Οι περισσότεροι από τους αναγνώστες αυτού του ιστολογίου έχουν ίδια πείρα από τα χτεσινά γεγονότα, περιττεύουν οι επιπλέον σχολιασμοί για το πλήθος των διαδηλωτών και το ταλέντο των προβοκατόρικων μηχανισμών.
Ας μου επιτραπεί να αναφερθώ σε δύο πολύ συγκεκριμένα περιστατικά, δευτερεύοντα ίσως, σημαντικά ωστόσο κατά την άποψή μου. Ίσως να στενοχωρήσω κάποιους από τους φίλους που εξακολουθούν να πιστεύουν πως η έλλειψη "ενότητας" είναι που εμποδίζει τη γιγάντωση του λαϊκού κινήματος.
Ήταν εννιά παρά δέκα όταν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί άρχισαν να απωθούν τους χιλιάδες συγκεντρωμένους της Σταδίου χαμηλότερα προς την Ομόνοια η οποία ήταν πλημμυρισμένη προς όλες τις κατευθύνσεις από το ΠΑΜΕ. Η εκκένωση του Συντάγματος είχε ξεκινήσει από πολύ νωρίτερα, ενώ ήδη καιγόταν η τράπεζα στη Σταδίου. Όταν οι εκρήξεις και οι καπνοί έφτασαν στη Σανταρόζα ακούστηκε από τα μεγάφωνα της Ομόνοιας έκκληση να προχωρήσουν οι συγκεντρωμένοι του ΠΑΜΕ προς 3ης Σεπτεμβρίου και Πειραιώς για να μπορέσουν να έρθουν προς την πλατεία "κι οι άλλοι συναγωνιστές". Λίγα λεπτά μετά οι σημαίες των "δεν πληρώνω" και τα πανώ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κυμάτιζαν μέσα στο ατέλειωτο ποτάμι του ΠΑΜΕ.
Μιάμιση ώρα μετά βρισκόμουν στο ύψος της Πύλης του Αδριανού όπου είχαν απωθηθεί χιλιάδες διαδηλωτές του Συντάγματος. Ανάμεσά τους, στη γωνία με την Όλγας βρισκόταν μια ομάδα δυο-τριών χιλιάδων διαδηλωτών του ΠΑΜΕ. Όταν οι στρακαστρούκες και το πέπλο των δακρυγόνων κατηφόρισαν αργά την Αμαλίας αναγκάζοντας τους διαδηλωτές να οπισθοχωρήσουν, η ομάδα του ΠΑΜΕ κατηφόρισε κι αυτή συντεταγμένη στο ρεύμα ανόδου. Στο ρεύμα καθόδου στεκόταν το μπλοκ του ΚΚΕ μ-λ το οποίο ενοχλήθηκε από τη διέλευση του ΠΑΜΕ πολύ περισσότερο απ' ότι ενοχλήθηκε από το γιουρούσι της αστυνομίας. Οι διαδηλωτές του ΠΑΜΕ πέρασαν χωρίς να απαντούν στα συνθήματα τωνμουλάδων μουλούδων ή τις χυδαιότητες μεμονωμένων ουλτραεπαναστατών. Την ίδια ψυχραιμία απέναντι σε διατεταγμένους τραμπούκους και μεμονωμένους συμπαρασυρόμενους ηλιθίους είχε δείξει και η εμπροσθοφυλακή της πορείας της Πανεπιστημίου όταν στις επτά και μισή άρχισε να οπισθοχωρεί προς Ομόνοια και για να μην παγιδευτούν και ποδοπατηθούν οι χιλιάδες διαδηλωτές που κατηφόριζαν από το Σύνταγμα καταδιωκόμενοι από ομάδες ένστολων και κουκουλοφόρων ματατζήδων. Βρέθηκα ακριβώς στο σημείο της συνάντησης της άτακτης αυτής υποχώρησης του τεράστιου πλήθους με την κεφαλή της πορείας του ΠΑΜΕ.
