Οι μέρες είναι πονηρές

Όταν κάποτε οι εργάτες ξεκίνησαν να οργανώνονται σε σωματεία, η εργοδοσία αντιμετώπισε την θρασύτητα αυτή με ωμή βία. Με τις ευχές της κρατικής και παρακρατικής εξουσίας. Οι πρώτοι, ηρωικοί, συνδικαλιστές αντιμετώπιζαν στην καλύτερη περίπτωση την απόλυση (μπλεμαρεδόν) και στη χειρότερη το υποβρύχιο τσιμέντωμα.

Όμως άλλαξαν οι καιροί. Ο καπιταλισμός κυριάρχησε, ωρίμασε και μέσα από δύο παγκοσμίους και πολλούς περιφερειακούς πολέμους έφτασε στο απώγειο της ακμής του. Η ακμή αυτή, που αφορούσε βέβαια κατ' εξοχήν τους καπιταλιστές, επέτρεψε τη βελτίωση των συνθηκών και για τους εργάτες. Κι όταν ο εργάτης χορταίνει είναι πιο παραγωγικός και λιγότερο απαιτητικός. Οι καπιταλιστές πάντως δεν επαναπαύτηκαν στιγμή. Η αποικιοκρατία εξάλλου αποτελεί εγγύηση για το ότι η εργατική τάξη θα αντιμετωπίζεται άλλοτε (αλλού) με το μαστίγιο κι άλλοτε (κι αλλού) με το καρότο. Το μαστίγιο ποτέ δεν εξαλείφθηκε. Στην Ευρώπη όμως ανακαλύφθηκαν νέες αναίμακτες αλλά ακόμα πιο αποτελεσματικές μέθοδοι αντιμετώπισης των ανυπότακτων. Σχετιζόμενες κυρίως με το καρότο.

Ο συνδικαλισμός είναι καθαρά πολιτική δράση. Φυσικό είναι η οργάνωσή του να επηρεάζεται από τους εκάστοτε πολιτικούς και κομματικούς συσχετισμούς. Οι συσχετισμοί αυτοί στην Ελλάδα επέτρεψαν τον σχηματισμό μιας τετράπαχης συνδικαλιστικής αριστοκρατίας, με κύριο εκφραστή της το βαθύ ΠΑΣΟΚ. Όσο ο καπιταλισμός επέτρεπε τη διατήρηση ενός ικανοποιητικού βιοτικού επιπέδου στην εργατική τάξη, η κυριαρχία της συνδικαλιστικής αριστοκρατίας δεν έβλαψε εμφανώς τα συμφέροντα της τάξης που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί. Έβλαψε όμως με τον πιο καταστροφικό τρόπο τον ίδιο το θεσμό του συνδικαλισμού. Δεν ξέρω αν η ζημιά ήταν σκόπιμη ή αν προέκυψε ως φυσικό επακόλουθο του δομικού ασύμβατου του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Είναι εύκολο να υποθέσει κανείς τόσο το πρώτο όσο και το δεύτερο. Ασφαλώς όμως ο συνδικαλισμός, από τη φύση του, δεν μπορεί παρά να έχει ως ορίζοντα την εργατική εξουσία. Αλλιώς οι εργατικές ενώσεις καταντούν "κοινωνικοί εταίροι". Να τους κλαιν οι προλεταρέγγες.

Όμως η ενσωμάτωση δεν είναι πάντα επαρκές μέτρο χειραγώγησης του συνδικαλισμού. Πάντα θα υπάρχουν εστίες συνδικαλιστικής δράσης μη ελεγχόμενες από τη συνδικαλιστική αριστοκρατία και τους πάτρωνές της. Στις περιπτώσεις αυτές αξιοποιείται η δύναμη των ΜΜΕ. Έτσι κατασυκοφαντήθηκαν οι δράσεις των ναυτεργατών, των χαλυβουργών, των συνδικαλιστών που "έσπασαν" το υπουργείο εργασίας κλπ. Κύριος στόχος: ο εργάτης να μισεί τα όπλα του. Να πηγαίνει στον πόλεμο άοπλος εκ πεποιθήσεως.

Με την πάρλα όμως κόντεψα να ξεχάσω γιατί γράφω αυτό το ποστ. Αφορμή είναι η σύλληψη του "45χρονου" συνδικαλιστή του Νοσοκομείου Σωτηρία. Λίγες μέρες μάλιστα μετά την "εξάρθρωση" της χρυσής αυγής και ταυτόχρονα με την καταδίκη Τσοχατζόπουλου. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα αν ο συλληφθείς πασοκοσυνδικαλιστής είναι αθώος ή ένοχος. Ο οποίος -κατά τα νέα ήθη- ήταν ανανηφθείς εκ βαθεοπασοκισμού και αντιμνημονιακός. Έχω όμως πολλές απορίες:

• Πως μπορεί να εκβιάσει κανείς τον διοικητή ενός νοσοκομείου; Με τι θα τον πληρώσει αυτός, με κίκια;
• Πως θα εκταμιεύσει οποιοσδήποτε δημόσιος υπόλογος 50.000,00€ χωρίς ένταλμα πληρωμής;
• Πως και ο πρώτος συνδικαλιστής-εκβιαστής έτυχε (οποία σουρπρί!) στο χώρο της Υγείας;
• Ο επόμενος θα εκβιάσει καμιά διευθύντρια νηπιαγωγείου;

Με λίγα λόγια (γιατί έγραψα πολλά), και ανεξαρτήτως της ενοχής ή αθωότητας του "45χρονου", πιστεύω ότι πρέπει κανείς να είναι καχύποπτος για τα πάντα. Ο καπιταλισμός αποφάνθηκε ότι η δημόσια Υγεία και Παιδεία είναι περιττά χουβαρνταλίκια. Κι ως καπάτσος που είναι, χτυπά ύπουλα. Ξεκινώντας από την άμυνα. Η οποία, αρέσει-δεν αρέσει, συνίσταται στην εργατική συσπείρωση στα συνδικάτα.

Είναι αυτά κουτσά; Αναμφίβολα είναι. Στο χέρι του εργάτη είναι να τα σηκώσει.

Στο κάτω-κάτω καλύτερα να πολεμάς με ελαττωματικό όπλο παρά με ανοιχτά πουκάμισα.