Μια (καθυστερημένη) ανάγνωση του ποστ Χαλβατζή

Δεν είμαι κομματικό μέλος κι ίσως καμία σημασία δεν έχουν οι δικές μου σκέψεις επί του κειμένου του Αλέκου Χαλβατζή. Η πληροφόρησή μου εξάλλου, μέχρι την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, στηρίχτηκε περισσότερο σε κείμενα άλλων και ελάχιστα στο αρχικό κείμενο. Πηγαίνοντας όμως χτες στο γραφείο διαπίστωσα πως ένα ποστ ενός πρώην κομματικού στελέχους έχει φτάσει στ'αυτιά όλων. Πως όλοι αυτοί που δεν θ'αφιέρωναν μισό λεπτό για να διαβάσουν είκοσι λέξεις του Χ κομματικού στελέχους πληροφορήθηκαν τόσα πολλά για έντεκα χιλιάδες λέξεις ενός πρώην; Να πως μπήκα στον πειρασμό για το ποστ αυτό.

Ξεκινώ με δυο, αλληλοαναιρούμενες μάλλον, αρχικές παραδοχές. Την παραδοχή πως ο Αλέκος Χαλβατζής εκφράζει την ειλικρινή του αγωνία και την απογοήτευσή του για την απόκλιση της κομματικής λειτουργίας από αυτή που ο ίδιος θεωρεί πως αρμόζει σε συνεπές κομμουνιστικό κόμμα. Η δεύτερη είναι μια παραδοχή-προσωπική ομολογία, πως είμαι κατά κανόνα επιφυλακτικός απέναντι σε όσους επιλέγουν να διατυπώσουν τις διαφωνίες τους με αυτόν τον τρόπο και σε περίεργες χρονικές στιγμές. Ήταν κι η ανακοίνωση του Μήτσου Κωστόπουλου που είχε σκάσει μια βδομάδα πριν από τις εκλογές του 2000. Δεν κρύβω πως η ελπίδα μου -αν όχι κι η πρόθεσή μου- είναι να μην δικαιώσω -τουλάχιστον όχι καθολικά- τον Α.Χ. Άρα η ανάγνωση του ποστ του είναι εκ των προτέρων μεροληπτική. Αν έχει λοιπόν κάποια αξία (παπαριές καμαρωτές) είναι πως θα απεικονίσει τον αντίχτυπο του ποστ του Α.Χ. σε κάποιον προκατελλειμένο, που δεν θέλει να τον δικαιώσει αλλά θα προσπαθήσει να κρίνει όσο το δυνατόν αντικειμενικά. Ίσως όμως τελικά να μπορεί να δικαιωθεί τόσο ο "κατήγορος" όσο και ο αυτόκλητος συνήγορος υπεράσπισης.
Θα πειραματιστώ κάνοντας μια ανάγνωση του ποστ, αναλυτική, όχι όμως διϋλιστική, γράφοντας απορίες και παρατηρήσεις που ίσως τελικά με οδηγήσουν εγγύτερα σε κάποια από τις δύο παραδοχές, ή και τις δύο.

"Για την κυριολεκτικά τρομακτική προοπτική του", μπολντ και αντερλάϊντ. Κάπως βαρύγδουρπη έκφραση, περισσότερο συναισθηματική παρά πολιτική.
"Ζήτησα εξηγήσεις, όσες μου δόθηκαν ήταν τραγελαφικές". Εδώ βέβαια πληροφορούμαστε την άποψη του κατήγορου χωρίς να γνωρίζουμε αυτές καθ' αυτές τις εξηγήσεις.
