Το 1989 ήμουν 17 ετών. Τότε περίπου είχαν αρχίσει να πήζουν οι πολιτικές μου ιδέες, χωρίς να έχουν ακόμα ξεκαθαρίσει ως προς την κομματική τους έκφραση (πράγμα που οριστικοποιήθηκε μετά την ομαδική μετακόμιση των "ανανεωτικών" του Δραγασάκη, με τους οποίους μάλιστα αρχικά ταυτιζόμουν, κατά το 13ο Συνέδριο). Δεν υπήρχε κιόλας ιδιαίτερη βία, στις εκλογές κατέβαινε ο ενιαίος Συνασπισμός, με ακμαίο ηθικό και μεγάλες προσδοκίες. Ο χαρακτήρας του ΠΑΣΟΚ είχε ήδη αποκαλυφτεί και η Σοβιετική Ένωση εξακολουθούσε να βρίσκεται στη ζωή, έστω και με μηχανική υποστήριξη. Οι εκλογές του Ιουνίου έδωσαν στον ενιαίο Συνασπισμό 13,1%. Το ΠΑΣΟΚ έπεσε στο 39,1% και η ΝΔ ανέβηκε στο 44,3%.
Το απόγευμα της επόμενης μέρας μετά τις εκλογές βρισκόμουν μ' ένα φίλο της εποχής σ'ένα κεντρικό μπιλιαρδάδικο της πόλης. Κάποτε το μπιλιαρδάδικο αυτό ήταν ντισκοτέκ, σήμερα έχει κλείσει, προ πολλού. Ο φίλος μου ήταν πασοκτζής, τρία-τέσσερα χρόνια μεγαλύτερός μου, λαϊκό παιδί, από τους πασοκτζήδες που γνώριζαν τι θα πει δουλειά. Παίζαμε μπιλιάρδο ή περιμέναμε τη σειρά μας να αδειάσει τραπέζι. Η δίφυλλη πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα ένας άλλος φίλος, λυκειόπαις κι αυτός όπως εγώ. Τα μούτρα του σέρνονταν μέχρι κάτω, με πλησίασε με αγριεμένο βλέμμα. Ψυλλιάστηκα το τι θ'ακολουθούσε. Η ήττα του ΠΑΣΟΚ ήταν κακό μαντάτο για την οικογένειά του η οποία μέχρι και λίγο καιρό νωρίτερα -οπότε ο πατέρας του διορίστηκε- περνούσε μεγάλα ζόρια.
-Τι έγινε ρε Γιάννη;
Η ερώτησή μου είχε σχεδόν αμυντικό ύφος. Η απάντησή του ήταν πέρα από κάθε προσδοκία.
-Τα μουνιά των μανάδων σας κωλοσυνασπιστές.
Αυτή ήταν η πρώτη μου γνωριμία με τον "πολιτισμένο" πολιτικό διάλογο. Ο ενιαίος Συνασπισμός "έφταιγε" που το ΠΑΣΟΚ είχε χάσει την εξουσία. Ακολούθησαν σχετικές εμπειρίες με λεβέντες της ΟΝΝΕΔ.
Δε είναι απαραίτητο να βρίζει κανείς τις μανάδες των άλλων, μπορεί να τραμπουκίζει ιδεολογικά με χίλιους δυο τρόπους. Με τέτοιους τρόπους μάλιστα ώστε να παριστάνει τον ριγμένο, τον προδομένο, το θύμα μιας φριχτής συνομωσίας. Κοινή συνιστώσα είναι πάντα η πεποίθηση του τραμπουκιστή πως η προσωπική του "αλήθεια" οφείλει να γίνεται αποδεκτή μετ' επικύψεων από τον άλλο, ακόμα κι όταν ο άλλος βρίσκεται μίλια μακρυά από τις αντιλήψεις του. Είναι επιπλέον η χρήση κάθε πρόσφορου μέσου για το χρωματισμό των επιλογών του άλλου με κάθε ταπεινό επίχρισμα.
