The boy with the thorn in his side

Το 1986 ήμουν δεκατεσσάρων. Μέχρι τότε η επαφή μου με τη μουσική ήταν πολύ περιορισμένη. Αν και η οικογένεια διέθετε βίντεο, δεν διέθετε πικάπια και δίσκους, πλην ενός πτωχού αλλά τίμιου φορητού κασετοφώνου. Οι κασέτες του πατέρα μου ήταν αποκλειστικά ελληνικού ρεπερτορίου αλλά η ηλικία μου και οι συναναστροφές επέβαλαν ξενικά ακούσματα. Μόνο μία κασσέτα, μια κοκκινόμαυρη χιλιοπαιγμένη 60άρα Amber, είχε γραμμένη μια από τις συλλογές Disco Fever, του '79 νομίζω ή του '80. Κι αυτή την είχα ρημάξει, σκεπάζοντας τη μια πλευρά με τραγούδια που έγραφα απ' το ράδιο, ξανά και ξανά μέχρι που τα σκέπασε οριστικά ένας ακατάληπτος βόμβος. Την άλλη πλευρά μπορώ ακόμα και σήμερα να την τραγουδήσω απνευστί, τόσες φορές την είχα ακούσει. Κι αυτή όμως σχεδόν ξεγράφτηκε απ' το διαρκές παίξιμο.
Τότε, εκεί στο '86, άρχισα να παρακολουθώ το Μουσικόραμα του Γιώργου Γκούτη και το Μουσικό Καλειδοσκόπιο του Κώστα Σγόντζου. Εγγράφοντας ταυτόχρονα τα βίντεο κλιπ σε δυο 180άρες βιντεοκασσέτες. Έξι ώρες βίντεο κλιπ απ' τα οποία πια ελάχιστα θυμάμαι. Κάτι Huey Lewis and the News, κάτι Σάντρες, κάτι Looking up for love in Siberia, κάτι Α-ΗΑ κι ένα σωρό σαχλαμαρίτσες των τσάρτς της εποχής που τότε όμως τις άκουγα κι ανατρίχιαζα! Κι ανάμεσά τους ένα μαύρο πρόβατο. Ένα τραγούδι που κάθε φορά που ξανάπαιζα την κασσέτα φρόντιζα να το προσπερνώ με απέχθεια και fast forward. Ένα τραγούδι που ερμήνευε ένας ψηλός βρεττανός, με ιδιόμορφη φωνή και κίνηση, με το χέρι περίεργα διπλωμένο στη μέση, που ξεχώριζε μέσα στο ηλεκτροπόπ πανηγύρι σαν τη μύγα στο γάλα (ή μάλλον σαν το γάλα γύρω απ' τη μύγα).

Αυτό ακριβώς ήταν το βίντεο κλιπ:


Αυτό το τραγούδι, το παραπεταμένο και φαστφοργουορντωμένο αποτέλεσε το μουσικό μου ορόσημο. Ένα χρόνο μετά απόκτησα τον πρώτο μου δίσκο. Ήταν ο "The queen is dead", κι ο λόγος που τον απόκτησα ήταν βεβαίως το "Boy with the thorn in his side". Μετά την ξαφνική μεταστροφή μου στο τραγούδι αυτό συντελέστηκε, σταδιακά, η μεταστροφή και στα άλλα ακούσματα. Σιγά σιγά οι Σάντρες κι οι Αχάδες εξοβελίστηκαν. Προς το τέλος της εφηβείας δεν άκουγα πια εισαγόμενη μουσική. Κι ο μόνος αλλοδαπός μουσικός που έμεινε ζωντανός στη μουσική μου συνείδηση ήταν ο Morrissey. Κι είναι ακόμα εκεί. Γι' αυτό, χτες βράδυ, ήμουν κι εγώ εκεί. Κι ας μην μού'κανε τη χάρη να τραγουδήσει το τραγούδι που περίμενα.

Γιατί έχω μια αίσθηση πως το ποστ αυτό το έχω ξαναγράψει;

Update: Μόλις ανακάλυψα πως ο Morrissey έχει την τιμή να έχει γεννηθεί την ίδια μέρα με την αφεντομουτσουνάρα μου, δεκατρία χρόνια νωρίτερα βέβαια!