Κλωτσιά κι όχι μπατσάκια

Είδα ένα απόσπασμα της προχτεσινοβραδυνής συζήτησης στη Βουλή στα πλαίσια της "ώρας του πρωθυπουργού". Ο Παπανδρέου χρησιμοποίησε δραματικούς τόνους για να αιτιολογήσει την αναγκαιότητα των μέτρων του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, τόσο στη βουλή όσο και νωρίτερα στο σύντομο διάγγελμά του. Η θεατρικότητα της εμφάνισής του αντιμετωπίστηκε πανταχόθεν με σαρκασμό, εμένα όμως μ'αρέσει ο αντίλογος και το τουρλουμπούκι και θα πάω κόντρα στο ρεύμα.

Ο Παπανδρέου μου φαινόταν πάντα συμπαθής ως φυσιογνωμία. Το είχα γράψει και παλιότερα, την εποχή του κονταροχτυπήματός του με το Βενιζέλο για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, όσο και μετά τις πρώτες του χαμένες εκλογές. Εντάξει, ο άνθρωπος είναι μισό κλικ πιο σοσιαλιστής από το Μητσοτάκη και ενάμισι κλικ από τη Θάτσερ, ωστόσο τον διακρίνει μια ευγένεια και μια σταθερότητα στις προσωπικές του αξίες. Σ'αυτές βέβαια εξ'ορισμού δεν περιλαμβάνεται το ξεροκόμματο του χαμηλοσυνταξιούχου, τέτοιες αξίες δεν διδάσκονται στο London School of Economics και στο Χάρβαρντ. Σίγουρα πάντως διδάσκονται οι αξίες των αγορών: αν δεν ικανοποιήσεις τους δανειστές σου δεν μπορείς να ξαναδανειστείς. Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν πάντα καλός μαθητής και οι δάσκαλοι του εμπιστεύονταν το απουσιολόγιο. Αν χάνει ο λαός τις παραδόσεις δε φταίει αυτός, την απουσία οφείλει να τη χρεώσει δικαιώνοντας την εμπιστοσύνη των δασκάλων του.

Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην ανικανότητα, τη γλωσσική ανεπάρκεια, την αμερικανιά ή τη μαμά του Παπανδρέου. Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι η λαϊκή πλειοψηφία αδυνατεί να συνειδητοποιήσει πως δεν αρκεί να ξεφορτωθούμε τον Γ.Παπανδρέου και το Σαμαρά, τον Α.Παπανδρέου και το Μητσοτάκη, το Δεληγιάννη και τον Τρικούπη ή τον Κριεζή και το Ζηνόβιο Βάλβη. Αυτοί των οποίων τα συμφέροντα υπηρετεί το πολιτικό σύστημα της χώρας θα βρίσκουν τρόπο να κυριαρχούν ανακατεύοντας και ανακυκλώνοντας πρόσωπα. Η μέθοδος των αιωνίων αντιπάλων και των ντέρμπι λειτουργεί επιτυχώς εδώ και δεκαετίες. Ακόμα και στη σημερινή συγκυρία που διαφαίνεται μια συνολική απόρριψη του πολιτικού συστήματος από μεγάλη μερίδα του λαού δεν είμαι σίγουρος αν αυτή αφορά στη γενεσιουργό αιτία των προβλημάτων. Πρόκειται πάντως για ένα πρώτο βήμα. Το ξεσκέπασμα των εφεδρειών. Αλλά χρειάζεται άμεσα το επόμενο ώστε να μην προλάβει το πολιτικό σύστημα να γεννήσει νέες εφεδρείες. Ο καπιταλισμός τραμπαλίζεται. Χρειάζεται μια γερή κλωτσιά για να τσακιστεί το οικοδόμημα, όχι μπατσάκια στους θυρωρούς του.