Κι είναι όλα αυτά στοιχεία που, όσο κι αν χτυπιέται, κάνουν τον τραμπουκιστή ν' απέχει μια ζαριά απ' τον ιδεολογικό φασισμό.
Αφιερωμένο στους σχολιαστές που φλερτάρουν με τον τρολλισμό.
Υ.Γ. Η διαφορά του "τραμπουκιστή" από τον "τραμπούκο" είναι ότι ο πρώτος είναι ερασιτέχνης.
Το απόγευμα της επόμενης μέρας μετά τις εκλογές βρισκόμουν μ' ένα φίλο της εποχής σ'ένα κεντρικό μπιλιαρδάδικο της πόλης. Κάποτε το μπιλιαρδάδικο αυτό ήταν ντισκοτέκ, σήμερα έχει κλείσει, προ πολλού. Ο φίλος μου ήταν πασοκτζής, τρία-τέσσερα χρόνια μεγαλύτερός μου, λαϊκό παιδί, από τους πασοκτζήδες που γνώριζαν τι θα πει δουλειά. Παίζαμε μπιλιάρδο ή περιμέναμε τη σειρά μας να αδειάσει τραπέζι. Η δίφυλλη πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα ένας άλλος φίλος, λυκειόπαις κι αυτός όπως εγώ. Τα μούτρα του σέρνονταν μέχρι κάτω, με πλησίασε με αγριεμένο βλέμμα. Ψυλλιάστηκα το τι θ'ακολουθούσε. Η ήττα του ΠΑΣΟΚ ήταν κακό μαντάτο για την οικογένειά του η οποία μέχρι και λίγο καιρό νωρίτερα -οπότε ο πατέρας του διορίστηκε- περνούσε μεγάλα ζόρια.
-Τι έγινε ρε Γιάννη;
Η ερώτησή μου είχε σχεδόν αμυντικό ύφος. Η απάντησή του ήταν πέρα από κάθε προσδοκία.
-Τα μουνιά των μανάδων σας κωλοσυνασπιστές.
Αυτή ήταν η πρώτη μου γνωριμία με τον "πολιτισμένο" πολιτικό διάλογο. Ο ενιαίος Συνασπισμός "έφταιγε" που το ΠΑΣΟΚ είχε χάσει την εξουσία. Ακολούθησαν σχετικές εμπειρίες με λεβέντες της ΟΝΝΕΔ.
Δε είναι απαραίτητο να βρίζει κανείς τις μανάδες των άλλων, μπορεί να τραμπουκίζει ιδεολογικά με χίλιους δυο τρόπους. Με τέτοιους τρόπους μάλιστα ώστε να παριστάνει τον ριγμένο, τον προδομένο, το θύμα μιας φριχτής συνομωσίας. Κοινή συνιστώσα είναι πάντα η πεποίθηση του τραμπουκιστή πως η προσωπική του "αλήθεια" οφείλει να γίνεται αποδεκτή μετ' επικύψεων από τον άλλο, ακόμα κι όταν ο άλλος βρίσκεται μίλια μακρυά από τις αντιλήψεις του. Είναι επιπλέον η χρήση κάθε πρόσφορου μέσου για το χρωματισμό των επιλογών του άλλου με κάθε ταπεινό επίχρισμα.
Κι είναι όλα αυτά στοιχεία που, όσο κι αν χτυπιέται, κάνουν τον τραμπουκιστή ν' απέχει μια ζαριά απ' τον ιδεολογικό φασισμό.
Αφιερωμένο στους σχολιαστές που φλερτάρουν με τον τρολλισμό.
Υ.Γ. Η διαφορά του "τραμπουκιστή" από τον "τραμπούκο" είναι ότι ο πρώτος είναι ερασιτέχνης.
16 σχόλια:
Μάλλον δεν αντέχεις τον αντίλογο,αλλά αφού μου έδωσες την άδεια,θα σου πω,κι ας σε στενοχωρήσω.
