Ανταπόκριση από Σύνταγμα και ολίγη φλυαρία

Σκοπός της χτεσινής μυθοπλασίας δεν ήταν να διασκεδάσω γράφοντας για τα βάσανα της ΑΕΚ. Η αλήθεια είναι πως διασκέδασα πολύ γράφοντάς τη (πως λέμε "χαζό παιδί χαρά γεμάτο"), ιδίως όταν ανακάλυψα τυχαία πως υπάρχει ελβετική τράπεζα με επωνυμία AEKbank και μου ξεπήδηξε το σενάριο. Όμως άλλο ήταν το κίνητρο για το ποστ.

Κατόπιν εορτής λοιπόν μπορώ να ομολογήσω ανερυθρίαστα πως μια απεργία / διαμαρτυρία / διαδήλωση λόγω της παρουσίας της Μέρκελ στην Αθήνα με καλύπτει κατά το ήμισυ. Το να είναι η Μέρκελ στην Αθήνα δεν είναι παρά μια καλή αφορμή για να εκφραστεί η αντίθεση στην ακολουθούμενη πολιτική. Όσο κι αν αυτή είναι στοχοπροσηλωμένη στην αφαίμαξη του λαού υπέρ επιχειρηματικών συμφερόντων, τα τελευταία δεν έχουν πατρίδα και σημαία. Λίγο μ' ενδιαφέρει αν το μακρύ χέρι της εξουσίας ("δημοκρατικά" εκλεγμένο παρεμπιπτόντως) που μου αδειάζει την τσέπη αποθέτει το περιεχόμενό της σε συμφέροντα που εκπροσωπούνται από λουξεμβούργιους γενικούς διευθυντές, σανμαρινέζους υποδιευθυντές και σιγκαπουριανούς μετόχους. Λίγο μ' απασχολεί η εθνική εκπροσώπηση στα απανταχού βδελλοfund. Γιατί το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα κι αυτό δεν είναι σύνθημα. Είναι η φύση του καπιταλισμού, από την ώρα που πήρε τα ηνία της ιστορίας από το φεουδαλισμό. Η εξελικτική του πορεία έχοντας μπει στη φάση της ολοκληρωτικής παγκοσμιοποίησης έχει οδηγήσει στην απαξίωση του τέκνου που αυτός έσπειρε και γέννησε η γαλλική επανάσταση, του εθνικού κράτους. Ίσως παρείναι αντιφατικό αλλά νομίζω πως ο σύγχρονος παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός φλερτάρει με τα θέλγητρα του φεουδαλισμού, όταν το "κράτος" διαρθρωνόταν γύρω από τη μεγάλη ιδιοκτησία, έστω κι αν αυτή τότε δεν ήταν άλλη από τη έγγειο ιδιοκτησία. Τότε μάλιστα που η εθνική κατανομή του πληθυσμού ήταν σχεδόν ασήμαντη.
Γι' αυτό όταν μιλά κανείς σήμερα για εθνική ανεξαρτησία δεν μπορεί παρά να αερολογεί ή να της προσδίδει ταξικά χαρακτηριστικά. Αφού το εθνικό μας κράτος είναι όπως είναι, η μόνη ριζική του αλλαγή μπορεί να έρθει με ταξική ανατροπή. Μπορεί να λέω και μαλακίες μπατ δατς μάϊ πόιντ.

Για όλα τούτα βρίσκω γελοίες τις χάρτινες κρεμάλες και γκιλοτίνες. Σαχλές τις μερκελοκεφαλές με χιτλερομούστακα. Ανούσια τα συνθήματα που επικεντρώνονται στα πρόσωπα. Χωρίς βέβαια να σημαίνει αυτό πως τα πρόσωπα είναι αθώα. Δεν είναι όμως προδότης ο κάθε Σαμαροβενιζελοκουβέλης αλλά νικητής των καλλιστείων για τον πιο οσφυοκάμπτη τελάλη. Δεν είναι αγάμητη κακιασμένη η Μέρκελ αλλά επιτυχημένη πωλήτρια.

Τελειώνοντας με τις αμπελοφιλοσοφίες παραθέτω δύο φωτογραφικά στιγμιότυπα με χρονική απόσταση 5' από τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Τα πήρα στις τρεισήμιση περίπου, όταν έφευγα από την πλατεία. Το ΠΑΜΕ είχε εισέλθει στην πλατεία ήδη από τις δύο παρά κάτι το μεσημέρι.

Στην πρώτη φωτογραφία, από γωνία Φιλελλήνων και Μητροπόλεως, το ΠΑΜΕ βρίσκεται στο κάτω μέρος της πλατείας Συντάγματος. Σε πρώτο πλάνο διαδηλωτές εκτός σχηματισμών. Στο βάθος, στη Σταδίου, η οπισθοφυλακή του ΠΑΜΕ βρίσκεται στην παλιά Βουλή.

Στη δεύτερη φωτογραφία, από Σταδίου και Καραγιώργη Σερβίας, το ΠΑΜΕ καταλαμβάνει την πλατεία Συντάγματος και τη Φιλελλήνων μέχρι Λ.Αμαλίας. Μου είπαν πως απλώθηκε και στην Αμαλίας προς Σύνταγμα αλλά δεν πήγα προς τα κει για να το επιβεβαιώσω.

Γεγονός είναι πως στην απεργία της 26ης Σεπτεμβρίου τα μπλοκ που είχαν συγκεντρωθεί στην Πατησίων και το Μουσείο ήταν εντυπωσιακά σε πλήθος. Σήμερα όμως η συγκέντρωση του Συντάγματος ήταν κατώτερη του αναμενομένου. Η είσοδος του ΠΑΜΕ στην πλατεία την ζωντάνεψε.
Μέχρι τις τρεισήμιση που έφυγα είχαν πέσει δυο τρεις στρακαστρούκες προς Πανεπιστημίου μεριά μάλλον. Λίγες μόνο τζούρες χημικών απόλαυσα στη Σταδίου. Η αστυνομία τις φύλαγε γι'αργότερα.

Ραντεβού πάλι στην επόμενη απεργία.