Όταν τετρακόσιοι εργαζόμενοι σηκώνουν στις πλάτες τους την τιμή της εργατικής τάξης, πληρώνοντας το τίμημα μιας πολυήμερης απεργίας εν μέσω αντεργατικής θύελλας, η έκβαση του αγώνα τους αφορά όλο τον κόσμο της εργασίας. Όταν τετρακόσιες μισθοσυντήρητες οικογένειες μένουν ήδη επί σχεδόν ένα μήνα χωρίς εισόδημα, βάζοντας τις άμεσες ανάγκες των παιδιών τους σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην ανάγκη να αντισταθούν στην κατεδάφιση της ζωής τους, αγωνίζονται για λογαριασμό όλων όσων οι ζωές κατεδαφίζονται για να σωθεί ο καπιταλισμός.
Γι' αυτό ο αγώνας των χαλυβουργών έχει τέτοια σημασία. Η νίκη τους θα αποδείξει πως ο αγώνας μπορεί να έχει και απτό αποτέλεσμα εκτός από ηθική αξία. Θα ανοίξει μια χαραμάδα φωτός για κάθε αγωνιστική διεκδίκηση της εργατικής τάξης. Η ήττα τους όμως θα καταδείξει πως η εργατική τάξη είναι ακόμα ανώριμη για να διεκδικήσει τη χειραφέτησή της. Δεν θα είναι τόσο ήττα των απεργών -αυτοί τουλάχιστον θα έχουν παλέψει- όσο ήττα όσων από εμάς προσθέτουμε το βάρος των προσδοκιών μας στις ήδη φορτωμένες πλάτες τους. Χωρίς επί της ουσίας να κάνουμε τίποτα παραπάνω από το να ελπίζουμε να νικήσουν για να έχουμε θέμα συζήτησης γύρω από το τραπέζι με τα εσπρεσσάκια μας.
Ώρα 12:48 Μόλις πέρασε η πορεία των απεργών μπροστά από την πλατεία Κοραή. Οι περαστικοί εργαζόμενοι της γειτονιάς δεν γυρνούν καν το βλέμμα τους, αρκετοί πίνουν τον καφέ τους, μερικές δεκάδες μόλις ορθίων παρακολουθήσαμε τη διέλευση της πορείας.
Δε μας αγγίζουν οι αγώνες, η εργατική τάξη δεν γνωρίζει τις λέξεις "αλληλεγγύη" και "συμπαράσταση". Μα, τι μαλακίες λέω; Δεν γνωρίζει καν ότι είναι εργατική τάξη.
Υ.Γ. Το ΠΑΜΕ πρωτοστατεί στον αγώνα των χαλυβουργών. Αυτός είναι ο ρόλος του και οφείλει να είναι εργατική πρωτοπορία στην πράξη. Είναι όμως η πορεία των χαλυβουργών κατάλληλη ευκαιρία για να διατίθενται κουπόνια του Κόμματος;
Γι' αυτό ο αγώνας των χαλυβουργών έχει τέτοια σημασία. Η νίκη τους θα αποδείξει πως ο αγώνας μπορεί να έχει και απτό αποτέλεσμα εκτός από ηθική αξία. Θα ανοίξει μια χαραμάδα φωτός για κάθε αγωνιστική διεκδίκηση της εργατικής τάξης. Η ήττα τους όμως θα καταδείξει πως η εργατική τάξη είναι ακόμα ανώριμη για να διεκδικήσει τη χειραφέτησή της. Δεν θα είναι τόσο ήττα των απεργών -αυτοί τουλάχιστον θα έχουν παλέψει- όσο ήττα όσων από εμάς προσθέτουμε το βάρος των προσδοκιών μας στις ήδη φορτωμένες πλάτες τους. Χωρίς επί της ουσίας να κάνουμε τίποτα παραπάνω από το να ελπίζουμε να νικήσουν για να έχουμε θέμα συζήτησης γύρω από το τραπέζι με τα εσπρεσσάκια μας.
Ώρα 12:48 Μόλις πέρασε η πορεία των απεργών μπροστά από την πλατεία Κοραή. Οι περαστικοί εργαζόμενοι της γειτονιάς δεν γυρνούν καν το βλέμμα τους, αρκετοί πίνουν τον καφέ τους, μερικές δεκάδες μόλις ορθίων παρακολουθήσαμε τη διέλευση της πορείας.
Δε μας αγγίζουν οι αγώνες, η εργατική τάξη δεν γνωρίζει τις λέξεις "αλληλεγγύη" και "συμπαράσταση". Μα, τι μαλακίες λέω; Δεν γνωρίζει καν ότι είναι εργατική τάξη.
