Η νίκη της 5ης Μάρτη του 1943

Η 5η Μαρτίου είναι μια σημαδιακή ημερομηνία για το λαϊκό κίνημα. Πριν από 69 χρόνια, την 5η Μαρτίου του 1943 πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα και άλλες πόλεις γενική απεργία και διαδηλώσεις κατά της σχεδιαζόμενης από τους γερμανούς και το ντόπιο υπηρετικό τους προσωπικό πολιτικής επιστράτευσης. Η νίκη του Κόκκινου Στρατού στο Στάλινγκραντ και οι μεγάλες απώλειες των γερμανών στο ευρύτερο ανατολικό μέτωπο είχε αναγκάσει τις ναζιστικές αρχές να χρησιμοποιήσουν ως εφεδρείες μεγάλα τμήματα των γερμανών εργατών που απασχολούνταν κυρίως στη βιομηχανία όπλων. Η αποδέσμευση αυτού του εργατικού δυναμικού έπρεπε να συνδυαστεί με την επάνδρωση των κενών θέσεων από εργάτες που θα προέρχονταν από τις κατακτημένες χώρες. Στο πλαίσιο αυτό στις 30 Ιανουαρίου 1943 εκδόθηκε διαταγή από τον γερμανό αντιστράτηγο Αλεξάντερ Λερ, διοικητή της 12ης στρατιάς και ανώτατο διοικητή των γερμανικών στρατιωτικών δυνάμεων ΝΑ Ευρώπης, σύμφωνα με την οποία: "Κάθε κάτοικος της Ελλάδας ηλικίας 16-45 χρόνων είναι υποχρεωμένος, όταν το απαιτήσουν οι συνθήκες, να αναλάβει δουλιά για γερμανικές ή ιταλικές υπηρεσίες που του υποδείχτηκε. Ανδρικές εργατικές δυνάμεις είναι υποχρεωμένες να εργαστούν κι έξω από τον μόνιμο τόπο κατοικίας τους, αν χρειαστεί σε κοινότητες στρατοπέδευσης. 2. Η πρόσκληση για την ανάληψη της δουλιάς γίνεται άμεσα από τις γερμανικές υπηρεσίες ή μέσω των εντεταλμένων απ' αυτές ελληνικών υπηρεσιών, ιδιαίτερα των επιθεωρήσεων εργασίας και των δημάρχων... 4. Οποιος δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις που προκύπτουν από τις παραγράφους 1 και 2 τιμωρείται με χρηματική ποινή απεριορίστου ύψους, φυλάκιση ή ειρκτή ή με στρατόπεδο αναγκαστικής εργασίας".

Η διαταγή εξειδικεύτηκε από το στρατηγό Σπάιντελ ως εξής:
"ΔΙΑΤΑΞΙΣ
30 Ιανουαρίου 1943
Περί γενικής υποχρεωτικής εργασίας του ελληνικού πληθυσμού
Επί τη βάσει της υπό του Φύρερ και Ανωτάτου Αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων χορηγηθείσης μοι εξουσιοδοτήσεως διατάσσω τα ακόλουθα:
Αρθρον 1ον. Εκαστος κάτοικος της Ελλάδος, ηλικίας από 16 μέχρι 45 ετών είναι υποχρεωμένος, εάν το απαιτήσουν αι περιστάσεις, ν' αναλάβη υποδεικνυομένην εις αυτόν εργασίαν διά γερμανικάς ή ιταλικάς υπηρεσίας. Ιδίως είναι υποχρεωμένος να παρουσιάζεται με ακρίβειαν εις την εργασίαν, να τηρή τας ώρας εργασίας και να παρέχη απόδοσιν εργασίας, ανταποκρινομένην προς τας σωματικάς του δυνάμεις. Οι άνδρες είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται έξω του τόπου της μονίμου κατοικίας των συγκεκροτημένοι εις συμβιωτικάς ομάδας στρατοπέδου, εάν απαιτηθή το τοιούτον.
Αρθρον 2ον. Η πρόσκλησις προς ανάληψιν εργασίας γίνεται υπό των γερμανικών αρχών απ' ευθείας ή υπό των εντεταλμένων προς τούτο ελληνικών αρχών, ιδίως, Επιθεωρήσεων εργασίας, δημάρχων.
Αρθρον 3ον. Αι γερμανικαί υπηρεσίαι παρέχουν ανάλογον προς τας συνθήκας αποζημίωσιν και, εφ' όσον τούτο είναι δυνατόν, και τροφήν.
Αρθρον 4ον. Ο μη συμμορφούμενος προς τας εκ των άρθρων 1 και 2 απορρέουσας υποχρεώσεις, τιμωρείται με: 1) χρηματικήν ποινήν απεριορίστως ή 2) φυλάκισιν ή ειρκτήν ή 3) στρατόπεδον καταναγκαστικών έργων.
Αρθρον 5ον. Η παρούσα διάταξις τίθεται εν ισχύι από της ημέρας της κοινοποιήσεως αυτής.
Εφ' όσον έχουν εκδοθεί υπό υφισταμένων υπηρεσιών όμοιαι διατάξεις διά περιοχάς της αρμοδιότητος αυτών, αντικαθίστανται υπό της παρούσης.
Το άρθρον 2 δεν ισχύει διά τον διοικητήν του φρουρίου της Κρήτης
Ο Ανώτερος Στρατιωτικός Διοικητής της Νοτιανατολικής εντεταλμένος ταυτοχρόνως με την αρχηγίαν του στρατού"