"Θεώρησα επίσης ανούσιο, ακόμα και αποπροσανατολιστικό, και γι’ αυτό το απέφυγα, να καταφύγω σε μια –ίσως πιο ανώδυνη– επιμέρους, περιφερειακή και επιφανειακή κριτική πλευρών της δράσης του ΚΚΕ ή σε γενικό σχολιασμό της τρέχουσας επικαιρότητας με υπαινιγμούς και μισόλογα, χωρίς όμως να θίξω άμεσα και ξεκάθαρα την ουσία, το βασικό πρόβλημα που γεννά και τα υπόλοιπα, το κομματικό πρόβλημα, την σοβαρή εκτροπή του ΚΚΕ". Χωρίς όμως να μας εξηγεί τις χρονικές συνθήκες που οδήγησαν τελικά στη δημοσίευση, περνά στα περαιτέρω.
"Υπάρχει απομάκρυνση από την θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού και τις παραδόσεις του ΚΚΕ και του διεθνούς κομουνιστικού κινήματος". Αυτός, αν έχω καταλάβει καλά, είναι ο κορμός του κατηγορώ κατά του ΚΚΕ. Υποθέτω πως τεκμηριώνεται με κάποιο τρόπο παρακάτω.
"Τα τελευταία χρόνια με δόλια μέσα, με αυτό που –εξ’ ιδίων κρίνοντας– αφειδώς προσάπτουν σε όποιον τους αντιστέκεται, δηλαδή με τον πιο βρώμικο φραξιονισμό άνθρωποι που ιδεολογικά, πολιτικά και ηθικά ήταν (ή εξελίχθηκαν σε) λαθρεπιβάτες στο ΚΚΕ έχουν μετατραπεί σε τιμονιέρηδες και κουμανταδόρους". Κάπως χοντρές κουβέντες. Η υπογράμμιση δική μου. Αν καταλαβαίνω καλά την κατηγορία, οι "λαθρεπιβάτες" έγιναν τιμονιέρηδες λειτουργώντας με εσωκομματικές φράξιες. Κάποια φράξια για να πάρει όμως το τιμόνι πρέπει να έχει και την ανάλογη στήριξη. Άρα μάλλον υπονοεί πως το "κακό" ξεκινά από την ηγεσία.
"..την ουσία της εκτροπής μπορεί πλέον να την δει κανείς ξεκάθαρα συμμετέχοντας στο ΚΚΕ ως απλό μέλος του, δρώντας στο πλάι του ως οπαδός ή ακόμα και από τη δημόσια εικόνα του Κόμματος τα ντοκουμέντα του, τη δράση, τις παρεμβάσεις και αναλύσεις του". Εγώ πάντως, δρώντας στο πλάι του ως οπαδός, δεν τη βλέπω ακόμα. Προβλήματα πάντα υπάρχουν. Ο καθένας από μας θέλει ένα κόμμα για πάρτη του, να τον ακολουθεί αυτό, να εκφράζει κάθε του σκέψη και βούληση. Η ουσία τελικά του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού δε βρίσκεται μόνο στις εσωκομματικές διαδικασίες αλλά και στο ξεπέρασμα -μέχρι ενός σημείου που ο καθένας μας μπορεί να ορίσει για τον εαυτό του- των επί μέρους ενστάσεων, υπέρ του κοινού στόχου.
"Τα τελευταία χρόνια, από κάποια στιγμή και μετά, συνέβαιναν πράγματα που αποτελούσαν ξάφνιασμα για εμένα". Ποια στιγμή ήταν αυτή;
"Υπάρχει απομάκρυνση από το Πρόγραμμα, τους Κλασσικούς του Μαρξισμού Λενινισμού, τις παραδόσεις του ελληνικού και διεθνούς κομουνιστικού και εργατικού κινήματος". Επανάληψη της βασικής κατηγορίας, αναμένω την τεκμηρίωση.