Ο φίλος σου και ο μπαμπάς του παραμένουν στο ΠΑΣΟΚ του 12%.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έπιασε το παλμό της εποχής,όπως κάθε πραγματικό κίνημα (πχΕΑΜ)
Ο Κάστρο απομακρύνθηκε από το Κ.Κ.Κούβας για να καταφέρει να κάνει κάτι.
Ο Δραγασάκης,ο Λαφαζάνης,ο Θεωνάς κλπ είναι οι εξωμώτες που κανένα κοινό σημείο δεν έχουν με την ΑΣΠΙΛΗ,ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΗ,ΑΛΑΝΘΑΣΤΗ ηγεσία του ΚΚΕ,για την πάλη ενός λαού που παλεύει τη νέα κατοχή.
Είσαι ιδεολογικός τραμπούκος όταν καταγγέλεις τα λάθη της κλίκας, όπως τόσοι και τόσοι στην ιστορία του ΚΚΕ.Το σωστό είναι να προσκυνάς το ιερατείο και Πίστευε και μη ερεύνα.
Καμία αυτκριτική πως εφτασε εδώ.
Τέλος ως συμβουλή να μελετήσεις λίγο βαθύτερα και πολύπλευρα τη ιστορία του ΚΚΕ.
ΦΙΛΙΚΑ
ΑΧ-ΒΑΧ
Ολόκληρο ποστ έγραψα και δε σου φτάνει; Λοιπόν.
Όντως, ο μπαμπάς του παραμένει στο ΠΑΣΟΚ του 12%. Για το γιο άστο. Μην ξεχνάμε, το 43,92% μείον 12,28% εξαϋλώθηκε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έπιασε τον παλμό, συμφωνώ. Η σύγκριση με το ΕΑΜ είναι ...ατυχής.
Περί Λαφαζάνη και Θεωνά έχω εκφραστεί θετικά στο παρελθόν. Τα γραπτά μένουν. Ο Δραγασάκης ήταν εξαίρετος προχτές το βράδυ που τουμπάρισε για πολλοστή φορά το σέϊκερ των προθέσεων του ΣΥΡΙΖΑ για το μνημόνιο.
Τα άλλα ασχολίαστα. Λιβανιστήρια δε χρησιμοποιώ, ούτε λασπόμπαλλες.
Το "φιλικά" υποθέτω πως γλυκαίνει τη συμβουλή ενός ανώνυμου με συναισθηματικό νικνέιμ που -ως συνήθως- γνωρίζει πολλά για το κόμμα.
Τελικά ένα σχόλιο που είναι χιουμοριστικό ή ειρωνικό είναι απαραίτητα τρολ ή γίνεται με κακία?
Πρέπει όλοι οι αναγνώστες να συμφωνούν και να επαυξάνουν?
Εμένα μ'αρέσεις ΚΑΙ γιατί διαφωνώ μαζί σου.
Ζ1977
Όπως θα έχεις παρατηρήσει Ζ1977 αφιερώνω πολύ περισσότερο χώρο και χρόνο στο ν'απαντώ σ'αυτούς που ΔΕΝ συμφωνούν και επαυξάνουν. Αυτό είναι το νόημα του σχολιασμού και κανείς δεν μπορεί να με χαρακτηρίσει χαδιάρη αλλά ούτε και καυγατζή.
Η ειρωνία είναι καλοδεχούμενη. Πάντα μου άρεσε. Δε μ'αρέσει η αναπαραγωγή στερεοτύπων και μάλιστα αστήρικτων. Τα στερεότυπα μάλιστα αποτελούν μέχρι ενός σημείου απόδειξη πως είμαστε στο σωστό δρόμο αλλιώς δε θα χρησιμοποιούταν κατά κόρο αυτό, το πιο αποτελεσματικό μέσο, εναντίον μας.
Σε κάθε περίπτωση καλοδεχούμενη και η σκληρότερη επίθεση αλλά συνοδευόμενη από διότι (π.χ. η ηγεσία του ΚΚΕ θέλει να κρατά το 5% γιατί τρέμει την κατάρα της μάγισσας Μπλεφουσκάλας, κι αν το περάσει θα μεταμορφωθεί το πολιτικό γραφείο σε χαρέμι του Κυριάκου Μητσοτάκη).
