Ο Isaac Newton, πατέρας της κλασσικής φυσικής, είναι πασίγνωστος κυρίως για το Νόμο της Βαρύτητας καθώς και για τους Τρεις Νόμους του, το Νόμο της Αδράνειας των Σωμάτων, το Θεμελιώδη Νόμο της Μηχανικής και το Νόμο Δράσης-Αντίδρασης. Οι νόμοι του βέβαια αφορούν στη φυσική επιστήμη και όχι στην πολιτική, όμως το ποστ φιλοδοξεί να είναι πολιτικό. Κι έκανα αυτή τη σύντομη εισαγωγή αφ'ενός για να τιμήσω τους δασκάλους της έκθεσης που έλεγαν πως κάθε κείμενο πρέπει να έχει εισαγωγή, κυρίως θέμα και επίλογο, αφ'ετέρου για να καπηλευτώ τον τρίτο νόμο του Νεύτωνα με επιστημονικοφανή προδιάθεση. Λέει λοιπόν ο τρίτος νόμος πως όταν ένα σώμα ασκεί μια δύναμη σε ένα άλλο τότε δέχεται μία αντίθετη δύναμη ίσου μέτρου αλλά αντίθετης κατεύθυνσης, με λίγα λόγια η δράση προκαλεί αντίδραση. Αυτό βέβαια δεν ισχύει μόνο για τα σώματα κι ούτε μόνο στη φυσική. Ισχύει παντού, με μια σχετικότητα βέβαια, ισχύει ας πούμε και στο ποδόσφαιρο. Αν ο αμυντικός κλωτσήσει εκτός φάσης τον επιθετικό πιθανότατα αυτός άμεσα ή στην πρώτη ευκαιρία θα του ανταποδώσει την κλωτσιά. Ένα πρόβλημα που μπορεί να γεννηθεί είναι το πως μπορεί κάποιος να αξιολογήσει την δράση όταν αυτή είναι για οποιοδήποτε λόγο κρυφή. Εδώ θα μπορούσε να βοηθήσει πάλι η φυσική, πιο συγκεκριμένα η σωματιδιακή, η οποία εφήυρε την αντι-ύλη για να εξηγήσει τη συμπεριφορά της ύλης, π.χ. το ποζιτρόνιο ως αντι-ηλεκτρόνιο κλπ. Τότε όμως θα διέτρεχα τον κίνδυνο να μη διαβάσει κανείς τα παρακάτω ή -ακόμα χειρότερα- να διαβάσει το κείμενο κανένας φυσικός και να γελοιοποιηθώ τελείως. Το ποδόσφαιρο πάντως μπορεί να βοηθήσει και σ' αυτή την περίπτωση. Κι αν ακόμα κανείς δεν αντιληφθεί την κλωτσιά που έριξε ο αμυντικός στον επιθετικό, η οργισμένη αντίδραση του δεύτερου θα εκληφθεί από τους παρατηρητές ως αντίδραση σε απαρατήρητη δράση (οι πιο κακόπιστοι βέβαια μπορεί να την εκλάβουν ως θεατρική χειρονομία).
Τελικά η πολιτική είναι πολυπλοκότερη της φυσικής, πόσο μάλλον του ποδοσφαίρου. Κι αυτό γιατί ανακατεύονται αμέτρητες παράμετροι, μεταβλητές και πρόσημα που άλλοι τα βλέπουν "πλην" κι άλλοι "συν". Έτσι μια απλή πέτρα που πετά ένας κουκουλοφόρος μπορεί να κριθεί με τόσα διαφορετικά κριτήρια όσοι είναι οι κριτές. Μοιραία η θεώρηση της αντίδρασης των ΜΑΤ στη δράση του κουκουλοφόρου μπορεί να έχει ανάλογη ποικιλία προσήμων και τιμών. Αυτό βέβαια οι ιθύνοντες των κατασταλτικών μηχανισμών το γνωρίζουν -ως άρτιοι "επιστήμονες" που είναι- κι έτσι αξιοποιώντας τα αντανακλαστικά των παρατηρητών μπορούν με ευκολία να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι η ΜΑΤατζήδικη κλωτσοπατινάδα προκλήθηκε από κάποια δράση, ακόμα κι αν αυτή δεν υπήρξε ποτέ. Όχι, δεν θα ανακατέψω και την ψυχολογία στον επιστημονικό αχταρμά. Σίγουρο είναι πάντως ότι τα ΜΑΤ παρακάμπτουν με ευκολία τον τρίτο νόμο του Νεύτωνα.