Παρακάτω ο Α.Χ. διατυπώνει την άποψη-κατηγορία που, αν καταλαβαίνω καλά, συνοψίζεται στο εξής: "Αποφασίζει η Κομματική καθοδήγηση, επικυρώνει “από τα πάνω” η Εκτελεστική Γραμματεία (ΕΓ) του ΠΑΜΕ και τα σκυλιά δεμένα". Ή "«…το Κόμμα διατάσσει τα στελέχη του και οι συνδιασκέψεις του ΠΑΜΕ επικυρώνουν δια βοής»". Και "Το βασικότερο όμως είναι ότι δεν προηγείται, ούτε ενθαρρύνεται η “από τα κάτω” συσπείρωση, συζήτηση, προβληματισμός, συλλογική λειτουργία". Ενδεχομένως εδώ ο Α.Χ. να έχει δίκιο. Είναι κάτι το οποίο οι ανοργάνωτοι δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε, ενίοτε όμως το εικάζουμε. Συνεχίζει όμως: "Απλώς τις καλεί (τις μάζες) από τον 902, το Ριζοσπάστη και το site του και ανάλογα με την αντίδραση τους τις χαιρετίζει ή (τις περισσότερες μάζες) τις καταγγέλλει ως απεργοσπάστες και «αντικειμενικά συμμάχους της αστικής τάξης»". Είχα πάντα την πεποίθηση πως το ΚΚΕ περισσότερο "χαϊδεύει" τον προλεταριακό μικροαστισμό παρά ότι τον μαστιγώνει. Κι αυτή ακριβώς η ευγένεια κάπου με ενοχλούσε. Δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου κάποια καταγγελία για "απεργοσπάστες" και "αντικειμενικούς συμμάχους της αστικής τάξης" αλλά κι αν έπεφτε δε θα με ενοχλούσε καθόλου. Μιλώντας για τις "μάζες" πάντα.
Τα αμέσως παρακάτω έχουν να κάνουν με εσωτερικές διαδικασίες περί των οποίων -μη έχοντας πρόσβαση- είμαι απολύτως αναρμόδιος να έχω γνώμη. Τι είναι άραγε η "παράδοση του οικονομισμού";
Κι ενώ ο Α.Χ. περιγράφει τη δυσκολία της πορείας ανασυγκρότησης από το μηδέν και ενδυνάμωσης της ΚΝΕ μετά τη διάσπαση του '89, λέει πως "Αυτή η πορεία της ΚΝΕ ανακόπηκε, ξεκίνησε η οπισθοδρόμηση που καταλήγει στη διάλυση. Κυρίαρχη αιτία είναι η (ανεπίσημη στην αρχή, επίσημη αργότερα) αλλαγή της κατεύθυνσης από πλευράς του Κόμματος για το ρόλο της ΚΝΕ και το πώς παρεμβαίνει στο κίνημα". Και παραθέτει κάποια, στατιστικά κυρίως, στοιχεία για την "συρρίκνωση". Νομίζω πως η λέξη είναι υπερβολική. Δεν βλέπω επιπλέον να παρατίθενται κάποια απτά τεκμήρια που να πείθουν περί πορείας προς τη διάλυση.
"Αποκαλύπτεται τελικά, ότι πρόκειται για χαρακτηριστική διαδικασία μεθόδευσης, σχεδιασμένης διολίσθησης σύμφωνα με το παρακάτω σχήμα:
Χωρίς να αλλάζει το Πρόγραμμα παρουσιάζεται σε κάποιο (συνεδριακό πιθανώς) ντοκουμέντο μια άλλη διατύπωση που όμως αλλάζει την ουσία ή μπορεί να ερμηνευτεί διαφορετικάμε τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, στη βάση της εμπιστοσύνης του κομματικού δυναμικού, κατοχυρώνεται η νέα διατύπωση που δίνει πάτημα για περαιτέρω ζύμωση (με αρθρογραφία, σημειώματα Τμημάτων, κομματική σχολή) (υπάρχει τέτοια;) ώστε να πάει η ανάλυση ένα βήμα παραπέρα". Παραθέτει δε ως "παράδειγμα πιο πρόσφατο και κραυγαλέο" η εισβολή στις Θέσεις του ΚΣ της ΚΝΕ για το 10^ο Συνέδριο, του λήμματος "αντικαπιταλιστική" στη διατύπωση "σε αντιμονοπωλιακή-αντικαπιταλιστική γραμμή" αντί του προγραμματικού "Αντιμπεριαλιστικής, Αντιμονοπωλιακής, Δημοκρατικής Γραμμής" και υποστηρίζει πως "αυτά αποτελούν σοβαρή διαταραχή της σχέσης Κόμματος-ΚΝΕ" και "συνιστούν ξεκάθαρη αλλοίωση του Προγράμματος του Κόμματος". Είναι δυσνόητη σε μένα η σοβαρότητα του παραδείγματος και ο τρόπος που αυτό τεκμηριώνει την πιο πάνω παράγραφο. Σε κάποιο βαθμό πάντως ίσως να έχει σημασία το αμέσως παρακάτω: "«αυτή η ανάλυση είναι στο πνεύμα του Προγράμματος το οποίο δεν έχεις καταλάβει» (όπως προκλητικά απάντησε σε σχετική ερώτηση μου ο Μάκης Παπαδόπουλος μέλος της ΚΕ και της τότε ΚΟΒ μου σε συνεδρίασή της". Όντας έξω απ' το χορό, αυτό που κυρίως με θορυβεί είναι το πως ένα λεκτικό σκράμπλ καταφέρνει να ανάγεται σε εσωκομματικό ζήτημα.
