Εδώ το αφιερωματικό Μονόγραμμα, απ' το ψηφιακό αρχείο της ΕΡΤ.
Ο Δούλος
Ο Δούλος που δραπέτευσε
έλεγε προσευχές στους φιλήσυχους πολίτες
γονατίζοντας σε λιγδωμένα προσκέφαλα.
Εγώ δεν ήλπιζα πως μπορεί να σωθεί.
Οι χωροφύλακες έχουν γερή όραση -
δε διαλύονται μ' αυταπάτες και ψυχοσάββατα.
Τώρα αυτός που επέμενε να ρωτάει
φαίνεται θά'ταν αποφασισμένος για θάνατο
ή θά'ταν κατάσκοπος που δε φοβάται.
Εγώ πάντως
εξακολουθώ να βλέπω τον επερχόμενο
μεσαίωνα
με φάλαγγες πιστών
με αργυρά δισκοπότηρα αφρίζοντα αίμα
με σημαιοστολισμούς και παρελάσεις
με ραβδούχους καλοθρεμμένους καλόγερους
εικόνες από παλιές εκστρατείες
και τυφεκισμούς
ήρωες με αυστηρά βλέμματα
Αμές δε γ' εσόμεθα
πληρωμένη εκπαίδευση
θεός αγέρας τα στοιχεία της φύσεως
κλειδωμένα στην εποχή σε χάλκινα θησαυροφυλάκια.
Αν άξαφνα σας γεννηθεί το ερώτημα
πως τα κατάφερε αυτός ο θνητός
μέσα σ' αυτό το βαρύγδουπο διαπασών των ύμνων
να δραπετεύσει με αληθινό λαμπερόν ήλιο
με αληθινές εξαρτήσεις του βίου -
αν δε μπορείτε να καταλάβετε
τι τον οδήγησε σ᾿ αυτό το τελευταίο διάβημα
που βρήκε την έξοδο αφού γύρω ήταν μπετόν
αφού γύρω τραγουδούσε η φοιτήτρια
ένα τραγούδι ιστορικό παλιών ηρώων
τότε
δε θά'χετε δει κάτι κρυφές μικρές πόρτες
όμως ολοφάνερες στα μάτια των ειδικών
δεν θά'χετε δει το ραγισμένο τοίχο
όπου βλασταίνουν κάτι φυτά
πάνω σ' ασβέστη κίτρινο απ' την πολυκαιρία.
Το ζήτημα πια έχει τεθεί:
Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε
όπως αυτός ο δραπέτης
ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
απέναντί τους.
Θα σας περιμένω
Θα σας περιμένω μέχρι τα φοβερά μεσάνυχτα αδιάφορος-
Δεν έχω πια τι άλλο να πιστοποιήσω.
Οι φύλακες κακεντρεχείς παραμονεύουν το τέλος μου
ανάμεσα σε θρυμματισμένα πουκάμισα και λεγεώνες.
Θα περιμένω τη νύχτα σας αδιάφορος
χαμογελώντας με ψυχρότητα για τις ένδοξες μέρες.
Δεν έχω πια τι άλλο να πιστοποιήσω.
Οι φύλακες κακεντρεχείς παραμονεύουν το τέλος μου
ανάμεσα σε θρυμματισμένα πουκάμισα και λεγεώνες.
Θα περιμένω τη νύχτα σας αδιάφορος
χαμογελώντας με ψυχρότητα για τις ένδοξες μέρες.
Πίσω από το χάρτινο κήπο σας
πίσω από το χάρτινο πρόσωπό σας
εγώ θα ξαφνιάζω τα πλήθη
ο άνεμος δικός μου
μάταιοι θόρυβοι και τυμπανοκρουσίες επίσημες
μάταιοι λόγοι.
πίσω από το χάρτινο πρόσωπό σας
εγώ θα ξαφνιάζω τα πλήθη
ο άνεμος δικός μου
μάταιοι θόρυβοι και τυμπανοκρουσίες επίσημες
μάταιοι λόγοι.
Μην αμελήσετε.
Πάρτε μαζί σας νερό.
Το μέλλον μας θα έχει πολύ ξηρασία.
Πάρτε μαζί σας νερό.
Το μέλλον μας θα έχει πολύ ξηρασία.
4 σχόλια:
H ΠΟΙΗΣΗ ΥΠΕΡΑΝΩ ΒΕΒΑΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΑ
ΜΕ ΕΝΟΧΛΟΥΣΕ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΓΡΑΠΤΟ ΛΟΓΟ(ΑΣΧΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΣΟ)Ο ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΣΕ ΒΑΘΜΟ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗΣ
ΤΟΥ ΕΓΩ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ
ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΕΙΧΑΝ ΓΙΝΕΙ ΣΥΝΘΗΜΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΤΟΥ 1979
Δεκτό μεν αλλά θα μπορούσε να πει κανείς πως το πρώτο ενικό στην περίπτωση του Κατσαρού είναι και προϊόν μοναξιάς, όχι απαραίτητα λογοτεχνικής όσο αυτής στην οποία σπρώχνει καμιά φορά κάποια ελεύθερα πνεύματα η εκούσια στενότητα αυτών στους οποίους κυρίως απευθύνονται.
Καλή μέρα σου Στρατολάτη.Ένα ποίημα κοντά στα Καβαφικά πρότυπα.Ένα ποίημα γραμμένο και ειπωμένο στους αιώνες για τότε για σήμερα και μακάρι όχι και για αύριο.Ο Κατσαρός γεμάτος συμβολισμούς δεν αντιπαραθέτει ασφαλώς τον ίδιο του τον εαυτό.Το πρώτο ενικό πρόσωπο δεν αφορά την δική του υπόσταση αλλά τη ίδια την ιστορική ανάγκη.Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε για να αναλύσουμε την ουσία του ποιήματος και των βαθύτερων νοημάτων του.Εκείνο που μένει είναι η προφητεία.
Μην αμελήσετε.
Πάρτε μαζί σας νερό.
Το μέλλον μας θα έχει πολύ ξηρασία.
Και κοιτάξτε μην γεμίσουμε τίποτα νταμιτζάνες με νερό.
Και ένα τελευταίο ερώτημα ρητορικό πες το.Αλήθεια που στο διάβολο κρύφτηκαν οι ποιητές που κρύφτηκαν οι Αθάνατοι;Από νερό και χώμα πλασμένοι και εμπλουτισμένοι πια με πλαστικό και χρυσόσκονη.
Ή μήπως οι εγκάθετοι,οι λοιδορούντες και προσφέροντες ακριβάς υπηρεσίας τους αποκρύπτουν;
Νομίζω πως οι ποιητές δεν κρύφτηκαν, απλά δεν υπάρχουν πια, αν τουλάχιστον μιλάμε για τους ποιητές με πολιτικό λόγο. Όχι για κάποιο λόγο πέραν του ότι οι εποχές έμειναν στέρφες για πολύ καιρό, αυτό ήταν το τίμημα της ευζωίας. Σάμπως όμως δεν μας αρκεί που υπήρξε ο Λειβαδίτης, ο Κατσαρός, ο Αναγνωστάκης, ο Καρούζος και τόσοι άλλοι "πολιτικοί" ποιητές; Στο κάτω κάτω δεν είμαστε υποχρεωμένοι να αναζητούμε πάντα σύγχρονους, αλλιώς θα καταλήξουμε με τίποτα Σώτες Τριανταφύλλου, Νίκους Δήμου και λοιπά μπαλόνια.
Δημοσίευση σχολίου