Στις 19 του Φλεβάρη ο Γκέμπελς δήλωνε πως: «Ο γερμανικός λαός δίνει το αίμα του, η υπόλοιπη Ευρώπη ας δώσει την εργασία της».

Tο διάταγμα στάλθηκε το βράδυ της 22ης του Φλεβάρη, για να δημοσιευτεί στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης. Oι οργανώσεις των εργατοϋπαλλήλων του Εθνικού Τυπογραφείου ειδοποίησαν την ηγεσία του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Η μάχη ενάντια στη χιτλερική επιστράτευση άρχισε με τη συντονισμένη απεργία και διαδήλωση στις 24 του Φλεβάρη, όταν οι εργατοϋπάλληλοι σταμάτησαν την εργασία τους και χιλιάδες λαού κατέβηκαν στο κέντρο της Αθήνας για να διαδηλώσουν μπροστά στο πολιτικό γραφείο του κατοχικού πρωθυπουργού, Κ. Λογοθετόπουλου, στο Εργατικό Κέντρο και στο υπουργείο Εργασίας. Ομάδες διαδηλωτών εισέβαλαν στα παλαιά ανάκτορα και κατέκλυσαν τα κυβερνητικά γραφεία, ενώ ο κύριος όγκος της διαδήλωσης κατευθύνθηκε στο υπουργείο Εργασίας - που τότε ήταν στη διασταύρωση των οδών Μπουμπουλίνας και Τοσίτσα. Μετά τις ομιλίες οι διαδηλωτές κατέλαβαν το υπουργείο κι έβαλαν φωτιά στα αρχεία του με τους καταλόγους των υποψηφίων προς επιστράτευση. Την άλλη μέρα το πρωί ο «Ριζοσπάστης» σε έκτακτη έκδοσή του καλούσε το λαό να συνεχίσει τον αγώνα για να ματαιώσει τον κίνδυνο της πολιτικής επιστράτευσης. Οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν καθ' όλο το επόμενο χρονικό διάστημα.