Ασφαλώς ο Α.Χ. καταθέτει και ουσιαστικές καταγγελίες που δημιουργούν κάποιον προβληματισμό, όπως "“Ενοχλητικές” απόψεις συντρόφων διαστρεβλώνονται, τσουβαλιάζονται και επιχειρείται να ταυτιστούν με αντικομματικές, οπορτουνιστικές κλπ", για τις οποίες πάντως εμείς οι απόξω θα πρέπει να τις πιστέψουμε ή να τις απορρίψουμε, βασισμένοι στο κείμενο του Α.Χ. Η ιδεολογική ακρίβεια και η διαφύλαξη του χαρακτήρα τους είναι διαχρονικό διακύβευμα των κομμουνιστικών κομμάτων. Μοιραία πάντα θα προκύπτουν διαφωνίες και εντάσεις και δεδομένης της ανθρώπινης φύσης (!) ο καθένας θα διεκδικεί το μερίδιό του στο αλάθητο. Το κόμμα δεν είναι κοινωνία αγγέλων. Όσο κι αν είναι δυσάρεστα τέτοια συμβάντα, φοβάμαι πως είναι -σε κάποιο βαθμό- υπαρκτά.
"Οι όροι 'αντικομμουνισμός', 'οπορτουνισμός', 'προβοκάτσια', 'φραξιονισμός' ακούγονται διαρκώς για να περιγράψουν περιστατικά που μάλιστα εντελώς αστήρικτα παρουσιάζονται ως πρωτοφανή στην ιστορία. Συχνά-πυκνά χρησιμοποιούνται οι παραπάνω όροι με το παραμικρό και καταχρηστικά, με αποτέλεσμα να ευτελίζονται (κατά τη γνωστή ιστορία «λύκοι στα αρνιά») και όταν έρθει η ώρα να τους χρησιμοποιήσουμε στα αλήθεια ο κόσμος λέει «καλά μας τα ξανάπατε». Ακόμα και όταν χρησιμοποιούνται εύλογα, δεν τεκμηριώνονται ούτε εξηγούνται επαρκώς". Προσωπική μου άποψη είναι πως εδώ ο Α.Χ. έχει το δίκιο του. Δεν ξέρω όμως από που προκύπτει το ότι τα περιστατικά αυτά παρουσιάζονται ως πρωτοφανή στην ιστορία.
"Ενώ θα πρέπει να επισημανθεί ότι πλέον δεν είναι σπάνιες κατά καιρούς και κατά περίπτωση οι “επιθέσεις φιλίας” από τον Αστικό Τύπο στο ΚΚΕ και στο ΠΑΜΕ με προβολή και εκθειαστικά σχόλια". Καλά, κάτι ξέρουμε κι οι απόξω από τις "επιθέσεις φιλίας" και τους σκοπούς τους, τέτοια ήταν κι αυτή των χρυσαυγιτών εξάλλου. Το επιχείρημα είναι τελείως σαθρό.
