Ο Ντρογκμπά, ο Μέσι και τα μουστάκια

Λίγο μετά το ισόπαλο 2-2 μεταξύ της Μπαρτσελόνα και της Τσέλσι, που σήμανε την πρόκριση της δεύτερης επί της πρώτης, οι τηλεθεατές του σταθμού που κάλυπτε το ματς ψήφιζαν τους παίκτες που είχαν κατά τη γνώμη τους την καλύτερη απόδοση. Ο σχολιαστής του αγώνα είχε ήδη εκφράσει πολλάκις την προτίμησή του στο πρόσωπο του Ντιντιέ Ντρογκμπά της Τσέλσι. Τα πρώτα αποτελέσματα της ψηφοφορίας έδειχναν πως οι θεατές συμφωνούσαν με το σχολιαστή (ή τέλος πάντων δίσταζαν να κοντράρουν την αυθεντία του) και ψήφιζαν δαγκωτό και αυτοδύναμο Ντρογκμπά. Δεύτερος, σε μεγάλη απόσταση, ακολουθούσε ο σταρ της αποκλεισθείσας Λιονέλ Μέσι και τριτοτεταρτοπέμπτοι ποδοσφαιριστές από την Τσέλσι. Η μαγεία του ποδοσφαίρου εντοπίζεται συχνά στη νίκη του αουτσάϊντερ επί του φαβορί κι ίσως, έτσι, να ήταν η μέθη του απρόσμενου που έσπρωξε τους παρουσιαστές της εκπομπής να αμφισβητήσουν το δικαίωμα του Μέσι στη δεύτερη -έστω- θέση της ψηφοφορίας, παρά την καλή του απόδοση. Λίγο μετά τις σχετικές επίμονες παραινέσεις και ενόσω η ψηφοφορία συνεχιζόταν, ο Μέσι όντως κατρακύλησε τεταρτοπέμπτος αποδεικνύοντας πως δεν αρκεί να κάνεις τρίπλες και τακουνάκια αλλά χρειάζεσαι και την ασίστ των "ειδικών" προκειμένου να βάλεις γκολ στις εντυπώσεις.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει ίσως να διευκρινίσω πως δεν επιχειρώ σε καμία περίπτωση να συνδέσω το Σαμαρά με το Ντρογκμπά και τον Τσίπρα με το Μέσι, ή τούμπαλιν (σε προλαβαίνω μην και πάει ο νους σου καθότι ξέρεις πως εμείς είμεθα Μπάγερν Μονάχου και τό'πιασες το υπονοούμενο).
Επίσης δεν υπονοώ σε καμία περίπτωση πως το σύνολο του λαού ψηφίζει ότι του σερβίρουν, αν και ένα μεγάλο κομμάτι ακριβώς αυτό κάνει (και τώρα μπήκες στην καρδιά της ανάρτησης).

Μέσα στην παπαρολογία των ημερών βρίσκω κάποιο γούστο στις απόπειρες μονομεταβλητής ερμηνείας του εκλογικού αποτελέσματος. Λέει ο ένας πως ο λαός ψήφισε συναίνεση και συνεργασία πολιτικών δυνάμεων. Λέει ο άλλος πως, όχι κύριε, ο λαός ψήφισε το τέλος του δικομματισμού και την απαρχή μιας νέας μεταπολίτευσης. Τι λέτε μωρέ; εξανίσταται ο τρίτος και φωνάζει ότι ο λαός ψήφισε υπέρ του νέου και του άφθαρτου.

Αναρωτιέμαι λοιπόν και το ερώτημα με τρώει ακόμα, είκοσι μέρες μετά. Αν δεν μας έπρηζε ο Σωτηρακόπουλος επί ενάμιση ημίχρονο ότι ο Ντρογκμπά ήταν ο καλύτερος παίχτης του γηπέδου (καλός ήταν, δε λέω), θα τον έβγαζε το κοινό αυτοδύναμο με πενήντα τοις εκατό; Μήπως αν έλεγε πως ο Ντρογκμπά είναι παρτσακλό και χασογκόλης και πως η πρόκριση της Τσέλσι οφείλεται καθαρά στον στόπερ της, το Γκάρι Κέιχιλ, που τραυματίστηκε νωρίς κι έτσι δεν πρόλαβε να βάλει αυτογκόλ, θα ήταν αυτό αρκετό για τον Κέιχιλ ώστε να πάρει έστω τη διερευνητική εντολή, αν όχι την αυτοδυναμία;