Το θέμα δεν είναι απλώς να "πιάνεις" τον παλμό του κόσμου, αλλά να τον μετασχηματίζεις, ο κόσμος υποστηρίζει πολλά αντιδραστικά πράγματα που η αριστερά προφανώς δεν μπορεί να τα αποδέχεται. Το ότι το ΚΚΕ μπορεί να λέει κάποια πράγματα λάθος, δεν σημαίνει ότι ο Σύριζα είναι σωστός, κάθε άλλο, αλλά είναι θέμα κυρίαρχα των μελών του, όχι θέμα συζήτησης στα μπλογκς. Το ότι ο ισχυρότερος πόλος που υποστηρίζει την έξοδο από ΕΕ - Ευρώ έχασε την δύναμη του είναι αρνητικό για όλο το λαό, είτε το ψήφισε είτε όχι Η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ είναι σίγουρα θετική (δεν νομίζω να περιμένει κανείς ποτέ ότι σε αστικές εκλογές μια κομμουνιστική αριστερά μπορεί να χτυπήσει τέτοια ποσοστά, άλλωστε δεν πρέπει να κρίνεται η γραμμή της κυρίαρχα εκεί), αλλά η αδυναμία του να προετοιμάσει και να οργανώσει τον κόσμο για την επερχόμενη αναμέτρηση είναι αρνητική Δεν περιμένει κανείς βέβαια από τον συριζα να φέρει την επανάσταση, αλλά σε περιόδους όπως αυτή που ζούμε πρέπει να βλέπεις που χαράσεται η γραμμή που τέμνει την κοινωνία....
Εγώ το 1981 ήμουν 20 χρονών και τη περίφημη μεγάλη νύχτα ενώ ο Αντρέας ετοιμαζόταν να κυριεύσει το σύμπαν, περίμενα τη δεύτερη κατανομή όπως τόσοι άλλοι και μετά τριγυρνάγαμε σαν χαμένοι μέσα σε ορδές κόσμου, κόρνες, σημαίες, συνθήματα και μια θλίψη μέσα μας.
Είδες πως αλλάζουν οι καιροί και σε βρίσκω απέναντι να υπερασπίζεσαι ότι υπερασπιζόμουν εγώ τότε κι εμένα διάφοροι ταλιμπάν του κόμματος να με ονομάζουν χαφιέ, πράκτορα, φασισταριό και διάφορα τέτοια?
Τελικά η αριστερά στην Ελλάδα είναι μια μεγάλη και πονεμένη ιστορία.
Και το παρόν το γράφω νοσταλγικά και ξέρεις ότι σε εκτιμώ.
Νομίζω πως δεν κατέχει κανείς τα ιερά σκήπτρα της αλήθειας.
Πόσο δε μάλλον τα κόμματα.
Η αυτοκριτική δε βλάπτει για κανέναν.
π.χ. ο ΣΥΡΙΖΑ το παράχεσε με την πολυφωνία του και φάνηκε αφερέγγυος (βοηθούντων και των ΜΜΕ που αναδείκνυαν κάτι που υάρχει και σε άλλα κόμματα).
Φάνηκε σε ένα κομμάτι του εκλογικού σώματος ανέτοιμος να κυβερνήσει, λόγω γενικολοιγών στο πρόγραμμα.
Και ένα πιο... φιλευρωπαικό κομμάτι της κοινής γνώμης δεν πείστηκε αρκούντως από την υπόσχεση του Συριζα ότι δεν πρόκειται να μας πετάξουν έξω από την Ευρωζώνη.
Το ΚΚΕ πάλι, άρχισε να χάνει οριστικά το παιχνίδι μετά την περιβόητη ατάκα της Αλέκας "δε θέλουμε να κυβερνήσουμε".
Την ώρα που ο λαός χειμάζεται, ζητά από κάποια δύναμη φιλολαική να μπει μπροστά και να διαχειριστεί όσο το δυνατόν καλύτερα το πρόβλημα. Κι ας μην εφαρμόσει κομμουνισμό. Ας κάνει πράξη τουλάχιστον πέντε-έξι βασικά διαχειρισιακά αιτήματα.