Ότι -πολύ σύντομα- περιγράφω παραπάνω το είδα με τα μάτια μου και δεν έχει καμία δόση υπερβολής. Η χτεσινή μέρα μέσα στα πολλά σημαντικά γκρέμισε και δυο -ήδη ραγισμένες- πλάνες. Η μια έχει να κάνει με τη δυνατότητα επιτυχούς περικύκλωσης της βουλής. Αποδείχτηκε πως η κρατική καταστολή συνδυάζοντας το ανελέητο ψέκασμα των ένστολων και την καταστροφική μανία των μασκαράδων της μπορεί να διαλύσει διακόσιες και τρακόσιες και χίλιες χιλιάδες διαδηλωτών χωρίς να χρειαστεί να πυροβολήσει στο ψαχνό. Η δεύτερη έχει να κάνει με το ποιος είναι τελικά ο εχθρός κάποιων από αυτούς με τους οποίους το ταξικό κίνημα "επιβάλλεται" να επιδιώκει την ενότητα και την συμπόρευση. Διότι ενότητα και συμπόρευση με "επαναστάτες" που προτιμούν να τα βάζουν με το ΠΑΜΕ παρά με το κράτος δεν γίνεται. Διότι χορτάσαμε από επαναστάτες του κώλου που όταν το ΠΑΜΕ πάει μπρος λένε πως "πάει να προστατέψει το αστικό κράτος" κι όταν πάει πίσω το βρίζουν ότι "το βάζει στα πόδια". Χορτάσαμε από αριστεριστές και ορίτζιναλ κομμουνιστές που αποστάζουν το επαναστατικό τους ζητούμενο στις προκλήσεις κατά των "τραμπούκων" (κατά τα άλλα) του ΚΚΕ. Σαν τους στηλίτες που επιζητούσαν τον καθαγιασμό περνώντας τη ζωή τους σε όρθια παλούκια στην έρημο, έτσι κι αυτοί επιδιώκουν την επαναστατική τους ανάταση ξυνόμενοι στη γκλίτσα του τσοπάνη.
Ας μου επιτραπεί να αναφερθώ σε δύο πολύ συγκεκριμένα περιστατικά, δευτερεύοντα ίσως, σημαντικά ωστόσο κατά την άποψή μου. Ίσως να στενοχωρήσω κάποιους από τους φίλους που εξακολουθούν να πιστεύουν πως η έλλειψη "ενότητας" είναι που εμποδίζει τη γιγάντωση του λαϊκού κινήματος.
Ήταν εννιά παρά δέκα όταν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί άρχισαν να απωθούν τους χιλιάδες συγκεντρωμένους της Σταδίου χαμηλότερα προς την Ομόνοια η οποία ήταν πλημμυρισμένη προς όλες τις κατευθύνσεις από το ΠΑΜΕ. Η εκκένωση του Συντάγματος είχε ξεκινήσει από πολύ νωρίτερα, ενώ ήδη καιγόταν η τράπεζα στη Σταδίου. Όταν οι εκρήξεις και οι καπνοί έφτασαν στη Σανταρόζα ακούστηκε από τα μεγάφωνα της Ομόνοιας έκκληση να προχωρήσουν οι συγκεντρωμένοι του ΠΑΜΕ προς 3ης Σεπτεμβρίου και Πειραιώς για να μπορέσουν να έρθουν προς την πλατεία "κι οι άλλοι συναγωνιστές". Λίγα λεπτά μετά οι σημαίες των "δεν πληρώνω" και τα πανώ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κυμάτιζαν μέσα στο ατέλειωτο ποτάμι του ΠΑΜΕ.
