Χάσμα γενεών

Κάθε πρωί πηγαίνω την κόρη μου, τη "μεγάλη", στο νηπιαγωγείο. Το νηπιαγωγείο βρίσκεται μέσα σ'ένα σύμπλεγμα σχολείων με δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια. Την ίδια ώρα καταφτάνει μαζικά η πιτσιρικαρία των μεγάλων τάξεων του δημοτικού μέχρι και τα λυκειόπαιδα, τα μικρότερα συνήθως έρχονται συνοδευόμενα. Είναι δεδομένο πως αλλάξανε οι εποχές σε σχέση με τότε που ήμουν κι εγώ γυμνασιόπαις, ίσως πάλι να παίζει ρόλο η ηλικιακή γωνία από την οποία τα παρατηρώ τώρα. Νομίζω πάντως πως τότε τα γυμνασιόπαιδα είμασταν πιο κοντά στο δεύτερο συνθετικό της λέξης. Δεν εξιδανικεύω την εποχή που ήμουν μαθητής εις βάρος της σημερινής. Ίσως μάλιστα να ζηλεύω τα σημερινά παιδιά, οι συμμαθήτριές μου στο γυμνάσιο ήταν κοριτσάκια, μόνο η Έυη Α. είχε αρχίσει να συνειδητοποιεί τη δύναμη του φύλου της και να την αξιοποιεί στην κατεύθυνση της συγκέντρωσης της προσοχής των αγοριών. Τα κορίτσια σήμερα πάνε στο γυμνάσιο έχοντας πλήρη επίγνωση της δύναμης αυτής, αυτό τουλάχιστον φαίνεται από την εικόνα τους και τη συμπεριφορά τους. Ακόμα όμως και σε κορίτσια των τελευταίων τάξεων του δημοτικού εντοπίζει κανείς σήμερα την βιασύνη να απεκδυθούν απ' την αφυλία της παιδικότητας. Τέτοια βέβαια είναι τα σημερινά πρότυπα, εκβιάζουν την πρόωρη ωρίμανση με σαχλαμάρες τύπου "Πάττυ". Μα όσο και να το μαλάξεις το άγουρο πράσινο ροδάκινο δεν κοκκινίζει, το πολύ πολύ να μαυρίσει κατευθείαν. Κι αυτό ίσως εξηγεί σε κάποιο βαθμό το γεγονός πως πολύ συχνά σε κάποια από τα κοριτσάκια που πηγαίνουν στολισμένα, ακόμα και βαμμένα στο σχολείο διακρίνω ένα ύφος ξιπασιάς, τόσο αταίριαστο με την ηλικία τους και τη δροσεράδα τους.
Ίσως πάλι να φταίει που ήμουν τόσο παιδί και δεν έπαιρνα χαμπάρι απ' τα μηνύματα της Εύης Α.!