Δοσολογία καθρεφτίσματος άνευ χτένας

Η κυβέρνηση μαριονετών είναι γερά γαντζωμένη στους σπάγγους της και δεν την ταράζουν οι εικοσιτετράωρες απεργίες σαν τη σημερινή, όσο δυναμικές και πετυχημένες κι αν είναι αυτές (που όντως ήταν σήμερα). Ένα από τα καραγκιοζάκια της ισχυρίστηκε νωρίτερα πως η "απαραίτητη" δημοκρατική νομιμοποίηση της κυβέρνησης είναι δεδομένη, αφού αν γινόταν εκλογές (κι αν η θεια μου είχε αμορτισέρ) την ίδια παράσταση θα επέλεγε το φιλοθεάμων κοινό. Άρα δε χρειάζονται περιττές πολυτέλειες. Οι διορισμένοι έχουν τέτοια σιγουριά για τον εαυτό τους που δεν διστάζουν πλέον να προαναγγέλουν τα επόμενα και μεθεπόμενα μέτρα, ενώ στην αρχή των παραστάσεων παρίσταναν τις τσουτσουνόφοβες παρθένες. Και δικαίως την έχουν τη σιγουριά αφού βλέπουν τους θεατές να παρακολουθούν μ'ανοιχτό το στόμα απ' την αγωνία το θεατρικό και να τρέμουν ταυτόχρονα στην ιδέα μήπως ξεμείνουν από νταβατζήδες.

Ο κοινοβουλευτισμός τά 'φαγε πλέον τα ψωμιά του. Το Σύνταγμα έγινε κουρελόχαρτο, χρήσιμο μόνο για την προεδρική ακράτεια, αφού το σκυλολόι που κατσικώθηκε με τσαμπουκά στο σβέρκο μας δεν έχει καμιά πρόθεση να ξεκουνηθεί αν πρώτα δε μας ρημάξει μια για πάντα. Δε χρειαζόταν βέβαια τα γαβγίσματα του κάθε μπεγλίτη για να το καταλάβουμε.
Πρέπει να ρίξουμε γροθιά στο μαχαίρι κι ότι θέλει ας γίνει. Έτσι κι αλλιώς μόνο οι βαρεμένοι πιστεύουν πια πως έχει καμιά σημασία για το λαό το αν θα πάρουμε ή όχι την έκτη έβδομη όγδοη δόση κι αν θα μείνουμε ή όχι στην ευρωζώνη και στη ζώνη του Κάιπερ.

Μπλόγκερ είμαι βέβαια, κι επιπλέον ανώνυμος, άρα ό,τι θέλω γράφω (μέχρι να μας το κόψουν κι αυτό οι μαυρογαλαζοπράσινοι σύμμαχοι). Σ' αυτό το πράμα που από συνήθεια λέμε ακόμα βουλή αλλά μας προέκυψε κομμαντατούρ των τοκογλύφων και των ντόπιων αφεντικών, το ΚΚΕ δεν έχει πια θέση. Ούτε τα "όχι" του εκεί μέσα μπορούν κάτι ν' ανατρέψουν. Ας καταθέσει πρόταση μομφής, κι όταν το μαυρομετωπίτικο μπουλούκι πάρει ψήφο εμπιστοσύνης από τον εαυτό του και αυτοχειροκροτηθεί, ας σηκωθεί να φύγει μουτζώνοντας τον κοινοβουλευτικό μπερντέ. Ας συνεχίσει τον αγώνα εκεί που μετράει, ας κλιμακώσει μ'απεργίες και διαδηλώσεις κι όποιος θέλει ας ακολουθήσει. Κι όποιος δε θέλει ας κάτσει στ' αυγά του να τα ζεσταίνει μέχρι να σκάσουν μύτη τα φιδόπουλα. Γιατί όσο περιμένουμε την εργατική τάξη ν' αναγνωρίσει τον εαυτό της στον καθρέφτη, τόσο αυτή μπερδεύει το ταξικό με το εθνικό. Αλλά πού να τον αναγνωρίσει πού 'χει κορακιάσει στον καθρέφτη η εθνική μουτζούρα.

Ίσως πάλι να βιάζομαι πολύ και να πρέπει κάποιος να μου διδάξει καρτερία.