Το ΚΚΕ δεν ανταποκρίθηκε σ' αυτό το αίτημα του λαού και καθηλώθηκε χαμηλά.
Όταν δε, δήλωσε συμμετοχή στο "αντι-ΣΥΡΙΖΑ πανηγύρι" των ΜΜΕ και του ΣΕΒ, τότε ευλόγως δημιουργήθηκαν απορίες και υποψίες στο εκλογικό σώμα περί του ρόλου του.
Ακόμη κι αν δνε ισχύουν, είναι ελογο να δημιουργηθούν από μια τέτοια άγαρμπη στάση του κόμματος.
Έβλεπε ο λαός το κομμουνστικό κόμμα να είναι πολυ΄light απέναντι στις δυνάεμις της πλουτοκρατίας και να βγάζει όλη του την ενέργεια ενάντια σ' ένα ρεφορμιστικό κόμμα της αριστεράς.
Και έτσι καταβαραθρώθηκε.
Και θα σχολιάσω κατι που έγραψες στην προηγούμενη σου ανάρτηση:
"Στις 6 Μαίου ο λαός ψήφισε πάση θυσία παραμονή στο ευρώ."
Αυτό δεν μου προκύπτει απαραίτητα.
Διότι ενισχύθηκαν πολύ οι δυνάμεις του "ναι στο ευρώ, αλλά όχι πάση θυσία" ενώ ήταν δυνατό και το "αντι-ΕΕ" μπλοκ.
Και αν πιστέψουμε σε τέτοιου είδους γκάλοπ, η σχετική πλειοψηφία του λαού είναι στην άποψη "ναι στο ευρώ, αλλά όχι πάση θυσία".
Η πλήρης ρήξη θελει δρόμο ακόμα...
Το μισό αντι-ευρώ βήμα έγινε.
Απομένει και το άλλο μισό.
Κομμουνάρε δεν αντιλέγω για το γεγονός πως η αύξηση του ΣΥΡΙΖΑ εμπεριέχει θετικά στοιχεία. Ασφαλώς η κομμουνιστική αριστερά ποτέ δεν θα έβλεπε τέτοια ποσοστά. Δεν είδε σε άλλες περιόδους, θα δει τώρα; Το ερώτημα είναι κατά πόσο η ανάδειξη ενός κόμματος σαν το ΣΥΡΙΖΑ σαν μνηστήρας της εξουσίας με αξιώσεις θα λειτουργήσει τελικά ανακουφιστικά, ή αν -όπως φοβάμαι- θα οδηγήσει σε περαιτέρω συμπίεση της εκλογικής επιρροής των κομμουνιστών με τραγικές συνέπειες πρώτα απ' όλα στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Βασιλική, μεγάλη και πονεμένη ιστορία η ελληνική αριστερά γιατί ποτέ τίποτα που ν'αξίζει δεν έχει αιχμηρά αγκάθια. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τις εμπειρίες σου αλλά δεν αμφιβάλλω πως μιλάς πάντα με ειλικρίνεια. Εγώ πάντως προτίθεμαι να υπερασπίζομαι τις ιδέες μου και το κόμμα που τις εκφράζει, όχι γιατί το βλέπω με θρησκευτικό δέος ή γιατί εικάζω πως τα στελέχη του είναι παραπάνω από θνητοί αλλά ακριβώς γιατί γνωρίζω πως οι ανθρώπινες αδυναμίες που κάνουν κάποιον ακόμα και "ταλιμπάν" απέχουν από την απληστία. . Νομίζω πως όλοι έχουμε στο βάθος των πιο τρελών μας ονείρων το θάνατο της ιδιοκτησίας. Ακόμα και το ανέφικτο είναι ευγενής σκοπός.
Μαζεστίξ, η αυτοκριτική δεν είναι το ιερό δισκοπότηρο των ιδεών μας. Χρήσιμη είναι, πολύτιμο εργαλείο για την πρόοδο αλλά και εύκολη λεκτική καταφυγή μετά από ηχηρά χαστούκια.
