Επόμενη στάση: Β.Βενιζέλος

Διάβασα σήμερα το πρωί στον τύπο για την αποχώρηση του Μάκη Κοψίδη από το Συνασπισμό και την ενσωμάτωσή του στο «ρεύμα Βενιζέλου». Επ’ αυτού μερικές σκέψεις.

Ο καθένας έχει το δικαίωμα να ανήκει όπου του αρέσει. Σήμερα είμαι ΑΕΚτζής, αύριο μου τη σπάει η φάτσα του Αρουαμπαρένα και γίνομαι Ολυμπιακός γιατί μου αρέσουν τα ράστα του Μπελούσι. Η ελευθερία της βούλησης είναι αδιαπραγμάτευτη. Ο κάθε δημόσιος άνδρας κρίνεται από το ήθος του και όχι τόσο από τις ιδέες του. Μία κύρια διάσταση βέβαια του ήθους είναι η ειλικρίνεια. Το δρόμο που ακολούθησε χτες ο Κοψίδης χάραξαν και ακολούθησαν πολλοί άλλοι πριν απ’ αυτόν, δεν προκαλεί λοιπόν καμία έκπληξη η πορεία του, αντίθετα προοιωνιζόταν, τόσο αυτού, όσο και άλλων που δεν έχουν ακόμα κάνει το βήμα (μάλλον περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία που θα είναι η δημιουργία ενός νέου κομματικού σχηματισμού γεννηθέντος εκ των σπλάχνων του ΠΑΣΟΚ). Ελπίζω κάποια μέλη της ΚΕΔΑ να μη με δικαιώσουν.
Είναι διαπιστωμένο ότι η οδός των διακομματικών μετακινήσεων είναι μονόδρομος, η κίνηση επιτρέπεται μόνο από τα αριστερά προς τα δεξιά. Όσοι, ελάχιστοι, επιχείρησαν να μπουν κόντρα στο μονόδρομο έφαγαν κλήση από την Τροχαία (ΜΜΕ) και τους έφαγε η μαρμάγκα. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι μέχρι σήμερα εκτελείται μόνο το δρομολόγιο ΚΚΕ-Συνασπισμός-ΠΑΣΟΚ. Δεν ξέρω, ίσως κάποια στιγμή να γίνει καμιά επέκταση του δρόμου μέχρι τη ΝΔ ή και το ΛΑΟΣ.