Ποιος, μωρό μου, ποιος;

Η πληροφορία πως ένας βουλευτής μετέφερε σε τράπεζα του εξωτερικού ένα ποσό που αντιστοιχεί στα ετήσια επιδόματα ανεργίας διακοσίων ατόμων χρωματίστηκε από τα μέσα με εθνικούς τόνους. Το πρόβλημα που βλέπουν είναι πως ο εκατομμυριούχος αφαίρεσε ρευστότητα και εμπιστοσύνη από τα εγχώρια τραπεζικά ιδρύματα τα οποία, να μην ξεχνιόμαστε, αποτελούν το μόνο προστατευόμενο εθνικό μας κεφάλαιο.
Φυσικά το θέμα είναι γελοίο, όσο γελοία είναι η υποκρισία που το περιβάλλει. Όσο γελοίος είναι ο υπουργός που καλεί τους καταθέτες να επιστρέψουν τα χρήματά τους στις ελληνικές τράπεζες. Το πραγματικό πρόβλημα ξεκινά όταν η ευρεία πλειοψηφία των μεροκαματιάρηδων πέφτει με τα μούτρα στη λούμπα του χοντροκομμένου αντιπερισπασμού. Κι αντί να αναρωτηθεί πως είναι δυνατόν ο ίδιος να ψωμολυσσά ή να τρέμει μη χάσει το εναπομείναν ξεροκόμματό του κι ο άλλος (ο ίδιος που με τα "ναι σε όλα" του τον οδήγησε εδώ) να ψάχνει απήνεμα λημάνια για τα εκατομμύριά του, ο παραζαλισμένος μεροκαματιάρης επαναστατεί με την "αντεθνικότητα" της πράξης. Κι απαιτεί να μάθει ποιος είν' τούτος που προδίδει την πατρίδα ενώ την ίδια ώρα η μαυρομετωπίτικη αγέλη "εξειδικεύει" στη βουλή τα μέτρα της εξόντωσής του.
Από εθνική συνείδηση ο προλετάριος ξεχειλίζει. Από ταξική δεν έχει πάρει χαμπάρι τίποτα.