Το ΠΑΣΟΚ δεν καταλαβαίνει από αδιέξοδα

Ο υπουργός εσωτερικών Γιάννης Ραγκούσης έριξε λέει την ευθύνη για την κατάσταση με τους απεργούς πείνας στους "πολιτικούς καθοδηγητές". «Οσοι έχουν αναλάβει τον ρόλο του πολιτικού καθοδηγητή πρέπει επιτέλους να αναλάβουν τις ευθύνες τους, να βοηθήσουν τους μετανάστες να σταματήσουν το συντομότερο δυνατό την απεργία πείνας. Νομίζω ότι το οφείλουν γιατί αν κάποιος κάτι ρισκάρει είναι οι μετανάστες σε σχέση με την υγεία τους και όχι οι πολιτικοί καθοδηγητές».
Στους ίδιους "καθοδηγητές" καταλόγισε ότι δεν επέτρεψαν στην κυβέρνηση να απευθυνθεί στους απεργούς πείνας. «Οπως περίπου απαγόρευσαν και μάλιστα με πολύ άσχημο και βίαιο τρόπο ακόμη και τη συνδρομή υγειονομικών μονάδων, όπως το ΚΕΕΛΠΝΟ για την παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης προς τους απεργούς πείνας. Εάν μας είχε δοθεί η ευκαιρία να μιλήσουμε με τους μετανάστες, θα είχαμε τη δυνατότητα να τους εξηγήσουμε τους λόγους για τους οποίους το ελληνικό κράτος και η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να κάνει τίποτε διαφορετικό από αυτά που ρυθμίζονται από την κείμενη νομοθεσία».

Χτες βράδυ παρακολουθώντας ειδήσεις κατάλαβα ότι το ΠΑΣΟΚ βρήκε τη λύση στο ζήτημα της απεργίας πείνας. Το σενάριο λέει πως οι απεργοί θέλουν να λάβουν τροφή αλλά τους το απαγορεύουν οι αιμοσταγείς "καθοδηγητές" που θέλουν νεκρούς για να ρίξουν την κυβέρνηση και να παραδώσουν τη χώρα σ' αυτούς που θέλουν το κακό μας. Προφανώς η κυβέρνηση δεν μπορεί να ανεχτεί να επιβάλλεται από τους ποταπούς "καθοδηγητές" στους αθώους μετανάστες να πεθάνουν από την πείνα οπότε δύο τινά θα συμβούν. Ή θα μπουκάρουν οι δυνάμεις "προστασίας του πολίτη", θα τους μπουζουριάσουν όλους και θα παρέχουν υποχρεωτική σίτιση στους απεργούς πείνας (βασανιστήριο ήδη από το 1975 με την Διακύρηξη του Τόκιο) ή θα ασκήσουν κάθε είδους ψυχολογική βία στους νοσοκομειακούς γιατρούς για να το κάνουν αυτό σε όσους θα μεταφέρονται στα νοσοκομεία.

Προφανώς η "δημοκρατία" τους δεν έχει αδιέξοδα.

Τέλος για όσους συγκινούνται από τις ανθρωπιστικού χαρακτήρα εκκλήσεις των ψύχραιμων φωνών που διατρανώνουν την ανάγκη να υπάρξουν "συμβιβαστικές" λύσεις και, τέλως πάντων, να μην υπάρξουν ανθρώπινες απώλειες, έχω να πω το εξής.
Αυτός που ξεκινά μια απεργία πείνας, όπως κι αυτός που αυτοπυρπολείται ή αυτοκτονεί πηδώντας μέσα στη βουλή δεν είναι καθόλου υποχρεωμένος να σεβαστεί τις ευαισθησίες κανενός. Σκοπός του είναι ακριβώς η έκφραση της απελπισίας του και ενδεχομένως η προσδοκία της επίδρασης της θυσίας του προς όφελος των ομοιοπαθόντων του. Στο ιλλουστρασιόν εξώφυλλο της "δημοκρατίας" μας ένας νεκρός απεργός πείνας θα φαντάζει ως δύσκολος λεκές, πόσο μάλλον πολλοί. Οι απεργοί είναι αποφασισμένοι, η κυβέρνηση το ίδιο, αφού κανείς δεν υποχωρεί ας φροντίσει η κυβέρνηση να αφήσει τις πουτανιές με τους "καθοδηγητές" κι ας γίνει λοιπόν επισήμως κυβέρνηση βασανιστών ή μετέπειτα θεατής φυλετικών συγκρούσεων. Προφανώς της είναι πιο εύκολο απ'το να ενδώσει σε δίκαια αιτήματα.