Οι πνευματικοί άνθρωποι ξύπνησαν κι έπιασαν σφυρί και πρόκες

Με συγκίνησε πολύ η ενέργεια του καλλιτέχνη από τη Ρωσία να καρφώσει τα μπαλάκια του στις πλάκες της Κόκκινης Πλατείας. Η Τέχνη και η Επανάσταση θέλουν θυσίες κι ο ρώσος καλλιτέχνης το έχει εμπεδώσει άριστα.
Είναι αξιοσημείωτο ότι τόσο οι ρώσοι όσο και οι ουκρανοί αναδεικνύονται εσχάτως σε μετρ των διαμαρτυριών. Ειδικά οι ουκρανές Femen έχουν αναδείξει διάφορα κοινωνικά ζητήματα, ζωγραφίζοντας το σώμα τους και κάνοντας συχνές ξώβυζες επιθέσεις κατά επώνυμων στόχων. Αντικειμενικά αν το δει κανείς, όλοι αυτοί οι περφόρμερ επενδύουν στη δύναμη της εικόνας και των ιντερνετικών επικεφαλίδων της ομοταξίας: "ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΒΙΝΤΕΟ! Ρώσος καλλιτέχνης καρφώνει μπλα μπλα .." ή "ΣΟΚ! η ρώγα μιας Femen σκάλωσε στο σήμα του αστυνομικού που ...". Τέτοιου είδους ειδήσεις θα κάνουν μερικά εκατομμύρια χτυπήματα στα λάιφσταϊλ σάιτς της οικουμένης αλλά είναι ζήτημα αν το 0,5% των επισκεπτών θα ασχοληθεί με κάτι περισσότερο από τα καρφωμένα μπαλάκια και τα ζωγραφισμένα βυζάκια. Κι όπως κάθε ντόρος που αντιλαλεί στο μαλακό υπογάστριο, έτσι κι αυτός σταδιακά θα φθίνει αν δεν υπάρχει ποικιλία στα χάπενινγκς. Δεν θα μπω στον πειρασμό να σκεφτώ τι είδους κλιμάκωση θα μπορούσαν να έχουν τέτοιοι "ακτιβισμοί". Τι διάολο όμως μένει να καρφώσει δημοσίως ο ρώσος καλλιτέχνης;

Σε κάθε περίπτωση είμαι αναγκασμένος να παραδεχτώ ότι η χώρα μας αποτελεί ουραγό της Ευρώπης και στην ευρηματικότητα των διαμαρτυριών. Δυστυχώς ως λαός υποφέρουμε από έλλειψη ιδεών. Είναι κρίμα γιατί με τις κυβερνήσεις που έχουμε θα έπρεπε να είμαστε πιο ευρηματικοί. Όταν έχεις για υπουργό υγείας έναν τηλεβιβλιοπώλη είναι δυνατόν να περιορίζεσαι σε πορείες με πανώ; Όταν έχεις για πρωθυπουργό έναν τύπο σαν το Σαμαρά κι υπαρχηγό του το Βενιζέλο είναι δυνατόν να κάνεις σκέτα συλλαλητήρια;

Η συγκυβέρνηση όπως την προείδε ο σκηνοθέτης του καλτ αριστουργήματος Total Recall (1990) με πρωταγωνιστή τον ταλαντούχο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ. Σημειωτέον ότι και στο Total Recall το τερατάκι ήταν ο αρχηγός.

Πρέπει επιτέλους να αναλάβει δράση ο πνευματικός κόσμος της χώρας. Καλές, δε λέω, οι πρωτοβουλίες προσωπικοτήτων για τη συναίνεση, την αλλαγή νοοτροπίας ή τη νεκρανάσταση της κεντροαριστεράς αλλά χωρίς γνήσια έμπνευση η χώρα δεν θα πάει μπροστά. Οι καλλιτέχνες μπορούν και πρέπει να οδηγήσουν το λαό, όχι απαραίτητα καρφώνοντας τα μπαλάκια τους ή βάφοντας τα βυζιά τους. Η αντιγραφή στην Τέχνη, εξάλλου, είναι απολύτως κατακριτέα. Μπορούν, αν θέλουν, πολλοί πνευματικοί άνθρωποι μαζί να κάνουν ομαδική χαλάουα διαμαρτυρίας ή να διαγωνιστούν στο ποιος κατουρά μακρύτερα (στοιχηματίζω η Σώτη). Ή απλά μπορεί να αναλάβει κάποιος, π.χ. ο διάσημος γλύπτης Κουνέλης (εκ των 32) να διατυπώσει -με τον περίφημο απλό και κατανοητό του λόγο- το καλλιτεχνικό του μανιφέστο ενώπιον της κυβέρνησης.

Αλλά η τελευταία μάλλον παραείναι σκληρή τιμωρία. Ακόμα και για αυτή τη σιχαμερή συγκυβέρνηση.