Η χλεύη ως το απόλυτο πολιτικό όπλο

Η αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού ήταν μοιραίο πως θα συνέβαινε μετά από δύο συναινετικά αλλά ψηφοφθόρα μνημόνια. Ο βαθμός της ευστάθειας του δικομματισμού παραμένει ως ένα από τα εκλογικά ζητούμενα. Άποψή μου είναι πως οι αντοχές του θα είναι μεγαλύτερες από τις αναμενόμενες.

Από τη μέρα της προκήρυξης των εκλογών -και λίγο νωρίτερα ίσως- διανύουμε τις αλκυονίδες μέρες των αντεργατικών βομβαρδισμών. Οι δρόμοι είναι ανασκαμμένοι, τα κτίρια σωριασμένα σ'ερείπια και βογγητά ακούγονται μέσα απ' τους σωρούς. Ο ουρανός όμως μοιάζει ανέφελος κι οι πολιορκητές είναι άφαντοι. Αν και το γνωρίζουμε πως όπου νά'ναι θ'ακουστούν και πάλι οι στριγγλιές των βλημάτων και των θυμάτων.

Οι εκλογές είναι ένα διάλειμμα που μοιάζει ευκαιρία να οργανώσουμε την άμυνα. Ή εναλλακτικά να σηκώσουμε τη λευκή σημαία της παράδοσης, ελπίζοντας στην ευσπλαχνία των βομβών. Γιατί ίχνος ανθρώπινης φύσης στους πολιορκητές δεν έχει φανεί κι οι μόνοι απεσταλμένοι τους σφυρίζουν ίδιοι με οβίδες. Τη στιγμή όμως που τα τείχη της πόλης μας περισσότερο μοιάζουν να μας φυλακίζουν παρά να μας προστατεύουν και τα κανόνια "μας" αντί να σημαδεύουν προς τα έξω σημαδεύουν κι αυτά εμάς, λίγα καλά μπορούμε να περιμένουμε. Δεν αρκεί καν να πάρουμε τα τείχη μας πίσω. Πρέπει να τα χτίσουμε απ' την αρχή. Κι αυτό δε γίνεται μέσα σ'ένα μικρό εκλογικό διάλειμμα. Δε γίνεται μ'εκλογές. Το χειρότερο απ' όλα είναι που ξεγελιόμαστε τόσο φτηνά πως αρκεί να κάνει δυο μέρες λιακάδα, να πιάσουμε τις πολεμίστρες και να τρομάξουμε τους βομβαρδιστές μας δείχνοντάς τους τα οπίσθιά μας.

Ασφαλώς η συμμετοχή στις εκλογές είναι απαραίτητη. Ασφαλώς πρέπει να ταπεινωθούν τα κόμματα που ρήμαξαν τη χώρα τα τελευταία σαράντα χρόνια. Η άνοιξη όμως δεν θα έρθει με εκλογές κι αυτό έχει το θάρρος να το πει μόνο ένα κοινοβουλευτικό κόμμα. Γι' αυτό το κόμμα αυτό χτυπιέται τόσο με ψέμματα και παραπληροφόρηση όσο και κυρίως με χλεύη από παντού. Γι' αυτό το οπλοστάσιο του αστικού κατεστημένου έχει συμπεριλάβει βέλη για "γραφικούς", "κολλημένους" και "συντηρημένους σε φορμόλη". Γι' αυτό η υπόλοιπη "αριστερά των αξιώσεων" επιδίδεται σε αλλεπάληλες "επιθέσεις φιλίας" που μόνο στόχο έχουν να ξεχωρίσουν τους cool τύπους από τους "ανέραστους κάγκουρες". Διότι η λοιδωρία είναι σαφώς αποτελεσματικότερη από οποιαδήποτε ευθεία επίθεση που ενδέχεται να προκαλέσει συμπάθεια (ας μην ξεχνάμε την επανεκλογή Ανδρέα Παπανδρέου το 1993). Κι έτσι ακόμα και οι πάλαι ποτέ θιασώτες του ρητού "αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι θα ήταν παράνομες" συστρατεύτηκαν τώρα κωλοτουμπηδόν με την κατά φαντασίαν "κυβερνώσα αριστερά". Αν και καλύτερα να μη λέω μεγάλες κουβέντες (περί φαντασίας) γιατί δεν αποκλείεται να βγω τελικά προφήτης.