"Με χαρακτηριστική ευκολία και με ασαφείς διατυπώσεις τσουβαλιάζονται άνθρωποι, απόψεις, κατηγορίες". Μια ροπή στο τσουβάλιασμα την έχουμε, να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη.
"Όταν τα νούμερα δεν μπορούν να αγνοηθούν-αποκρυφτούν εντελώς (πχ αποτέλεσμα εκλογών) αποκρύπτονται μερικώς και βασικά υπάρχει επίκληση των “ποιοτικών κριτηρίων”, των «ιδιαίτερων», «πρωτοφανών», «νέων» δυσκολιών που δεν προσδιορίζονται (από πότε; σε σχέση με πότε;)". Είναι λοιπόν τα αποτελέσματα των κάθε εκλογών σε ευθεία συνάρτηση με την αποτελεσματικότητα του κόμματος; Δεν υπάρχουν ποιοτικά στοιχεία; Δεν υπάρχουν νέες δυσκολίες μετά την πτώση του "υπαρκτού σοσιαλισμού"; Μετά τα νέα εκβιαστικά διλήμματα της άρχουσας τάξης; Με τον βομβαρδισμό του λαού από τα καθεστωτικά μέσα; Με την κυριαρχία του ευτελούς και του εύκολου; Ακόμα και τους πρόσφατους απροκάλυπτους εκβιασμούς των ευρωπαίων "εταίρων";
 "Με αυτά η καθοδήγηση βλογάει τα γένια της, χαϊδεύει τα αυτιά των μελών (για να μην ασχολούνται με τις αδυναμίες) και απογοητεύει ή εφησυχάζει τον έξω κόσμο που λογικά σκέφτεται: «αφού κάνεις κινητοποιήσεις μεγαλειώδεις και μάλιστα με τη σωστή, όπως λες, γραμμή γιατί περνάνε τα μέτρα ρολόι;»". Δεν ξέρω γιατί είναι "λογική" η σκέψη της σύνδεσης των "μεγαλειωδών" κινητοποιήσεων με τα μέτρα που περνούν. Αν υπήρχε ευθεία συνάρτηση, δεν μπορεί, όλο και κάποιο μέτρο θα είχε ακυρωθεί τα τελευταία δύο χρόνια. Η πικρή αλήθεια όμως είναι πως οι κινητοποιήσεις δεν μπορούν από μόνες τους να φέρουν την άνοιξη.
"Τέλος μην ξεχνάμε ότι το ΚΚΕ δεν μπορούσε κανείς να το αμφισβητήσει για την ειλικρίνεια του, το να την ευτελίζει ο οποιοσδήποτε για φτηνό εντυπωσιασμό είναι εγκληματικό". Το να γράψει ο Ριζοσπάστης πως ο κόσμος στη Σταδίου έφτανε ως την Κοραή ενώ έφτανε ως τη Σανταρόζα είναι τόσο βαρύ έγκλημα; Όταν μάλιστα, είτε χίλια άτομα έχει η συγκέντρωση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, είτε εκατό χιλιάδες, κατά τα αστικά ΜΜΕ δεν έγινε ποτέ; Κι όταν η μόνη δημοσιότητα που αυτά επιφυλάσσουν στο ΚΚΕ είναι για τυχόν άρθρα σαν του Α.Χ.;
"Αλαζονεία απέναντι στην εργατική τάξη, το λαό ακόμα και την κομματική βάση που «δεν καταλαβαίνει». Σημαντικό στοιχείο αυτού είναι η απουσία αυτοκριτικής προς την εργατική τάξη στο όνομα της περιφρούρησης και η απουσίας λογοδοσίας στο όνομα της ανωριμότητας της (της εργατικής τάξης)". Αυτό είναι βέβαια ένα ζήτημα. Η ανωριμότητα της εργατικής τάξης είναι, δυστυχώς, δεδομένη. Παρ' όλα αυτά περνά προς τα έξω μια εικόνα του κόμματος, ίσως όχι ακριβώς αλαζονείας αλλά αταλάντευτης βεβαιότητας για τη δογματική ακρίβεια, η σημασία της οποίας δεν μπορεί να γίνει πάντα κατανοητή και ίσως θα έπρεπε να περιορίζεται στα εν οίκω. Πάντως περισσότερο ακουμπά στην "Αλαζονεία απέναντι σε άλλα κόμματα, κινήματα ή και χώρες που οικοδομούν σοσιαλισμό ή μάχονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό". Δεν ξέρω σε ποιες χώρες αναφέρεται αλλά μια κάποια απόσταση από κόμματα και κινήματα υπάρχει. Κι όχι πως δεν πρέπει να τηρούνται αποστάσεις αλλά θεωρώ πως καλό θα ήταν να μη διακυρήσσει κανείς το συγκριτικό παπικό αλάθητο, ακόμα κι αν είναι βέβαιος πως το έχει.
