Η θεωρία των δύο άκρων για αρχαρίους

Ο άνθρωπος έχει δύο πόδια κι άλλα δύο χέρια. Για να μην τα μπερδεύει τα ονόμασε "δεξί" και "αριστερό". Δεν είναι αστείο, θα υπήρχαν σοβαρές δυσκολίες αν δεν είχαν ένα όνομα να τα ξεχωρίζει. Σκέψου π.χ. να κάνεις τηλεφωνικό σεξ:
-"Που έχεις τώρα το χέρι σου μανάρι μου;"
-"Ποιο απ' τα δύο μωρό μου;"
-"Αυτό που κρατά το μαχαίρι όταν καθαρίζεις φασολάκια μανίτσα μου"
-"Αχ, χαϊδεύω το πόδι με το οποίο πατάω το πεντάλ του σκουπιδοτενεκέ, μπουμπούκε μου"
-"Και το άλλο χέρι, αυτό που κρατά τα φασολάκια;"
-"Αυτό τρίβει τη ρώγα μου, μωρό μου"
-"Και το τηλέφωνο με τι το κρατάς;"
 ....
Μάλλον τον έχει σε ανοιχτή ακρόαση. Η δυσκολία ωστόσο θα ανέκυπτε αν το ερώτημα ήταν:
Ποια ρώγα από τις δύο;
Έλα ντε.. Με τη ρώγα δεν κάνεις κάτι που θα βοηθούσε στον προσδιορισμό της σε σχέση με την άλλη. Οπότε θα υπήρχε πρόβλημα ακριβείας με καταστροφικές συνέπειες για το τηλεφωνικό σεξ. Εκτός βέβαια αν η ρώγα είχε κανα πίρσινγκ ή γειτόνευε με καμιά ελιά.
Γι' αυτό λοιπόν ο άνθρωπος ανακάλυψε τα επίθετα "αριστερός/ή/ό" και "δεξιός/ά/ό".

Ο άνθρωπος όμως δεν έχει μόνο άκρα. Έχει κορμό, λαιμό και κεφάλι. Τα οποία, με τη σειρά τους, μοιράζονται σε αριστερά και δεξιά μέρη. Δύο στήθη, δύο μάτια, δύο ρουθούνια, δύο κωλομέρια, κλπ. Όλα αριστερά ή δεξιά. Το μόνο μέρος του ανθρωπίνου σώματος που είναι ακριβώς στη μέση είναι η κωλοτρυπίδα. Είναι, τρόπον τινά, το κέντρο. Χωρίς αριστερά και δεξιά μέρη, εκτός ίσως από καμιά εξωτερική αιμορροΐδα.
Σε αντίθεση με τα άκρα, το κέντρο είναι σταθερό. Ενώ τα άκρα μπορούν να αγγίξουν, να κλωτσήσουν, να χαστουκίσουν, να χουφτώσουν, να χαϊδέψουν, το κέντρο στέκει στη θέση του χωρίς να συμμετέχει με τρόπο δραστικό. Το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να κοπρίζει. Αυτός εξάλλου είναι ο ρόλος του κέντρου.
Γι' αυτό γεννήθηκε μέσα του ένας φθόνος για τα άκρα. Ανέπτυξε λοιπόν τη θεωρία των δύο άκρων, μια θεωρία σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος δεν πρέπει να έχει άκρα, διότι αυτά οδηγούν στο κακό. Ακόμα κι αν έχουν καλές προθέσεις.
Σου λέει το κέντρο, μπορεί ν'αρχίσουν τα άκρα να χαϊδολογούν, να ερεθιστεί το απρόβλεπτο πέμπτο άκρο, που κινείται αυτόνομα μια αριστερά, μία δεξιά και να φάω κι εγώ το φιλήσυχο καμιά ξώφαλτση.
Διά της θεωρίας των δύο άκρων το κέντρο αποσκοπεί στο να μετατραπεί ο άνθρωπος σε μια τεράστια κωλοτρυπίδα. Την θεωρία του όμως την καλοβλέπουν και οι φυσικοί γείτονες του κέντρου, το αριστερό δηλαδή και το δεξί κωλομέρι. Κι αυτό διότι όταν αλληλοεξοντωθούν τα άκρα και η κωλοτρυπίδα κυριαρχήσει, κάποιοι θα πρέπει να την καθορίζουν εκ' κεντροδεξιών κι εκ' κεντροαριστερών. Εξάλλου δεν νοείται τρύπα χωρίς τρύπια ύλη.

Για να επανέλθουμε λίγο στα άκρα, είναι γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι χρησιμοποιούν περισσότερο το δεξί τους άκρο, πόδι ή χέρι. Επιπλέον ο άνθρωπος επηρεάζεται πολύ από τις τάσεις της πλειοψηφίας. Έτσι, επικράτησε παλαιόθεν η θεωρία ότι το δεξί πόδι ή χέρι είναι το "καλό". Εξ' αντιδιαστολής το αριστερό είναι μοιραία το "κακό". Τα παλαιότερα χρόνια, μάλιστα, που οι άνθρωποι ήταν πιο άγαρμποι, χρησιμοποιούσαν συχνά αμφιλεγόμενες -έως απάνθρωπες- μεθόδους για να κάνουν τους αριστερόχειρες να γράφουν με το δεξί. Από απειλές μέχρι δέσιμο του χεριού, ακόμα και ξύλο. Μπαϊδεγουέι η βίαιη αναμόρφωση του αριστερού σε δεξί ήταν εθνικό ζητούμενο σε μακρές χρονικές περιόδους στη χώρα μας.

Η θεωρία των δύο άκρων είναι μεν σύλληψη της κωλοτρυπίδας, αποτελεί ωστόσο κεντρική φιλοσοφία της ευρωπαϊκής ένωσης. (Σαν λίγο πλεονασμός ακούγεται αυτό). Ο κομμουνισμός επιχειρείται να ταυτιστεί με το φασισμό, με προφανή στόχο την ηθική του καταδίκη. Αυτά τα δύο "άκρα" επιχειρεί να ταυτίσει η εν λόγω "θεωρία" του κώλου, κι όχι τα άκρα στο πάνελ του Σκάι.
Όσο για τις γηγενείς παπαρολογίες που ταυτίζουν μία τον τάδε και μία τον δείνα με τα άκρα, αυτές είναι καθαρά για λαϊκή κατανάλωση. Για να συσπειρώνονται τα κόμματα εξουσίας ή να το παίζουν απόκεντρα, ανάλογα με τις ανάγκες. Τα κωλομέρια στο κάτω κάτω δεν πρέπει νά 'ναι καταμεσής, γιατί θα τα ρουφήξει η τρύπα. Και θα την πάθουν σαν το ΠΑΣΟΚ. Η θεωρία των δύο άκρων είναι εξαιρετικά χρήσιμη τόσο για την κωλοτρυπίδα, όσο και για τα κωλομέρια.

Δείγμα ισχυρής κοινοβουλευτικής ισορροπίας (δικωλομερισμός)

Τα σχέδια της κωλοτρυπιδοποίησης του ανθρώπου μπορούν να ανατραπούν μόνο μ' ένα γερό (ακρο)αριστερό χαστούκι.