Κλωτσιές σε πτώμα

Κάποιο βράδυ πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια βρισκόμουν στην αποβάθρα του σταθμού του ΗΣΑΠ στο Νέο Φάληρο. Πρέπει να ήταν βράδυ με ντέρμπι, μάλλον προς ΟΑΚΑ μεριά, γιατί το Καραϊσκάκη ήταν σκοτεινό αλλά παρέες κασκολοφόρων γαύρων περιφερόνταν στην αποβάθρα προς Αθήνα όπου περίμενα κι εγώ. Κάποια στιγμή άκουσα φωνές από τη σκάλα. Μια ομάδα δέκα κοκκινολαίμηδων χουλιγκάνων είχε βάλει στη μέση ένα μεμονωμένο νεαρό άνευ διακριτικών και τον σκυλόβριζε. Μερικοί από τους τραμπούκους του έριχναν ξώφαλτσες κλωτσιές. Οι θεατές της σκηνής την παρακολουθούσαν αμέτοχοι, άντε κάπου κάπου να ακουγόταν ένα "αφήστε τον μωρέ" ή κάτι τέτοιο. Μεταξύ αυτών και η γενναιότατη (της φακής) αφεντιά μου. Αυτό που μου έκανε (τότε) εντύπωση στο συγκεκριμένο γεγονός ήταν η παρουσία δυο-τριών δεκάχρονων (το πολύ) ανάμεσα στους χουλιγκάνους, οι οποίοι βλέποντας τις πρώτες κλωτσιές των μεγαλύτερων άρχισαν να χτυπούν με πραγματική λύσσα τον περικυκλωμένο. Με λύσσα που χαρακτηρίζει κάθε καρπαζοεισπράχτορα όταν νιώθει την προστασία του όχλου στον οποίο ανήκει.

Το γεγονός αυτό θυμήθηκα διαβάζοντας περί της δήλωσης παράστασης πολιτικής αγωγής κατά του Τσοχατζόπουλου από υστερικό-νεοφιλελεύθερο-πολίτη-φορολογούμενο. Η διαφορά είναι πως ο Τσοχατζόπουλος δεν είναι ένας αθώος νεαρός που τον έχει περικυκλώσει μια ομάδα χουλιγκάνων, αλλά ένα γνήσιο τέκνο της διαφθοράς που θρέφει και στηρίζει το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα. Ως τέτοιο τέκνο, τελειωμένο πια, αντιμετωπίζει τώρα τον εξιλαστήριο βωμό. Κι όπως είναι πεσμένος και δεμένος πισθάγκωνα είναι εύκολος στόχος για τις κλωτσιές κάθε ετεροπροσδιοριζόμενου ξεγάνωτου τενεκέ.