεδομένης ξυνίλας τους κι ας ξέρω πως αύριο πάλι δεν θα αλλάξει (μέσω ποδοσφαίρου) κάτι για μένα. Δεν πρόκειται να νιώσω βέβαια καμιά... εθνική υπερηφάνεια σε μια τέτοια περίπτωση, αλλά να... έτσι... για ένα... γαμώτο.
Καλή δύναμη φίλε!
Μερσί Σελίν!
Οικοδόμε, κι εγώ δεν είμαι με τη Γερμανία! Αλλά σε περίπτωση ήττας θα "παρηγορηθώ" με τις βαμμένες μουτσούνες των περικεφάλων.
Βενσερέμος!
κάποτε προπολεμικά στην Μόσχα εγκαινιάσθηκε το μεγαλύτερο στάδιο με έναν ποδοσφαιρικό αγώνα στον οποίο παραβρέθηκε η ηγεσία της χώρας.
Μετά το τέλος του αγώνα οι παρατρεχάμενοι ρώτησαν τον Στάλιν πως του φάνηκε ο αγώνας παρουσία 50.000 φιλάθλων.
Αυτός απάντησε :
Δεν θα ήταν καλύτερο να παίζουν οι 50.000 και να βλέπουν οι 22 ?
Taliban
το ποδόσφαιρο ως πολιτική,και η πολιτική ως ποδόσφαιρο.
Δύο ξεπουλημένα σπορ που προσκυνάμε
Χ1977
το τραγούδι αυτό(μουσική) δε το χρησ/πεί το ΚΚΕ στα διαφημιστικά του σποτ?
ΑΧ-ΒΑΧ
Taliban, υποθέτω πως δεν εννοούσε 50.000 στο χορτάρι και 22 στις κερκίδες.. Γιατί αν είναι να παίξω μπάλα θέλω χιλιάδες πορωμένους οπαδούς να με αποθεώνουν!
Πολύ αυστηρός είσαι ωρέ Χ1977. Το ποδόσφαιρο σαν σπορ είναι υπέροχο. Κυρίως βέβαια όταν το παίζεις!
Όντως ΑΧ-ΒΑΧ. Κι όπως καταλαβαίνεις αργά ή γρήγορα θα το πάρουμε το Ευρωπαϊκό!
Προτείνω την ανάγνωση του βιβλίου "Η Φυλή του Ποδοσφαίρου" συγγραφέας Ντέσμοντ Μόρρις
Taliban
Δημοσίευση σχολίου