Το "δεν θέλουμε να κυβερνήσουμε" ήταν επικοινωνιακό λάθος αλλά νομίζω πως αναλωνόμαστε στο να καυτηριάζουμε τα επικοινωνιακά σφάλματα υποτιμώντας συχνά την πολιτική. Δε νομίζω πως ήταν η επικοινωνία υπεύθυνη για την ήττα του ΚΚΕ. Όπως δε νομίζω πως η πολιτική του ήταν λαθεμένη. Το ΚΚΕ στριμώχτηκε μεν από μια επιθετική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσε ίσως να τη χειριστεί καλύτερα αλλά δεν θα μπορούσε ποτέ να παίξει το ρόλο του αριστερού υβριδίου. Το ακροατήριο του ΚΚΕ είναι έτσι κι αλλιώς πολύ περιορισμένο. Ήταν σχεδόν καταδικασμένο στην εκλογική ήττα.
Όσον αφορά στο "ναι στο ευρώ αλλά όχι πάση θυσία" είμαι αρκετά επιφυλακτικός. Ποιο είναι βρε αδερφέ το όριο της "πάσης θυσίας"; Η εκτεταμένη επισιτιστική κρίση; Ή μήπως ήδη το έχουμε διαβεί και κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας για να διαφυλάξουμε έστω κι έτσι την εθνική μας αξιοπρέπεια;
Η πλήρης ρήξη θέλει δρόμο ακόμα. Εγώ μάλιστα βλέπω μεγάλο πισωγύρισμα. Ελπίζω σε κάποιους βηματισμούς να συναντηθούμε.
Το "δε θέλω να κυβερνήσω" δεν είναι ζήτημα επικοινωνιακό, αλλά πολιτικό.
Ο λαός ζήταγε διαχείριση της Κρίσης αλλά το ΚΚΕ έκλεισε αμετακλήτως την πόρτα σ' αυτό το ενδεχόμενο.
Δεν κρίνω εδώ το αν είναι σωστή ή λάθος αυτή θέση/άποψη.
Το αν δλαδή είναι διαχειρίσιμη η Κρίση.
Αλλά είναι ο κύριος λόγος που ξεκίνησε η συρρίκνωση.
Αν με ρώταγες πριν ένα χρόνο, θα σου έλεγα ότι το ΚΚΕ πάει για 15%.
Δεν είχε ξεκόψει τότε στο λαό την οποιαδήποτε ελπίδα/επιθυμία για κυβέρνηση.
Τουλάχιστον δεν το φώναζε.
Και καλώς ή κακώς την ώρα της μεγάλης κρίσης ο λαός δεν ψάχνει ούτε ισχυρή αντιπολίτευση ούτε αποκούμπι.
Ψάχνει κυβέρνηση να του λύσει κάποια προβλήματα. Όσα γίνεται.
Μικροαστικό, αλλά τόσο αληθινό!
Και ποιον μπορούμε να κακίσουμε γι αυτό;
Την ώρα που του αλλουνού του κόβουν τον μισθό και δεν μπορεί να πληρώσει την τράπεζα, δε θέλει παρέα στους αγώνες.
Θέλει κάποιον στην κυβέρνηση να του αυξήσει το μισθό ή να του μειώσει το δάνειο.
Να του καταργήσει ή να του ελαφρύνει το χαράτσι.
Και άλλα πολλά...
οταν κάποιος κατονομάζει ή τραβάει με τη ΒΙΑ τη κουκούλα του προδότη(κλικα ηγεσίας)που τον παραδίδει στο απόσπασμα,ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΣ,ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ.
el
Αν τα παιδιά σου υποσιτίζοταν
Αν ήσουν άνεργος 1 χρόνο και πάνω
Αν η ζωή σου οριζόταν από τις τράπεζες
Αν ήταν να φύγεις μετανάστης
Αν δεν μπορούσες να έχεις φάρμακα
ΑΝ...
