Πως του παν καλέ τα μπλε!

Ο έλληνας είναι γαλανόλευκος, ο τούρκος κόκκινος κι ο ιταλός κοκκινοπρασινόλευκος -εκτός αν παίζει μπάλα οπότε είναι ατζούρος, τουτέστιν μπλε.
Ο ολυμπιακός είναι κοκκινόλευκος, ο παναθηναϊκός πρασινόλευκος κι ο ΑΕΚτζής κιτρινόμαυρος.
Ο νεοδημοκράτης είναι γαλανόλευκος, ο πασόκος πράσινος κι ο κομμουνιστής κόκκινος.
Η χάινεκεν είναι πράσινη, η κοκακόλα κόκκινη κι η χιούλετ-πάκαρντ μπλε.
Όλες οι ανθρώπινες δραστηριότητες θέλουν το χρωματάκι τους. Πράγμα που είναι λογικό. Αν δυο αντίπαλες ποδοσφαιρικές ομάδες είχαν το ίδιο χρώμα φανέλας θα έδινες πάσα στον αντίπαλο κι αυτός θα έβαζε αυτογκόλ για το οποίο θα πανηγύριζαν και οι δύο ομάδες.
Είναι ωστόσο προφανές ότι ένα χρώμα δεν σημαίνει για όλους το ίδιο. Το κόκκινο, ας πούμε, ταιριάζει υπέροχα με το σφυροδρέπανο αλλά είναι απαίσιο στη γαυροφανέλα.
Γι αυτό από μόνο του το χρώμα δεν αρκεί.

Ο ΟΣΦΠ έχει τον έφηβο, ο ΠΑΟ το τριφύλλι κι η ΑΕΚ το δικέφαλο.
Ο νεοδημοκράτης έχει τη δάδα, ο πασόκος τον ήλιο κι ο κομμουνιστής το σφυροδρέπανο.
Το σύμβολο χρειάζεται για να συνοψίζει αυτό που κάνει τον έναν να διαφέρει από τον άλλο.
Εντάξει, είναι μάλλον ανθρώπινο να χρησιμοποιεί κανείς έναν συμβολικό ευφημισμό. Αν είσαι κρεοπώλης δεν θα ζωγραφίσεις στην ταμπέλα σου μπαλτάδες και κομμένες βοϊδοκεφαλές. Θα ζωγραφίσεις τα τρία ανέμελα γουρουνάκια. Αν πάλι έχεις βυτίο εκκένωσης βόθρων θα ζωγραφίσεις λουλουδάκια και λοιπά εύοσμα.

• Ο κομμουνιστής έχει παραδοσιακά το σύμβολο της ιδεολογίας του.
• Ο νεοδημοκράτης -που έτσι κι αλλιώς δεν έχει ιδεολογία- έχει τη δάδα για να βλέπει τη νύχτα που περπατεί και σκατά πατεί. Ταυτόχρονα τιμά τη μνήμη των λαμπαδηδρόμων της εμφυλιακής περιόδου.
• Ο ακροδεξιός έχει ως ιδεολογία του την αρχαιοελληνορωμαιοχριστιανικότητα, γι' αυτό εξαρχαιίζει σταυρούς (ή εκσυγχρονίζει μαιάνδρους).
• Ο πασόκος είχε έναν ανατέλλοντα μισοήλιο -ο αθεόφοβος- αλλά σουρούπωσε και στη θέση του βγήκε κάτι σαν πριονόδισκος.
• Ο Συριζαίος έχει μια τριπλή σημαία που την ανεμίζει τυπωμένη πάνω σε λευκές σημαίες. Η σημειολογία είναι καταπληκτική αλλά του βγαίνει αυθόρμητα και όχι αυτοσαρκαστικά.

Όπως φαίνεται, όσο πλησιάζει κανείς το κέντρο τόσο πιο θολά γίνονται τα σύμβολα (η θεωρία των δύο άκρων δικαιώνεται!). Η ΕΠΕΚ του Πλαστήρα είχε μια τιμονιέρα, η Ένωση Κέντρου του παπατζή είχε ένα "ΕΚ" με στάρια και λιόφυλλα, η ΕΔΗΚ ένα σκούφο κι η Ένωση Κεντρώων το γκροπλάν του αρχηγού. Θα έβγαζα το καπέλο σ' ένα κεντρώο κόμμα που θα είχε για σύμβολο τη δίνη (για λόγους κοσμιότητας δεν προτείνω τη σούφρα). Η δίνη -όπως και η σούφρα- με την ελκτική της δύναμη είναι το ιδανικό σύμβολο του κέντρου. Το οποίο καμία άλλη πολιτική υπόσταση δεν έχει.
Στην Ιταλία πάντως που έχει σχεδιαστική παράδοση οι κεντρώοι υιοθέτησαν την ελιά. Στην Ελλάδα εκ παραδόσεως αντιγράφουμε το ιταλικό ντιζάιν, γι' αυτό βάφτισαν "ελιά" την πρωτοβουλία των 59 "προσωπικοτήτων" (σαν τη Σώτη, το Μπέζο, το Μπίστη και το Χριστοδουλάκη) που ζητά την ανασυγκρότηση της "υπευθυνοκεντροαριστεράς". Δηλαδή ένα νέο κέντρο που νομίζει πως θα χωθεί ανάμεσα σε Νουδού και ΣΥΡΙΖΑ. Και θα γίνει ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ πριν τους λοιπούς ΠΑΣΟΚίζοντες. Μαζί τους κι ο Σημίτης, ο οποίος όπου βλέπει κέντρο χειροκροτεί.

Η ελιά βέβαια είναι δέντρο ιερό (για το λαδάκι της, όχι για τα στεφανώματα) αλλά σε μια χώρα αμόρφωτων μεγαλοϊδεοκληρονόμων καταντά γελοίο να μιλάς για ιερά.
Στο κάτω κάτω στις ελιές είναι που φυτρώνουν τα λαίμαργα και τα κωλοφούσκια.