Μιάμιση ώρα μετά βρισκόμουν στο ύψος της Πύλης του Αδριανού όπου είχαν απωθηθεί χιλιάδες διαδηλωτές του Συντάγματος. Ανάμεσά τους, στη γωνία με την Όλγας βρισκόταν μια ομάδα δυο-τριών χιλιάδων διαδηλωτών του ΠΑΜΕ. Όταν οι στρακαστρούκες και το πέπλο των δακρυγόνων κατηφόρισαν αργά την Αμαλίας αναγκάζοντας τους διαδηλωτές να οπισθοχωρήσουν, η ομάδα του ΠΑΜΕ κατηφόρισε κι αυτή συντεταγμένη στο ρεύμα ανόδου. Στο ρεύμα καθόδου στεκόταν το μπλοκ του ΚΚΕ μ-λ το οποίο ενοχλήθηκε από τη διέλευση του ΠΑΜΕ πολύ περισσότερο απ' ότι ενοχλήθηκε από το γιουρούσι της αστυνομίας. Οι διαδηλωτές του ΠΑΜΕ πέρασαν χωρίς να απαντούν στα συνθήματα των
Ότι -πολύ σύντομα- περιγράφω παραπάνω το είδα με τα μάτια μου και δεν έχει καμία δόση υπερβολής. Η χτεσινή μέρα μέσα στα πολλά σημαντικά γκρέμισε και δυο -ήδη ραγισμένες- πλάνες. Η μια έχει να κάνει με τη δυνατότητα επιτυχούς περικύκλωσης της βουλής. Αποδείχτηκε πως η κρατική καταστολή συνδυάζοντας το ανελέητο ψέκασμα των ένστολων και την καταστροφική μανία των μασκαράδων της μπορεί να διαλύσει διακόσιες και τρακόσιες και χίλιες χιλιάδες διαδηλωτών χωρίς να χρειαστεί να πυροβολήσει στο ψαχνό. Η δεύτερη έχει να κάνει με το ποιος είναι τελικά ο εχθρός κάποιων από αυτούς με τους οποίους το ταξικό κίνημα "επιβάλλεται" να επιδιώκει την ενότητα και την συμπόρευση. Διότι ενότητα και συμπόρευση με "επαναστάτες" που προτιμούν να τα βάζουν με το ΠΑΜΕ παρά με το κράτος δεν γίνεται. Διότι χορτάσαμε από επαναστάτες του κώλου που όταν το ΠΑΜΕ πάει μπρος λένε πως "πάει να προστατέψει το αστικό κράτος" κι όταν πάει πίσω το βρίζουν ότι "το βάζει στα πόδια". Χορτάσαμε από αριστεριστές και ορίτζιναλ κομμουνιστές που αποστάζουν το επαναστατικό τους ζητούμενο στις προκλήσεις κατά των "τραμπούκων" (κατά τα άλλα) του ΚΚΕ. Σαν τους στηλίτες που επιζητούσαν τον καθαγιασμό περνώντας τη ζωή τους σε όρθια παλούκια στην έρημο, έτσι κι αυτοί επιδιώκουν την επαναστατική τους ανάταση ξυνόμενοι στη γκλίτσα του τσοπάνη.
10 σχόλια:
Στρατολάτη καλησπέρα.
Πολύ χρήσιμη η ανάρτησή σου. Δεν ήξερα ότι συνέβησαν μερικά απ' όσα έγραψες. Βάζεις κάποια πράγματα στη θέση τους και αποδίδεις σε κάποιους τη διάσταση που δικαιούνται.
Καλή δύναμη φίλε!
Δεν τα λες καλά φίλε. Εκτός από εσένα βρέθηκαν κι άλλοι στο δρόμο και ευτυχώς έχουν μάτια κι αυτιά. "Στρακαστρούκες" μάθε ότι ρίχνουν μόνο στις απόκριες των μασκαράδων. Στο Σύνταγμα και στη συγκέντρωση η οποία χτυπήθηκε αλύπητα έριχναν αβέρτα χειρομβοβίδες κρότου λάμψης και ατέλειωτα ασφυξιογόνα θανάτου και όχι "πέπλο δακρυγόνων" όπως λες, κι όλα αυτά ρίχτηκαν ακόμη και μέσα στα μπλοκ πάνω σε κεφάλια διαδηλωτών. Μπορεί και να μην το κατάλαβες καί το κατανοώ από εκεί απόμακρα που ήσουν, αλλιώς δεν θα μίλαγες έτσι απαξιωτικά και εκ του ασφαλούς, όμως είδες δεν είδες εσύ στο Σύνταγμα υπήρξε μεγάλη και άγρια επίθεση εναντίον των συγκεντρωμένων. Και αν δεν ήταν οι "μουλούδες" όπως εσύ τους αποκαλείς και βέβαια όχι μόνο αυτοί αλλά και πολλοί άλλοι ακόμη που μπήκαν μπροστά για να συγκροτήσουν με ψυχραιμία όσο μπορούσαν τα μπλοκ και τη διαδήλωση, και να βοηθήσουν πεσμένο ημιλιπόθυμο κόσμο, μπορεί στο Σύνταγμα να είχε και νεκρούς, ποδοπατημένους κλπ. Είναι ντροπή να λες φίλε μου ότι εξωκοινοβουλευτικοί αριστεροί ενοχλήθηκαν περισσότερο από το ΠΑΜΕ παρά από τα ΜΑΤ. Πες ή κάνε την κριτική σου, έστω και κατηφορίζοντας από το Σύνταγμα με γυρισμένη την πλάτη, αλλά ειδικά αυτό που είπες είναι ντροπή. Δεν έχετε το αλάθητο του πάπα, αλλά ως ένα σημείο και η πλακίτσα.