Δε λέω πως δεν τα παραλέω. Υπάρχουν κι άλλες παράμετροι -εκτός από τους διαφημιστές (ή τους δυσφημιστές)- που κρίνουν το αποτέλεσμα μιας ψηφοφορίας. Διότι, πως να το κάνουμε, ακόμα κι αν ο Νίκος Τσιαντάκης είχε την ταχύτητα του Κριστιάνο Ρονάλντο, την διεισδυτικότητα του Καρίμ Μπενζεμά και την τεχνική του Λιονέλ Μέσι, και πάλι δεν θα γινόταν σήμερα διεθνής σταρ, εκτός ίσως αν ξύριζε το μουστάκι και τη λιονταρίσια χαίτη, ή αν έστω διαφήμιζε κανα τζελ μαλλιών κατά του φριζαρίσματος. Για να μην επεκταθώ και πω πως ο Ρούουντ Γκούλιτ με τέτοιο μαλλί και τέτοια μουστάκα, μόνο επί εποχής αντίπαλου δέους θα μπορούσε να έχει γίνει, όπως και έγινε, σταρ. Σίγουρα πάντως ό,τι δεν είναι στη Βογκ και στο Μέγκα δεν είναι στη μόδα.

Κάπως έτσι την πάτησα πριν από δυο-τρία χρόνια κι εγώ κι έκοψα το μουστάκι για νά'μαι πιο μοντέρνος. Έπαιξαν βέβαια το ρόλο της και τα μαγουλάκια της μεγάλης μου κόρης. Το κόμμα πάντως δεν τό'χει σκοπό να το κόψει το μουστάκι, όσο κι αν κάποια απ' τα τέκνα του τα πιάνει ενίοτε το παράπονο και ζητάνε φρεσκοξυρισμένο μαγουλάκι. Κι έτσι γνωρίζει πως ούτε στη Βογκ θα μπει ποτέ, ούτε καν στη Σούπερ Κατερίνα. Ενώ ο σέξι Αλέξης βαδίζει σε μονοπάτια που ελάχιστοι έλληνες αριστεροί έχουν πατήσει. Περπατά ευθυτενής σε μια πασαρέλα γύρω απ' την οποία καιροφυλακτούν δεκάδες "ειδικοί", παρατηρώντας προσεκτικά το βάδισμα, το ντύσιμο, την άρθρωση, το άγχος που τυχόν προδίδει το βλέμμα. Κι όσο νά'ναι, πλεονεκτεί φανερά σε σχέση με τους υπόλοιπους διαγωνιζόμενους. Έχει ωστόσο ν'αντιμετωπίσει την προτίμηση των κριτών σε παλιούς κι έμπειρους διαγωνιζόμενους, όσο και σε νέα ταλέντα που ξεπηδούν και προβάλλονται ως το νέο ήθος της πασαρέλας. Κυρίως όμως έχει ν'αντιμετωπίσει το γεγονός ότι η ηθική της αριστεράς είναι ασύμβατη με την πασαρέλα και δεν δικαιούται να τη νομιμοποιεί.

Μετά από υπερκατανάλωση τηλεσυζητήσεων και -κυρίως- αμέτρητες συζητήσεις πρόσωπο με πρόσωπο, έχω την αίσθηση πως ελάχιστα έχουν αλλάξει σε σχέση με ένα χρόνο πριν. Μπορεί ίσως να έχουν αλλάξει πολλά στον στίβο των κομμάτων μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, όχι όμως σ'αυτά που λένε οι γύρω μου. Εξακολουθώ ν'ακούω για την ανάγκη να κυβερνηθούμε, για την ανάγκη της συναίνεσης, για τους νέους και άφθαρτους που χρειάζεται ο τόπος, για το μονόδρομο του ευρώ, για το νοικοκύρεμα του κράτους, για τη συνευθύνη του πολίτη στην κατάντια της χώρας. Για το "όλοι τους είναι ίδιοι". Κι ακόμα αναζητείται μια ρωγμή που δεν θα βουλώσει με τρίμματα πεταμένων λέξεων.



Και συγνώμη για όσες τρίβω εγώ.