"Ο κόμπος έχει φτάσει από καιρό στο χτένι". Θεατρική εισαγωγή στα "συμπεράσματα".
"Είναι πλέον βέβαιο ότι κινητήρια δύναμη της εκτροπής είναι η σχεδιασμένη και από χρόνια υλοποιούμενη μεθόδευση από κομμάτι της καθοδήγησης του Κόμματος που αξιοποιεί αριστοτεχνικά και ανωριμότητες του Κόμματος και την πίεση από τον αντίπαλο. Κομμάτι της καθοδήγησης που από μειοψηφία κάποτε εξασφάλισε πλέον την πλειοψηφία". Πράκτορες λοιπόν οι καθοδηγητές, άρα κι η ηγεσία, και μάλιστα αριστοτέχνες. Αν δεν απατώμαι όμως την πλειοψηφία την εξασφάλισε στο 13ο Συνέδριο. Άρα, ίσως να το διαλύαμε ήδη από το '89;
"Μεταξύ των πρωταγωνιστών της εκτροπής, παρά την φαινομενική ομοθυμία τους, υπάρχει εμφανής ιδεολογικο-πολιτική ανομοιογένεια, επιπλέον χαρακτηρίζονται και από ικανότητα για σημαντικές ιδεολογικοπολιτικές κωλοτούμπες.
Παρόλα αυτά βασικό ενοποιητικό στοιχείο τους είναι οτι παρά την διαρκή εξύμνηση της εργατικής τάξης, στην πραγματικότητα, τους χαρακτηρίζει απόλυτη δυσπιστία και υποτίμηση για την κομματική βάση, την εργατική τάξη, τις λαϊκές μάζες, τις δυνατότητες τους και το ρόλο τους. Για αυτό ακριβώς χωρίς δισταγμό ενεργούν στο όνομα και για λογαριασμό της βάσης-τάξης-λαού χωρίς αυτούς, προχωρούν στους μεγαλύτερους τυχοδιωκτισμούς, σε παραπληροφόρηση και τερτίπια εναντίον τους". Η αλήθεια είναι πως κι εγώ έχω μια δυσπιστία ως προς τις δυνατότητες και το ρόλο της εργατικής τάξης. Η ίδια η εργατική τάξη ακολουθώντας επί μακρόν τους πολιτικάντηδες της  μεταπολίτευσης (της ποιας;), κουνώντας πλαστικά σημαιάκια και κάνοντας ουρές στα πολιτικά γραφεία και τα κατά Γιαννόπουλον πολιτιστικά κέντρα, έχει δώσει τέτοια δικαιώματα. Από που κι ως που όμως όποιος έχει τέτοια δυσπιστία εξ' ορισμού προχωρά και σε "τυχοδιωκτισμούς, παραπληροφόρηση και τερτίπια εναντίον της εργατικής τάξης", δεν το γνωρίζω, ούτε βρίσκω τη σύνδεση.