Γεια σου οικοδόμε, το μόνο που παρέθεσα ήταν δυο συγκεκριμένα γεγονότα τα οποία είναι δευτερεύοντα μπροστά στην εικόνα της παλλαϊκής αντίστασης της Κυριακής.
Φίλτατε απ' τους Φωτότιτλους δεν καταλαβαίνω το σχόλιό σου. Το post μου αφορά σαφέστατα σε δύο συγκεκριμένα περιστατικά. Το πρώτο είναι ακριβώς στις 20:50 στην Ομόνοια και έχει να κάνει με την έκκληση από τα μεγάφωνα του ΠΑΜΕ για να χωρέσουν και οι διαδηλωτές των άλλων μπλοκ στην Ομόνοια που υποχωρούσαν από τα δακρυγόνα.
Το δεύτερο έχει να κάνει με τη συγκεκριμένη συμπεριφορά του μπλοκ του ΚΚΕ μ-λ στις δέκα και μισή ακριβώς όταν το μπλοκ του ΠΑΜΕ της Αμαλίας υποχωρούσε καταδιωκόμενο από δακρυγόνα. Φυσικά πέντε λεπτά αργότερα υποχώρησε και το γκρουπ του ΚΚΕ μ-λ.
Από που προκύπτει η απαξίωση για τα τεκταινόμενα μέσα στο Σύνταγμα; Που έγραψα εγώ πως (άπαντες) οι εξωκοινοβουλευτικοί αριστεροί ενοχλήθηκαν περισσότερο από το ΠΑΜΕ παρά από τα ΜΑΤ; Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είναι εξωκοινοβουλευτικός σχηματισμός; Το σχόλιο αφορούσε ειδικά σ'αυτό που είδα, στο μπλοκ του ΚΚΕ μ-λ και σε κάποιους μεμονωμένους ηλιθίους. Να αναφέρω εδώ πως το ΚΚΕ μ-λ την είχε πάλι στημένη ασκώντας την ίδια υψηλού επιπέδου κριτική μετά ροχάλων και μπινελικίων (τότε στην οδό Αμερικής) τη μέρα που το ΠΑΜΕ πληροφορούμενο το θάνατο του Κοτζαρίδη έφυγε από το Σύνταγμα.
Από τη στιγμή που δεν είναι η πρώτη φορά που μπήκες σ'αυτό το μπλογκ φίλε των Φωτότιτλων θα έχεις προσέξει πως δεκάδες φορές έχω βρεθεί στο Σύνταγμα ανάμεσα στους εξωκοινοβουλευτικούς και λοιπούς και πολλάκις έχω εκφράσει τη συμπάθειά μου για τους χώρους αυτούς. Μέχρι και με το μαύρο μπλοκ (όχι μέτωπο, ε;) έχω βαδίσει. Κατά τα λοιπά δεν έχω κάτι να προσθέσω πέρα από το ότι η έκφραση "με γυρισμένη την πλάτη" δείχνει από μέρους σου κάποια μικρή προκατάληψη.