Υ.Γ. Το ΠΑΜΕ πρωτοστατεί στον αγώνα των χαλυβουργών. Αυτός είναι ο ρόλος του και οφείλει να είναι εργατική πρωτοπορία στην πράξη. Είναι όμως η πορεία των χαλυβουργών κατάλληλη ευκαιρία για να διατίθενται κουπόνια του Κόμματος;
14 σχόλια:
Πολύ σωστά τα λες.
Το βασικό πρόβλημα της εργατο-υπαλληλικής τάξης είναι ότι δεν αναγνωρίζει στον καθρέφτη τον εαυτό της.
Ο ατομικισμός που επεβλήθη από τον καπιταλισμό πέτυχε στο στόχο του: διέλυσε την αλληλεγγύη.
Πως μπορούμε να βοηθήσουμε?
χ
Έτσι είναι Μαζεστίξ. Αλλά δε δικαιούμαστε να καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια.
Χ, από ότι ξέρω δεν έχει ακόμα ανοιχτεί τραπεζικός λογαριασμός ενίσχυσης. Δέχονται όμως βοήθεια σε είδος στις εγκαταστάσεις της χαλυβουργίας. Σήμερα επικοινώνησα με το σύλλογο της εργασίας μου και περιμένω να έρθουν σε επαφή και να μας ενημερώσουν.
Γεμάτη πικρόχολες διαπιστώσεις είναι η αναρτησή σου Στρατολάτη. Όχι βέβαια για τους απεργούς αλλά για εμάς τους υπόλοιπους που παρακολουθούμε, και τους άλλους που δεν ξέρουν καν τι συμβαίνει...
Είδες που ήρθε η στιγμή της σύγκρουσης, και δεν είναι ούτε γραμμική ούτε "ηρωική" όπως γράφαν τα βιβλία; Γεμάτη πόνο, δυστυχία και τραγωδίες είναι μέχρι να βγει στον αφρό η ελπίδα, η νίκη. Τι θα δει ο καθένας μας θα φανεί στην πορεία...
Δεν ανακάλυψα την Αμερική Παύλο. Απλώς είδα για άλλη μια φορά πως η αλληλεγγύη είναι υπόθεση για τους λίγους. Για τον κύριο όγκο της εργατικής τάξης ένα σωματείο που δίνει τον τιτάνιο αγώνα της επιβίωσης έχει τόση σημασία όση έχει ο κύριος που παίζει ακορντεόν στη γωνία Πανεπιστημίου και Κηφισίας.
Ποτέ δεν πίστευα πως ο πόλεμος θα είναι παρέλαση ή προέλαση. Ούτε έχω δα καμιά αυταπάτη πως βρίσκομαι στην εμπροσθοφυλακή και θα καβατζώσω κανα παράσημο ανδρείας επειδή γράφω ένα μικρό ποστ.
Η ελπίδα αξίζει σ'αυτούς που αγωνίζονται γι'αυτή με νύχια και με δόντια.
Αυτό το "μικρό ποστ" φίλε μου, έχει δυσανάλογη, με το "ύψος" του αξία, γιατί χτυπάει ηχηρά καμπανάκια. Στη συνείδηση του καθενός μας! Η υπόθεση αυτή έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από ότι φαντάζονται πολλοί. Μια νίκη των απεργών θα σημάνει ανάταση του ηθικού εκατομμυρίων εργαζομένων και ας μην το συναισθάνονται οι περισσότεροι. Αντικειμενικά έτσι θα λειτουργήσει. Αντίθετα ενδεχόμενη ήττα θα ανοίξει ακόμη παραπάνω τα σαγόνια των μεγαλοκαρχαριών οι οποίοι έχουν μεγαλύτερη επίγνωση των συμφερόντων της τάξης τους από ότι "οι καφενέδες" που αναφέρεις στο άρθρο σου. Είναι όμως και πολλές χιλιάδες που καταλαβαίνουν. Το θέμα είναι αυτοί τι κάνουν και πως συντονίζονται ώστε να προσφερθεί η μεγαλύτερη δυνατή αλληλεγγύη σε αυτό τον ηρωϊκό αγώνα. Δηλαδή έμπρακτα: ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ Απεργία Αλληλεγγύης στους Χαλυβουργούς από όσους περισσότερους κλάδους γίνεται και επίσης ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ Λογαριασμός Ενίσχυσης για τους μαχόμενους εργάτες. Εδώ σε θέλω κάβουρα. ΠραΧτικά που λέγαν και κάποιοι παλιότεροι...
Μάλλον δε με κατάλαβες. Ίσως και γω να έβαλα λάθος τη λέξη "πικρόχολα" και να ταίριαζε καλύτερα το "πικραμένα". Συμφωνόντας 100% με την ανάρτηση σου, να προσαυξήσω στα λεγόμενα σου ήθελα και όχι να σου την πέσω.