Η Επιτροπή Πόλης της ΚΟΑ είχε την πληροφορία ότι στις 5 του Μάρτη 1943 ο Λογοθετόπουλος θα αναγγείλει επίσημα από το ραδιοφωνικό σταθμό ότι αποφασίστηκε η πολιτική επιστράτευση. Η ΕΠ της ΚΟΑ, που συνεδρίασε το πρωί της 4 του Μάρτη, αποφάσισε να απαντήσει επίσημα στους κατακτητές με την παλλαϊκή πανεθνική διαδήλωση της Αθήνας. Ο Νίκος Πλουμπίδης, μέλος τότε του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, έκανε την εισήγηση-πρόταση στη συνεδρίαση αυτή της ΕΠ της ΚΟΑ και έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην οργάνωση και καθοδήγηση της ιστορικής διαδήλωσης της 5ης του Μάρτη 1943. Χωρίς αργοπορία τα όργανα του αντιστασιακού κινήματος κινητοποιήθηκαν για να ξεσηκώσουν το λαό. Σε σύσκεψη του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ με τους γραμματείς των Οργανώσεων Αθήνας- Πειραιά δόθηκε η ανάλογη κατεύθυνση: Γενική πολιτική απεργία και παλλαϊκή διαδήλωση για τις 5 του Μάρτη με κεντρικό αίτημα τη ματαίωση της πολιτικής επιστράτευσης.Στις 5 του Μάρτη ξέσπασε η θύελλα. Η γενική απεργία υπήρξε καθολική. Ο λαός της Αθήνας και του Πειραιά βρίσκεται στους δρόμους. Τα πλακάτ υψώνονται με σύνθημα «Κάτω η επιστράτευση!». Οι δρόμοι γεμίζουν με χιλιάδες προκηρύξεις του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Ο «Ριζοσπάστης» εκείνη τη μέρα θα κυκλοφορήσει δύο φορές καλώντας το λαό σε συναγερμό έως τη νίκη. Οι διαδηλωτές, που υπολογίζονται πάνω από 300 χιλιάδες, κατέλαβαν και πάλι το υπουργείο Εργασίας κι έκαψαν τις καταστάσεις εργατών που ήταν για επιστράτευση. Ο «Ριζοσπάστης» σε έκτακτη έκδοσή του την επομένη δίνει το κλίμα γράφοντας: «Αξέχαστος θα μείνει ο χθεσινός εθνικός συναγερμός του λαού μας στην Αθήνα και τον Πειραιά για τη ματαίωση της πολιτικής επιστράτευσης. Κυριολεκτικά δεν έμεινε άνθρωπος που έτσι είτε αλλιώς να μην πήρε μέρος. Οι εργάτες σταμάτησαν τις δουλειές, ενώθηκαν με τους απεργούς δημοσίους υπαλλήλους. Οι καταστηματάρχες κλείσανε τα μαγαζιά και όλοι οι Ελληνες ξεχύθηκαν από το πρωί στο δρόμο κουρελιάζοντας τις απαγορεύσεις των κατακτητών και των Λογοθετόπουλου-Ταβουλάρη... Από την πλατεία Κάνιγγος ίσαμε το δημαρχείο κι από το δημαρχείο ίσαμε το Σύνταγμα, από το Σύνταγμα ίσαμε το υπουργείο Εργασίας και μέχρι την Πλατεία Βάθης, σ' όλο αυτό τον τεράστιο χώρο - αληθινό θέατρο επιχειρήσεων - ατέλειωτες φάλαγγες διαδηλωτών εκινούνταν κι επάλευαν κι εσυγκρούονταν. Ασύλληπτες σκηνές μεγαλείου! Κατακτητές και προδότες, τάγματα καραμπινιέρων, λόχοι της Γκεστάπο, όλες οι δυνάμεις της Χωροφυλακής και της Αστυνομίας με αφάνταστη αγριότητα προσπαθούσαν να διαλύσουν τις διαδηλώσεις. Μα ο ασυγκράτητος χείμαρρος παρέσυρε κάθε εμπόδιο. Οι ζώνες των αστυνομικών, ντόπιων και ξένων, έσπαζαν η μία ύστερα από την άλλη. Κι από παντού ξεμύτιζαν διαδηλώσεις. Οι αντλίες στάθηκαν ανίκανες να μετακινήσουν τους ακίνητους όγκους της ανθρωποθάλασσας. Και χρησιμοποιήθηκαν όλα τα σύνεργα του θανάτου. Θωρακισμένα αυτοκίνητα, τανκς, πολυβόλα, όλμοι, χειροβομβίδες, τουφέκια, περίστροφα. Πάνω από μία ώρα άνοιξαν θεριστική βολή σ' όλο το χώρο από την οδό Σταδίου - πλατεία Κάνιγγος - υπουργείο Εργασίας - πλατεία Βάθης. Βαρούσαν στον ψαχνό με λύσσα ύαινας. Πολλά, πάρα πολλά τα θύματα». Ο «Ριζοσπάστης», σ' αυτή την έκτακτη έκδοση μιλούσε για 12 νεκρούς και πάνω από εκατό τραυματίες. Λίγες μέρες αργότερα στη δική της έκδοση η εφημερίδα του ΕΑΜ «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ» έδινε τον εξής απολογισμό: «Οι δρόμοι της Αθήνας και του Πειραιά βάφτηκαν με αίμα. Κορμιά παλικαριών σωριάστηκαν κάτω. Δεκαεφτά νεκροί και εκατόν εξήντα πληγωμένοι καθιέρωσαν ακόμα μια φορά το αναφαίρετο της ζωής και της ελευθερίας ενός λαού που ξέρει να αγωνίζεται και να θυσιάζεται γι' αυτό και το επισφράγισαν ακόμα μία φορά με τη σφραγίδα του αίματος». Οι υπολογισμοί αυτοί όσον αφορά στις απώλειες των διαδηλωτών δεν επιδέχονται αμφισβήτησης. Νεότεροι, μάλιστα, μελετητές - μη προσκείμενοι στην ΕΑΜική πλευρά - αναφέρουν ότι οι νεκροί υπερέβαιναν τους 18 και οι τραυματίες υπολογίζονταν σε 135.

