Ψοφήστε μας να τελειώνουμε

Η αντίδραση της κυβέρνησης μετά την υποβάθμιση από τη Μούντι'ς ξεπερνά τα όρια του γελοίου, τι να πει όμως κανείς για την αντίδραση της κοινωνίας; Ένα ακόμα "επιχείρημα" στα χέρια των λυσσασμένων για πλιάτσικο στο κουφάρι της δημόσιας περιουσίας, για πετσόκομμα στα εναπομείναντα να-ζήσουμε-να-τα-θυμόμαστε εργατικά δικαιώματα. Η φιλοτέχνηση του "αδιεξόδου" έχει γίνει αριστοτεχνικά και οι θεατές του έργου θέλουν δε θέλουν πείστηκαν. Ναι μεν, σκληρό το μνημόνιο, τι άλλο όμως μπορεί να γίνει; Αφού δεν υπάρχει άλλος δρόμος, αφού μαζί τα φάγαμε, αφού όλα τα κόμματα φταίνε, αφού όλοι ίδιοι είναι, αφού ο κομμουνισμός είναι "καλός αλλά ουτοπικός", αφού αφού αφού αφού αφού.
(Και τι διάολο τα χρειάζεται πια η διεθνής κερδοσκοπία τα προσχήματα; Γιατί να θολώνει πια το γεγονός πως αυτή είναι το καύσιμο του καπιταλιστικού συστήματος;)
Εμπρός, ξεπουλήστε τα πάντα, τίποτα να μη μείνει στο δημόσιο.
Κόψτε κι άλλο τους μισθούς των καταραμμένων δημόσιων υπαλλήλων, τι θα πιάσει πάτο η κατανάλωση και μαλακίες; Αυτοί φταίνε για όλα. Όποιος βάλει στην ίδια φράση τη λέξη "φταίει" και τη λέξη "καπιταλισμός" είναι γομάρι, έχει ξύλινη γλώσσα, κι αυτός τα έφαγε, γαμιέται.
Πολύ αργείτε με τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα, λιανίστε τους, ανταγωνιστικότητα, ανταγωνιστικότητα, ανταγωνιστικότητα, βάλτε μας να το γράψουμε οκτώ, δέκα, τριανταπέντε χιλιάδες φορές. Κι ας μη βρίσκει μετά πελάτη ούτε με σκουριασμένη φάκα η αγορά που είναι ελεύθερη, ανταγωνιστική, κινητήριος δύναμη, καύλα χωρίς αναπαραγωγικό όργανο.
Απολύστε μερικές χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες,εκατοντάδες χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους. Τι κι αν στοιχηθούν κι αυτοί μετά στην απέλπιδη αναζήτηση εργασίας, τι κι αν φτάσει μετά ο μισθός στο διακοσάρικο, το κατοστάρικο, το πενηντάρικο;
Τι κι αν πέσει πείνα με την κυριολεκτική, ξεχασμένη, έννοια;
Άντε γαμώ τον πράσινο ήλιο σας επιτέλους, φτάστε μας στον πάτο. Κουνηθήτε μωρέ, ούτε αυτό δεν είστε ικανοί να κάνετε με μια κάποια σβελτάδα; Φέρτε μας τη ρημάδα την πείνα.