Δυστυχώς ακόμα και τώρα που φεύγει η γη κάτω από τα πόδια μας, μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης βρίσκεται σε τρικυμία εν κρανίο και η υπόθεση της αλληλεγγύης περιορίζεται στους πιο κοντινούς (γεωγραφικά και πολιτικά).
Θέλω να είμαι αισιόδοξος για την έκβαση αυτής της απεργίας, αν και εκτιμώ ότι απέχουμε ακόμα από τα δικά μας εργατικά "Στάλινγκραντ"...
Μακάρι να βγώ ψεύτης και να γυρίσει επιτέλους ο τροχός...Σε κάθε περίπτωση όμως πρέπει αυτή τη στιγμή, με όλες μας τις δυνάμεις να ενισχύσουμε αυτό τον αγώνα με κάθε τρόπο...
Καλημέρα!
Αν είχαμε κατακτήσει την αλληλεγγύη στην τάξη μας, αυτή τη στιγμή θα έκαιγαν πολλές φωτιές αντίστασης και όχι μόνο η χαλυβουργία. Αφού λοιπόν δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε, τουλάχιστον ας βοηθήσουμε αυτόν τον αγώνα. Πώς; Πρώτα απ’ όλα να μη φορτώνουμε στις πλάτες των απεργών τις δικές μας αδυναμίες και ανασφάλειες. Οι συνάδελφοι χαλυβουργοί απεργούν για τους εαυτούς και τις οικογένειές τους. Εμείς μπορούμε με πολλούς τρόπους να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας. Πρέπει να πάμε εκεί. Είναι σημαντικό, να τους προσεγγίσουμε, να τους σφίξουμε το χέρι, να αφουγκραστούμε την ανάσα τους. Μα τους πούμε πως τους νιώθουμε και είμαστε δίπλα τους. Αν περνάμε από την εθνική και δεν μπορούμε να σταματήσουμε, να κορνάρουμε, να τους χαιρετήσουμε. Όταν θα πάμε εκεί, ας έχουμε μαζί μας μια τσάντα ψώνια, μια κουβέρτα, ένα μπουκάλι τσίπουρο. Ή ένα πορτμπαγκαζ καυσόξυλα, κάνει κρύο τη νύχτα στον Ασπρόπυργο!
Το κυριότερο είναι για μας, να έχουμε πάντα στο εμπρός μέρος του μυαλού μας, και να το λέμε και σε άλλους, και ειδικά σ’ αυτούς που βλέπουν αφ’ υψηλού τον αγώνα αυτό, πως στο γ…ο αυτό σύστημα, αφού το επιτρέπουμε εμείς, μπορούν γρήγορα τα πάνω να γίνουν κάτω, και να βρεθούμε εμείς στη θέση των χαλυβουργών. Και να έχουμε εμείς τότε ανάγκη τη ρημάδα την Αλληλεγγύη! Πρέπει να γίνει κίνηση για απεργία γενική και διαρκείας πια. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια νομίζω. Μένουμε πίσω. Δεν φτάνει μια απεργία αλληλεγγύης! (που ούτε αυτή φαίνεται στον ορίζοντα…)
ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ!
Καλησπέρα και δεν έχω να πω περισσότερα από όσα λες στο post σου, απ΄όσα σου έχω γράψει σαν απάντηση στο σχόλιό σου στο δικό μου και απ΄όσα λένε οι φίλοι εδώ.
Ένα μόνον να προσθέσω.
Μην περιμένουμε από κανέναν να μας πει το τι και το πως.
Καιρός να πάρουμε την υπόθεση στα δικά μας χέρια.Οι περισσότεροι απ΄εμάς έχουμε μια εμπειρία μικρή μεγάλη, ας την αξιοποιήσουμε.
Αυτή την υπόθεση πρέπει να την κάνουμε δική μας, να την κάνουμε γνωστή σε όσο περισσότερο κόσμο γίνεται και να τον βάλουμε και αυτόν στην υπόθεση της απεργίας , να γίνει και δικός τους αγώνας ο αγώνας των Χαλυβουργών.
Από την επίσκεψή μου εκεί, από τις κουβέντες που κάναμε τόσο με τον Πρόεδρό τους, όσο και με άλλους απεργούς
μου δόθηκε η αίσθηση ότι ξέρουν καλά πως από μόνοι τους δεν μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα και κρεμάνε την ελπίδα τους και την πεποίθησή τους στην αλληλεγγύη και στην συμπαράσταση, που μόνο αν σηκωθεί σαν κύμα θα μπορέσει να τους δικαιώσει.