Παρόμοιος λαϊκός ξεσηκωμός με αυτόν της Αθήνας και του Πειραιά πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στο Βόλο, στην Καλαμάτα, στη Σπάρτη, στην Κόρινθο και αλλού. Επρόκειτο για πραγματική πανελλαδική λαϊκή εξέγερση που είχε ως αποτέλεσμα η επιστράτευση τελικά να ματαιωθεί.
Τα μεσάνυχτα 5 προς 6 του Μάρτη ένα αυτοκίνητο της γερμανικής πρεσβείας στην Αθήνα παρέδωσε στις εφημερίδες που κυκλοφορούσαν νόμιμα και υπό τον έλεγχο των δυνάμεων κατοχής μια χαρακτηριστική ανακοίνωση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Δαμασκηνού, ο οποίος αναλάμβανε - ύστερα από συνεννόηση με τις γερμανικές αρχές κατοχής - να κατευνάσει τη λαϊκή έκρηξη, διαβεβαιώνοντας ότι θέμα πολιτικής επιστράτευσης δεν υπήρχε. Διαβεβαίωση ότι «η επιστράτευσις αυτή δεν πρόκειται να γίνη» έδωσε και ο κουίσλιγκ Λογοθετόπουλος. Ο άνθρωπος που από το Νοέμβρη του 1942, όπως ο ίδιος παραδέχεται στα απομνημονεύματά του, διαπραγματευόταν με τους κατακτητές τους όρους της πολιτικής επιστράτευσης, το απόγευμα της 6ης του Μάρτη 1943 δήλωνε στον Τύπο:
«Η κομμουνιστική οργάνωσις ΕΑΜ, παρασύρασα δυστυχώς και πολλούς δημοσίους υπαλλήλους και φοιτητάς, μη εισακούσαντας τας θερμάς μου συστάσεις, προκάλεσεν αναρχικάς συγκεντρώσεις ανά την πόλιν με σκοπόν να παρακωλύση την ελευθέραν κίνησιν και λειτουργίαν των δημοσίων καταστημάτων και του εμπορίου. Το αποτέλεσμα της άφρονος αυτής ενεργείας υπήρξεν η σύγκρουσις των τρομοκρατικών ομάδων με τα όργανα της τάξεως, τα οποία εκτελούντα τας δοθείσας αυστηράς εντολάς της κυβερνήσεως επανέφερον την τάξιν. Υπάρχουν, δυστυχώς, θύματα και πολλοί τραυματίαι. Διεπιστώθη ότι οι προκαλέσαντες τας χθεσινάς ταραχάς λεηλάτησαν καταστήματα, εισέδυσαν μέχρι και ιδιωτικών κατοικιών, τρομοκρατήσαντες τους ενοίκους... Αι αναρχικαί αυταί συγκεντρώσεις... οργανώθησαν με την πρόφασιν διαμαρτυρίας εναντίον της πολιτικής επιστρατεύσεως. ΕΔΗΛΩΣΑ ΗΔΗ ΕΠΙΣΗΜΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΛΑΟΝ ΟΤΙ Η ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΙΣ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΗ ΚΑΙ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙΔΗΠΟΤΕ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑΝ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ ΚΑΤΟΧΗΣ ΔΕΝ ΘΑ ΑΠΟΣΤΑΛΟΥΝ ΠΡΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΝ ΕΞΩ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ».
Ηταν φανερό πως κάτω από τη λαϊκή έκρηξη ο εχθρός υποχωρούσε ατάκτως ελπίζοντας προφανώς ότι θα είχε την ευκαιρία, σε ευνοϊκότερες συνθήκες στο μέλλον, να επανέλθει στα σχέδιά του. Δεν το κατάφερε ποτέ.

 Το εξώφυλλο του Ριζοσπάστη της 5ης Μαρτίου 1943

 Το εξώφυλλο του Ριζοσπάστη της 17ης Μαρτίου 1943

Το κείμενο περιλαμβάνει κομμάτια του σχετικού αφιερώματος των "7 ημερών μαζί" του Κυριακάτικου Ριζοσπάστη της 22ας Φλεβάρη 2004
Οι φωτογραφίες των εξωφύλλων προέρχονται από το λεύκωμα "Ριζοσπάστης / περίοδος 1941-1945 / Κατοχή-Δεκεμβριανά"