Φίλε, το να αποκαλείς "υψηλή κριτική μετά ροχάλων και μπινελικίων ενάντια στα μπλοκ του παμε που αποχωρούσαν από το Σύνταγμα" εκ μέρους ειδικά των μ-λ, όταν ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι η πολιτική αντιπαράθεση που θέτουν μέσα στις διαδηλώσεις και στο κίνημα γίνεται με πολιτικά συνθήματα αντίστασης και αγώνα και ποτέ με τον τρόπο που έγραψες, τότε αυτό αποτελεί ΨΕΜΑ για να μην το χαρακτηρίσω αλλιώς, μόνο και μόνο για να δικαιολογηθεί ένα σημείο της ανάρτησης σου που δεν έχει καμία μα καμία σχέση με την πραγματικότητα. Κανονικά αυτό που έγραψες πρέπει να ΤΟ ΣΒΗΣΕΙΣ. Δεν πήγαμε πρώτη φορά σε διαδήλωση, αν είναι δυνατόν να ακούγεται ότι νάναι. Οι αριστεροί αγωνιστές παλεύουν, ούτε φτύνουν ούτε μπινελικιάζουν αναμεταξύ τους φίλε μου και είμαι σίγουρος ότι το ξέρεις.
Μπορείς να αποκαλέσεις όπως επιθυμείς αυτό που έγραψα αλλά τι να κάνουμε που τα είδα με τα ματάκια μου και μάλιστα δις;
Μπορώ να δεχτώ ότι το "Ίδια είν'τ' αφεντικά δεξιά κι αριστερά" και το "Ούτε ΠΑΜΕ ούτε ΓΣΕΕ πάρε την κατάσταση στα χέρια σου λαέ" που φωνάχτηκαν επανελλειμένα την ίδια ώρα είναι πολιτικά συνθήματα. Αν και δεν αντιλαμβάνομαι τη χρησιμότητά τους την ώρα που επιχειρείται από τις κατασταλτικές δυνάμεις η εκκένωση της Αμαλίας. Που αποσκοπούν τέτοιες στιγμές; Αλλά, πέρα από τα συνθήματα, οι μούντζες και το βρίσιμο δεν ασκούν πολιτική.
Στο κάτω κάτω αν έχεις να μου επισημάνεις κάποιο άλλο ποστ μου στο οποίο αδικώ κάποια -οποιαδήποτε- οργάνωση ή ψεύδομαι εναντίον της, κάνε το. Θα τεκμηριώνεται ίσως έτσι κάποια προκατάληψή μου εναντίον τους. Δεν γράφω φίλε στο μπλογκ τεσσεράμιση χρόνια με απώτερο σκοπό να έρθω σήμερα και να ψευδομαρτυρήσω κατά του ΚΚΕ μ-λ. Λυπάμαι αν σε στενοχωρώ αλλά το ποστ το έγραψα ακριβώς για να καταγγείλω την αντικινηματική συμπεριφορά στην οποία ήμουν ο ίδιος μάρτυρας.
Στρατολάτη,
και εγώ παρακολουθώ 2 χρόνια τώρα το μπλογκ σου και ξέρω τις απόψεις σου. Η συγκεκριμένη ανάρτηση σου προκαλεί προβληματισμό. Που στοχευει; Αναφέρεσαι στο περιστατικό με το Μ-Λ και στη συνέχεια γενικεύεις στο ότι δεν μπορεί το ΚΚΕ να συμπορεύτεί "με αυτούς που το βρίζουν". Αναντίστοιχο το συμπέρασμά σου με αυτά που τόσο καιρό υπερασπίζεσαι. Τσουβαλιάζεις ανόμοιες πολιτικές δυνάμεις σε ένα "μέτωπο"
Επειδή και γω ήμουν στις στήλες του Ολυμπίου Διός(μα καλά δεν με είδες; :) ) είδα με τα ματάκια μου ακριβώς το ίδιο σκηνικό 2-3 φορές: μια από διάφορους μεμονωμένους μπάχαλους που ΜΟΝΟΙ τους φώναζαν "ΚΚΕ το κομμα σου χαφιε" εισπράτοντας τη γενική αδιαφορία(και σιωπηρη διαφωνία των υπολοιπων), δεύτερον όταν κατα τις 10:30 οπισθοχωρούσαν από το σύνταγμα τα μπλοκ του Μ-Λ και της νεολαίας Συνασπισμού που άρχισαν να "κράζουν" αλλά και πάλι μειοψηφικά. Πιο πρίν οι πρώτοι τις είχαν "παίξει" με τα ΜΑΤ και είχαν επαναστατική "στύση" και οι δεύτεροι έχοντας εισπνεύσει 2πλάσια ποσότητα χημικών από το μπλοκ του ΠΑΜΕ κατα την παραμονή τους στην αρχή της Αμαλίας, προσπάθησαν να "αποτοξινωθούν" από τις ουσίες του Παπουτσή κράζοντας το ΠΑΜΕ...