Δε θα κρυβόσουν πισω από "ιδεολογία"-ιδεολογήματα για το μακρινό μέλλον,αλλά θα σε έκοβε η αυριανή μέρα.
Μάλλον δεν ανήκεις στις πιο πάνω κατηγορίες,και ονομάζεις τραμπούκους τους ανθρώπους που τους σκότωσες την ελπίδα,και αγαναχτούν.
Ντροπή σου και σένα και στο κόμμα σου.
Στη κλινική ψυχοπαθολογία γνωρίζουμε ότι ο ψυχωτικός ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να δώσει,και αν αυτό γίνει τον επιβαρύνει και το αναστατώνει.Η άρνηση αυτή λειτουργεί ως οριοθέτηση δηλ.ως άμυνα σε φανταστικούς κινδύνους.
Σε ελαφρές μορφές λαικά ονόματα της διαταραχής είναι η Τσιγκουνιά,η μιζέρια,αγοραφοβία κλπ.φοβίες,που μας φαίνονται μεμπτές και παράλογες,αλλά είναι τοσο σημαντικες για την ισορροπία αυτών των ανθρώπων.
Η λογική δεν μπορεί να επιβληθεί εδώ.
Ετσι φυσικά λειτουργούν κα στη πολιτική,έτσι ψηφίζουν,και άρα δεν μπορούν να αλλάξουν,γιατί τους είναι απαραίτητη η οριοθετημένη σταθερότητα.
doct
Λοιπόν αφήστε τις αναλύσεις.
Το ΚΚΕ είναι αίρεση των ΙΑΧΩΒΑΔΩΝ,και πιστευει ότι καλύτερα να πεθάνει ο άνθρωπος παρά να γίνει μετάγγιση.
Δε θα απαρνηθούν τη πίστη τους,για τη τωρινή ζωή.Άλλωστε υπάρχει κα η μετά θάνατο όπου θα καλοπεράσει αφού δε θα έχει αμαρτήσει στη παρουσα
ΜΑΡΤΥΡΑΣ
ΕΙΜΑΙ ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΣ
ΣΤΙΣ 6 ΜΑΗ ΨΗΦΙΣΑ ΚΚΕ,ΠΡΟΧΘΕΣ ΣΥΡΙΖΑ
ΤΑ ΜΠΙΝΕΛΙΚΙΑ ΤΑ ΑΡΧΙΣΑ ΟΤΑΝ ΕΙΔΑ LIVE ΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΣΤΟ MEGA ΜΕ ΤΙΣ ΤΡΕΜΗ-ΠΑΠΑΡΗΓΑ,ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΕΩΣ ΤΩΡΑ ΤΑ ΜΠΙΝΕΛΙΚΙΑ ΟΤΑΝ ΒΛΕΠΩ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΙΣΟΥΣ ΨΗΦΟΦΟΡΟΥΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΞΑΝ ΤΟ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗ ΤΡΕΜΗ.
lab
Αγαπητέ el/σκέτε ανώνυμε/doct/ΜΑΡΤΥΡΑ/lab ή όπως αλλιώς κυκλοφορείς, σ'ευχαριστώ που προσπαθείς να ανεβάσεις την επισκεψιμότητα και το σχολιασμό του μπλογκ. Όπως όμως έχω ξαναγράψει υπάρχει ένα εργαλείο που λέγεται στατιστικά το οποίο με τη βοήθεια μέρους των διευθύνσεων των επισκεπτών μου γκρεμίζει την ψευδαίσθηση πως με διαβάζουν χιλιάδες καμμένοι από το κόμμα αναγνώστες.
Επίσης προτείνω τη διαφοροποίηση των σημείων στίξης, κενών και επιλεκτικών κεφαλαίων.
Κατά τα λοιπά, αν έχεις κάτι σοβαρό να πεις, στη διάθεσή σου.
χαχαχαχα καλή δύναμη Στρατολάτη!Συγχαρητήρια για τις προβλέψεις που είχες κάνει σε προηγούμενο ποστ!
Δημοσίευση σχολίου