Παίρνουν κουράγιο και δύναμη από την δική μας παρουσία εκεί, τους εμψυχώνει η αλληλεγγύη μας και τους βάζει μπροστά στις ευθύνες τους.
Έχουν την απόφαση στα μάτια και την προσδοκία τους σ΄εμάς.
Ε,ας πάρουμε και μεις τις δικές μας ευθύνες.
Μην τους αφήσουμε μόνους, γιατί θα είμαστε εμείς που θα μείνουμε μόνοι.
Φίλε Ιχνηλάτη, μακάρι να είχες δίκιο για τον αντίχτυπο μιας νίκης των απεργών. Νομίζω όμως πως λίγοι θα ενδιαφερθούν όπως λίγοι νιώθουν την αξία του αγώνα. Ο συντονισμός είναι βέβαια και ευθύνη του καθενός μας αλλά πρώτα και κύρια είναι ευθύνη της εργατικής πρωτοπορίας. Μου φαίνεται πως θα μπορούσε να κάνει περισσότερα.
Η απεργία αλληλεγγύης θα ήταν παραδεισένιο σενάριο. Βλέπω όμως τους συναδέλφους μου και μαυρίζει η ψυχή μου από την απόλυτη αδιαφορία της συντριπτικής πλειοψηφίας τους.
Παύλο μου, φυσικά δεν πίστεψα ότι μου την πέφτεις. Μη σου πω πως είχες κι ένα δίκιο με το "πικρόχολο". Ναι, πικρόχολο ήταν το σχόλιο, γεμάτο θυμό για την αναισθησία όσων ΔΕ ΘΕΛΟΥΝ να ακούνε τίποτα. Και με αρκετό θυμό για εμάς που λέμε πως είμαστε οι λίγοι αλλά δεν κάνουμε όσα μπορούμε. Συγνώμη αν το γενικεύω, πιθανόν να κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια.
Ξέρεις κάι οικοδόμε; Πολλοί ήδη έχουμε βρεθεί στη θέση των απεργών. Αλλά απλούστατα σκύψαμε το κεφάλι και είπαμε "Καλά είναι και τα 500 ευρώ". Πιστεύω πως πολλοί είναι που φθονούν τους απεργούς, έστω κι ενδόμυχα, γιατί βλέπουν σ'αυτούς αυτό που οι ίδιοι δεν έχουν τα κότσια να κάνουν. Γι αυτό θεωρώ πως ίσως και να φοτώνουμε στις πλάτες των χαλυβουργών πολύ μεγαλύτερη ευθύνη να πετύχουν απ' ότι ίσως ανθρωπίνως αντέχουν.
ΒΒ, έχεις δίκιο βέβαια. Θα φροντίσω κι εγώ να πάω το Σαββατοκύριακο από κει. Ελπίζω να αντέξουν και να έχουν τα ψυχικά αποθέματα που χρειάζεται ένας τέτοιος αγώνας.
παραμένει το ζητούμενο πως ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ μπορούμε να βοηθήσουμε.Υπάρχει δυνατότητα έστω επικοινωνίας,επιτροπής ή οποιαδήποτε άλλη στοιχειώδη συντονισμένη προσπάθεια αλληλεγγύης,πέρα από σωματεία κλπ?
χ
Για την ώρα δεν έχω καμία πληροφορία για τραπεζικό λογαριασμό ενίσχυσης των απεργών. Αν μάθω κάτι θα τον ανεβάσω αμέσως.
Επειδή όμως, έτσι κι αλλιώς, την Κυριακή το βράδυ θα περνώ από την περιοχή γυρίζοντας από βαφτίσια ανιψιάς, θα σταματήσω ακολουθώντας το παράδειγμα πολλών φίλων μπλογκερ που ήδη προσέφεραν προϊόντα πρώτης ανάγκης.
Όποιος φίλος μπορεί να βρίσκεται εκεί κατά τις 6-7 το απόγευμα ας στείλει mail ή ας αφήσει μήνυμα.
Για το φίλο ΑΝΩΝΥΜΟ που ρωτάει πως μπορει να βοηθησει "ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ":
Φίλε αν βρίσκεσαι στο νομό αττικής, μην περιμένεις οδηγίες από κανένα. Βλέπεις πως υπάρχει καθυστέρηση στο θέμα του λογαριασμού. Καβάλα τη μηχανή ή το αυτοκίνητό σου και πήγαινε ΕΚΕΙ! Δώσε ό,τι μπορείς, οποιαδήποτε ώρα του 24ωρου. Θα σε υποδεχτούν σαν αδερφό!
Καλή δύναμη!
Αυτός είναι ο αριθμός τραπεζικού λογαριασμού για την οικονομική ενίσχυση των απεργών χαλυβουργών:
ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ: 200/623301-52
Δημοσίευση σχολίου