Καραγκιοζιλίκια και τα δύο. Γιαυτό και ΚΑΝΕΝΑΣ δεν συμμετείχε στο κράξιμο. Ο λόγος ήταν απλούστατος: οι σύντροφοι του ΠΑΜΕ ήταν από της 6 το απόγευμα μέχρι τις 11 το βράδυ ΚΟΜΜΑΤΙ της συγκέντρωσης φέρνοντας το περιφρουρημένο μπλοκ τους στο ύψος του Εθνικού Κήπου παραμένοντας ΜΑΖΙ με τους υπολοιπους διαδηλωτές σε ότι διαδραματίστηκε. Και εδώ να επαναλάβω ότι η ισχυρή πλειοψηφία των μπλοκ που υποχωρούσαν προς την Ακρόπολη (όπως και του ΑΝΤΑΡΣΥΑ που συμμετέχω) ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση είχαν με αυτή την κατάπτυστη συμπεριφορά. Για πρώτη φορά αισθάνθηκα και τη δύναμη που έχει η κοινή συγκέντρωση και απο κοινού πάλη, έστω και αν (απολύτως θεμιτό είναι) το ΠΑΜΕ φύλαγε τα νώτα του.
Η χολή που βγάζουν οι διάφοροι, εδράζεται στην αντιΚΚΕ λογική των κομμάτων τους, που όμως και το ΚΚΕ την τροφοδοτεί συνεχώς από δημοσιεύματα στο Ριζοσπάστη, ξεχωριστές κινήσεις στα σωματεία και γενικά την άρνηση κοινής δράσης.
Εκεί εντοπίζω το κυριότερο πρόβλημα, που είναι και το κυριότερο στοίχημα του κινήματος: να συμπορευτούν συντονισμένα και με προχωρημένο περιεχόμενο οι πρωτοπόρες δυνάμεις του κινήματος σε ένα παλαϊκό μέτωπο ανατροπής. Οι προϋποθέσεις είναι: η διαγραφή του χρέους-στάση πληρωμών, η έξοδος από την ΕΕ-Ευρώ και η επόμενη μέρα μιας χώρας που θα θέσει τους παραγωγικούς-οικονομικούς πόρους-δυναμικό στα χέρια της εργατικής εξουσίας.
Αυτά είναι φίλε και τα υπόλοιπα είναι τσόφλια για να παιρνάμε την ώρα μας στα μπλόγκ ξεσκουριάζοντας τις αρθρώσεις των δακτύλων μας στο πληκτρολόγιο...
Παύλο, έχω γράψει πολλές φορές την άποψή μου. Εξακολουθώ να πιστεύω πως η ενότητα έχει νόημα στην πράξη, στα κινήματα και στους συλλόγους. Προϋποθέτει φυσικά αμοιβαία κατανόηση και σεβασμό. Στην κεντρική πολιτική σκηνή δεν είναι ζητούμενο, αντιθέτως κρύβει πολλούς κινδύνους. Δεν κρύβω πως εκτιμώ πολλούς "όμορους" πολιτικούς χώρους όπως το Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ (παρακολουθώ ανελλιπώς την Iskra) και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ με στελέχη της οποίας (εκ του ΝΑΡ) συνεργαζόμαστε συχνά και στο δικό μου σύλλογο. Κι αν θες το πιστεύεις, συνεργαζόμαστε και με -εξαιρετικό- συνάδελφο μέλος του ΚΚΕ μ-λ (εκτός αν απατώμαι και είναι του Μ-Λ).