"Αυτό δεν είναι παράλογο ούτε συνιστά απαραίτητα από πλευράς τους συμβιβασμό, υποκρισία ή (με την κακή έννοια) “συνδικαλισμό”". Ποια είναι η κακή έννοια του συνδικαλισμού; Πλην του πασοκοσυνδικαλισμού δηλαδή;
"Πιστεύω ότι πλέον η κατάσταση είναι τόσο κρίσιμη για το Κόμμα που άλλος δρόμος δεν υπάρχει παρά καθένας που συμφωνεί έστω με μέρος από τις παραπάνω εκτιμήσεις να αντιδράσει ψύχραιμα, τεκμηριωμένα, μέσα στα όργανα και με βάση τις αρχές λειτουργίας. ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ όμως ανοιχτά, αποφασιστικά και ανυποχώρητα ενάντια σε αυτή την κατάσταση η οποία έχει ήδη υπονομεύσει το κύρος και βασικά χαρακτηριστικά του Κομμουνιστικού Κόμματος, το έχει βάλει σε κατάσταση σήψης και θέτει σε σοβαρότατο κίνδυνο την ίδια την προοπτική και ύπαρξη του ως τέτοιο". Πως γίνεται κάποιος να αντιδράσει ψύχραιμα ΜΕΣΑ στα όργανα αλλά και ΑΝΟΙΧΤΑ; Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, αν υπάρχουν κι άλλοι μέσα στο κόμμα που συμμερίζονται τις απόψεις του Α.Χ. (αλλά να υποθέσω πως δεν είναι τόσο γενναίοι κι έτσι σιωπούν;) οφείλουν να πιάσουν τα μπλογκς ή τις εφημερίδες και να αρχίσουν να βαράνε;
"Υπάρχει μονομερής και πρωτοφανής σαρωτική επίθεση της αστικής τάξης σε κατακτήσεις και δικαιώματα. Οι αντιδράσεις παραμένουν γενικά συμβολικές, με εξαίρεση 2-3 ξεσπάσματα, τα οποία το ΚΚΕ κάθε άλλο παρά κατάφερε να σφραγίσει με την παρουσία του ή να συμβάλει ώστε να αποτελέσουν βήμα ωρίμανσης, μονιμοποίησης της συσπείρωσης και δράσης πλατύτερων μαζών". Αυτό κάτι έχει από την πικρή αλήθεια. Την αλήθεια όμως πρέπει να την προσεγγίζουμε διαλεκτικά και όχι αξιωματικά.

Ο Αλέκος Χαλβατζής ήταν μέλος από το 1993 και συμμετείχε σε κομματικά πόστα από το Μάη του 1997 ως τον Ιούνη του 2009. Αν δεχτώ καλοπροαίρετα ως προς την ειλικρίνειά του πως το ποστ του συνοψίζει τις εσωκομματικές του εμπειρίες σε όλο αυτό το διάστημα, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Ή ο Αλέκος Χαλβατζής είναι ένας από τους ελάχιστους με θάρρος γνώμης στο κόμμα, ή βλέπει πολύ σοβαρότερα απ' ότι θα έπρεπε τον εαυτό του. Αν ο Αλέκος Χαλβατζής έχει δίκιο και του πήρε 16 χρόνια για να καταλήξει σ'αυτά τα συμπεράσματα, σ' εμάς που είμαστε απέξω θα πάρει καμιά πενηνταριά. Τελικά όμως περισσότερο τείνω στην άποψη πως το πόνημά του είναι μια συρραφή χονδοειδών ατεκμηρίωτων κατηγοριών με κάποιες πικρές αλήθειες. Με πείθει πως η αγωνία του είναι ειλικρινής αλλά υστερεί πολύ στην τεκμηρίωση και στο μέτρο.

Τελειώνοντας όλο αυτό το σεντόνι και ξαναδιαβάζοντάς το διαπιστώνω πως δεν είναι άξιο δημοσίευσης. Αφού όμως αφιέρωσα τόσο χρόνο, δεν πάει στη ευχή, ας πατήσω το "δημοσίευση ανάρτησης"!