Κρατική χρηματοδότηση κομμάτων και εκλογές

Την ίδια ώρα που επτά υφυπουργοί της κυβέρνησης ζητούν να παραταθεί η ελέω ΔΝΤ θητεία της διορισμένης κυβέρνησης, οι μηντιοτραμπούκοι αξιοποιούν κάθε στοιχείο που μπορεί να νομιμοποιήσει στη συνείδηση του εκλογικού σώματος την αναγκαιότητα της κατάψυξης των λαϊκών ετυμηγοριών.
Χτες ανέκυψε ξαφνικά το ζήτημα της χρηματοδότησης των κομμάτων. Το 2011 τα κόμματα έλαβον πέντε κόμμα κάτι εκατομμύρια ευρώ περισσότερα απ' όσα είχαν λάβει το 2010, 54 εκατομμύρια στο σύνολο. Οι μηντιοτραμπούκοι διέρρηξαν τις πλουμιστές γραβάτες τους πενθώντας τις αδόκητες απώλειες των οικογενειακών προϋπολογισμών. Η οργή τους για την πρόκληση των κομμάτων έσταξε από τηλεοράσεων και πρωτοσελίδων και γάνωσε σεμενάκια και πεζοδρόμια. Η Υποκρισία © είναι το εθνικό τους έμβλημα, all rights reserved.
Το ΠΑΣΟΚ έχει συνολικά χρέη στις τράπεζες 121 εκατομμύρια ευρώ, η ΝΔ άλλα 128 εκατομμύρια. 7 εκατομμύρια χρωστά ο ΣΥΡΙΖΑ και 5 το ΚΚΕ. Το Λάος δε χρωστά φράγκο αλλά δεν είναι καν κόμμα, η κρατική επιχορήγηση φτάνει και περισσεύει. Τα δύο κόμματα εξουσίας έχουν εκχωρήσει στις τράπεζες, έναντι των χρεών τους, μελλοντικές τους επιχορηγήσεις. Με τέτοια χρέη και μάλιστα ενεχειριασμένα, οποιαδήποτε συζήτηση για παύση της κρατικής χρηματοδότησης προς τα κόμματα είναι περιττή. Όμως ο καημός των μήντια δεν είναι ότι τα κόμματα εξουσίας τά ανταγωνίζονται σε κρατικές επιχορηγήσεις ή σε δανειακές ευκολύνσεις. Τό 'να χέρι νίβει τ'άλλο και τα δυο το πρόσωπο σηκώνουν τρυφερά το ιερό δισκοπότηρο της συναινετικής κατεδάφισης του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης και του ξεκοκκαλίσματος της δημόσιας περιουσίας. Οι εκλογές προς το παρόν δεν χωρούν στην εξίσωση. Όχι βέβαια -ας μην έχουμε γελοίες αυταπάτες- επειδή υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να ανατρέψουν το δισκοπότηρο και να λούσουν με το περιεχόμενό του τούς ανίερους αρχιερείς, αλλά γιατί επιβάλλεται να πήξει η συνείδηση στο εκλογικό σώμα πως δεν δικαιούται να αποφασίζει αλλά μόνο να υπομένει. Κι επιπλέον να το βουλώνει.
Το κατεστημένο στηρίζει πολλά στην επιτυχία της διεθνούς υπερπαραγωγής "Στηρίξτε τον Παπαδήμο". Γκάλοπ, πρωτοσέλιδα, εκπομπές, άμεση κι έμμεση διαφήμιση, εκβιασμοί, τρομοκρατία, χονδροειδή και επιχρυσωμένα ψέματα, αρλούμπες κάθε μεγέθους, παπάριασμα του εγκεφάλου του "κυρίαρχου λαού".
Εκλογές; Τι εκλογές; Ποιους να εκλέξετε; Τα κόμματα που όλα τα παίρνουν; Που είναι όλα ίδια; Που όλα μαζί τα φάγανε; Που μοιραστήκανε λεφτά ενώ ο λαός πεινάει; Δεν θέλετε εκλογές. Έτσι θα τιμωρήσετε τα κόμματα που σας κατέστρεψαν τη ζωή. Οι πολιτικοί μπαγιάτεψαν. Τεχνοκράτες θα στηρίζετε στο εξής. Άφθαρτους. Τον Παπαδήμο σήμερα. Τον Προβόπουλο αύριο. Τον κάθε καρπό αμώμου συλλήψεως της εξουσίας.
Φυσικά η, αλλού αποσκοπούσα, συζήτηση περί κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων πατά πάνω σε έναν υπαρκτό προβληματισμό. Το αν και κατά πόσο τα κόμματα πρέπει να χρηματοδοτούνται από δημόσιους πόρους. Το ζήτημα δεν αφορά τόσο στα αστικά κόμματα, των οποίων η κρατική χρηματοδότηση υποτίθεται πως διασφαλίζει την ακεραιότητά τους έναντι των ιδιωτικών συμφερόντων, όσο το ΚΚΕ που δεν είναι κόμμα αστικό. Το οποίο χρηματοδοτείται και από τους ίδιους τους οπαδούς του με τις οικονομικές εξορμήσεις αλλά έχει και δυσανάλογα κόστη λόγω εκτεταμένου δικτύου οργανώσεων και απασχόλησης επαγγελματικών στελεχών.
Η άρνηση της κρατικής χρηματοδότησης εκ μέρους του θα ήταν ένα συντριπτικό χτύπημα, με πολλαπλά οφέλη, στην τερατώδικη φιλολογία περί του "όλοι είναι ίδιοι". Δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτή, πιστεύω όμως πως η επιρροή στην κοινωνία μιας τέτοιας ενέργειας θα ήταν τέτοια που θα έφερνε νέες δυνάμεις στους αγώνες αλλά και θα κάλυπτε την οικονομική διαφορά μέσα από τις εξορμήσεις.