Νομίζω πως δεν τσουβαλιάζω κάτι. Γράφω για τον ταξικό εχθρό ΚΑΠΟΙΩΝ από αυτούς με τους οποίους το ταξικό κίνημα "επιβάλλεται" να επιδιώκει την ενότητα. Περιγράφω σαφώς με ποιους θεωρώ πως δεν γίνεται ενότητα και συμπόρευση. Με αυτούς που σε κάθε ευκαιρία στοχοποιούν το ΠΑΜΕ για ότι κι αν κάνει αυτό. Δε δέχομαι βρε Παύλο πως επειδή κάποιος τα έχει παίξει με τα ΜΑΤ ή έχει εισπνεύσει τα 2πλά ή 5πλά δακρυγόνα από το ΠΑΜΕ δικαιολογείται να ξεσπάει σ'αυτό. Δεν θέλω να γίνομαι άδικος. Γενικά, στις δεκάδες διαδηλώσεις που έχω κατέβει, στη συντριπτική πλειοψηφία των οποίων κινούμαι έξω από τα μπλοκ του ΠΑΜΕ δεν έχω γίνει μάρτυρας σε λεκτική ή φυσική επίθεση κατά του ΠΑΜΕ από οργανωμένο μπλοκ. Τρεις είναι οι σχετικές εμπειρίες μου. Η μια αυτή των αδιευκρίνιστης σύνθεσης καρμαροβόλων κουκουλοφόρων στις 21/10/11, η δεύτερη της λεκτικής επίθεσης λίγο μετά, όταν το ΠΑΜΕ κατηφόριζε προς Ομόνοια, στην Αμερικής και η τρίτη την Κυριακή. Έχω δει βέβαια δεκάδες φορές μεμονωμένους τραμπούκους να λένε και να κάνουν διάφορα.
Φίλε Παύλο για να μην πλατειάζω άλλο. Ακόμα κι αν τα κόμματα έχουν αντιΚΚΕ λογική από τη μια και "αντιοπορτουνιστική" από την άλλη αυτό δεν μπορεί να αποτυπώνεται στις συμπεριφορές των μπλοκ τους. Άλλο η κριτική με πολιτικούς όρους (δίκαιη ή άδικη) κι άλλο τα γιουχαΐσματα που μόνο πόλωση μπορούν να δημιουργήσουν.
Αυτά και γέμισα τον τόπο τσόφλια!
Θα ήθελα να απαντήσω στο κομμάτι που αναφέρεσαι σχετικά με την αναγκαιότητα της ενότητας.
Όπως πολύ σωστά επισημαίνει το κείμενο #2, ο κόσμος (όχι ο οργανωμένος σε Μ-Λ, ΣΥΡΙΖΑ κλπ) δεν ξέρει τι θέλει.
Κι εγώ έχω ακριβώς τις ίδιες εντυπώσεις από κόσμο που ΚΑΙ φωνάζει αν πλησιάσει το ΠΑΜΕ το Σύνταγμα, και φωνάζει αν δεν ανέβει στο Σύνταγμα.
Είναι λογικό, περνάμε μία περίοδο ανακατατάξεων, η πλειοψηφία του κόσμου που κατεβαίνει στις διαδηλώσεις είναι πρώην πασόκοι και νεοδημοκράτες που ψάχνεται μόνο και μόνο γιατί έχασε τη βολή του.
Δύο είναι τα ζητούμενα κατά τη γνώμη μου.
1. Μπορείς χωρίς αυτό τον κόσμο να αλλάξεις τον κόσμο;
2. Αν δε γίνεται χωρίς αυτό τον κόσμο, πώς θα τους ενώσεις;
Αν λοιπόν το (1) έχει την αυτονόητη απάντηση όχι τους χρειάζεσαι, πρέπει να κινηθείς με τρόπο τέτοιο ώστε να τους συσπειρώσεις.
Δυστυχώς, δεν είναι έτοιμος ο κόσμος για τον σοσιαλισμό. Θες επειδή ακόμα οι αυταπάτες του είναι ισχυρές; Θες επειδή υφίσταται τη διαρκή πλύση εγκεφάλου για την προοπτική που του προσφέρει μία καλύτερη αστική διαχείριση; Θες επειδή κι εμείς με τον τρόπο μας τους διώχνουμε;
Μπορεί και όλα αυτά κι άλλα τόσα.
Αυτό που μας αναλογεί βέβαια δεν είναι να αλλάξουμε τους συσχετισμούς στους μηχανισμούς προπαγάνδας του κράτους.
Είναι να αναδείξουμε τα καπιταλιστικά αδιέξοδα με τρόπο που να δίνει προοπτική χωρίς όμως να κάνει μονομιάς το λογικό άλμα από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό.
Ξέρω ότι θα κατηγορηθώ για οπορτουνισμό, για εμμονή στη θεωρία των σταδίων, αλλά κρίνω σπουδαιότερη αυτή τη στιγμή την απαρχή νικών, μικρών στην αρχή και μεγαλύτερων στη συνέχεια, όπως π.χ. την καταψήφιση ενός αντεργατικού Ν/Σ, και πάνω σε τέτοια βάση να προετοιμάσω τον κόσμο που όμως πλέον θα με έχει αποδεχθεί ως την πραγματική εναλλακτική απέναντι στο σύστημα, για το σοσιαλισμό.
Άλλωστε, η διαφορά στην αντιμνημονιακή πολιτική μας σε σχέση π.χ. με τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι ενώ ξεκινάμε από τις ίδιες αφετηρίες (π.χ. να φύγει η τρόικα), δεν βάζουμε τον ίδιο στόχο.
Με άλλα λόγια, εφόσον αποτελούμε τη μοναδική υπολογίσιμη δύναμη ενάντια στο σύστημα, οφείλουμε να αναλάβουμε το μέγεθος της ευθύνης που μας αναλογεί, να αγκαλιάσουμε τον κόσμο και να τον βοηθήσουμε να βρει αυτό που έχασε αυτά τα δύο χρόνια: την προοπτική στη ζωή του.
Η ιδεολογική μας καθαρότητα πρέπει να φυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού, αλλά ταυτόχρονα
συπληρωνω την τελέυταια προταση στο προηγουμενο σχολιο γιατι εμεινε λειψη.
"Η ιδεολογική μας καθαρότητα πρέπει να φυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού, αλλά ταυτόχρονα να μην αποτελεί τροχοπέδη στη συσπείρωση του κόσμου γύρω μας,διότι διαφορετικά αποδεικνύεται ατελέσφορη και καλώς ή κακώς, οι τακτικές κρίνονται μονάχα από τα αποτελέσματά τους και όχι από τις προθέσεις."
Ανώνυμε, ελπίζω να μη θεωρείς πως θα κατηγορηθείς για οπορτουνισμό από την αφεντομουτσουνάρα μου γιατί τέτοιο ενδεχόμενο δεν υπάρχει. Έχω διατυπώσει κάμποσες φορές την προσωπική μου διαφωνία με την υπερκατανάλωση του όρου από το ΚΚΕ. Ασφαλώς συμφωνώ με την αναγκαιότητα προστασίας του ιδεολογικού στίγματος του κόμματος αλλά δε νομίζω πως αυτό θα κινδυνεύσει από οπορτουνιστική οξείδωση ή από δεξιές παρεκκλίσεις στην περίπτωση κινηματικής συμπόρευσης (στο μέτρο του δυνατού), πόσο μάλλον μέσα στα πλαίσια ενός ιντερνετικού διαλόγου. Από την άλλη εξακολουθώ να θεωρώ τιτάνιας δυσκολίας το έργο της συσπείρωσης της μεγάλης μερίδας του ανένταχτου διαδηλωτή. Για να το πω καθαρά, ο παλιός πασοκονεοδημοκράτης είναι απίθανο να πειστεί για το εφικτό (πόσο μάλλον την αναγκαιότητα) της εργατικής εξουσίας. Πως να πετύχεις μικρές ή μεγάλες νίκες όταν απέναντί σου έχεις τον πεπεισμένο -ακόμα και τώρα- για την αναγκαιότητα επιβίωσης και "εξανθρωπισμού" του καπιταλισμού μικροαστό; Και πως να τον πείσεις να αλλάξει ρότα όταν πάνω στη ρότα του δουλεύουν εδώ και πενήντα χρόνια πανίσχυροι μηχανισμοί διαμόρφωσης συνειδήσεων;
Φυσικά δεν έχω απαντήσεις. Η μόνη απάντησή μου είναι: παλεύουμε απ' όποιο μετερίζι μπορούμε κι ας πετύχουμε τις μικρές μας "νίκες" αποκαλύπτοντας τη δική μας αλήθεια επί προσωπικού. Βήμα το βήμα.
Δημοσίευση σχολίου