Να λοιπόν γιατί η πολιτική είναι πολυπλοκότερη της φυσικής. Γιατί οι περισσότερες παράμετροί της είναι αστάθμητες. Οι μηχανισμοί εξουσίας παίρνουν ένα συν και το μετατρέπουν τσαμπουκαληστί σε πλην, ή αντίστροφα. Αντιδρούν στις αντίρροπες δράσεις δυσανάλογα, τις εξαφανίζουν ή τις δυσφημούν. Έχουν για το σκοπό αυτό στρατιές "επιστημόνων". Κι όλα αυτά γιατί πρέπει να λειτουργούν με επίφαση δημοκρατίας και νομιμότητας. Για να σταθούν όρθιοι οι ιεροί θεσμοί του πολιτεύματος πρέπει να υπάρχει συναίνεση -δια της ψήφου- της πλειοψηφίας. Σε αντίθετη περίπτωση βέβαια υπάρχουν άλλοι δημοφιλείς θεσμοί που έχουν στο παρελθόν σώσει τον κώλο της εξουσίας, είναι πια όμως μάλλον ντεμοντέ. Εξάλλου τα σύγχρονα βαρέα όπλα της εξουσίας, τα ΜΜΕ, είναι πολύ αποτελεσματικότερα από τα τανκς, χώρια που δε γρατσουνάνε την άσφαλτο. Τα ΜΜΕ λοιπόν ορκίζονται στις επιστήμες, όλες, όχι μόνο τις προαναφερθείσες. Καλλιεργούν με μεγάλη επιτυχία τη συναίνεση, καλλιέργεια μεταλλαγμένη μεν, αποδοτική δε. Εντοπίζουν τα ζιζάνια και τα ψεκάζουν με σύγχρονα ζιζανιοκτόνα. Τα ζιζάνια δεν έχουν πιθανότητα επιβίωσης καθώς, έτσι κι αλλιώς, οι καρποί της συναίνεσης βρωμούν ανυπόφορα.
Η αντίδραση των θεσμών προστασίας της εξουσίας ήταν πάντα δυσανάλογη της δράσης. Επιπλέον ανέκαθεν η δράση υπονομεύονταν με ύπουλες μεθόδους. Εγκάθετοι και σπιούνοι σε διατεταγμένη υπηρεσία ήταν το απαραίτητο συμπλήρωμα στην βία. Δεν έπαψαν ούτε σήμερα να βρίσκουν δουλειά, όμως ο ρόλος τους είναι πια συμπληρωματικός, όπως και της άμεσης βίας, ο ρόλος των ΜΜΕ έχει την πρώτη και περίοπτη θέση στη μαρκίζα της αντίδρασης. Ο μπρουτάλ τραμπουκισμός των παλαιών θεσμών έδωσε τη σκυτάλη στην καλοστιλβωμένη υπεροψία των χαρτογιακάδων των ΜΜΕ. Με ξινή απέχθεια ή γλυκερή συγκατάβαση απλώνουν τη γλίτσα τους σε κάθε δράση. Την εξαφανίζουν ή την συκοφαντούν, στρέφουν τους καταναλωτές γλίτσας ενάντια στους αγωνιζόμενους. Κι όλα αυτά αφ' υψηλού, ανέγγιχτοι και άσπιλοι, οικοδεσπότες του μόνου μαζικού δημοσίου βήματος και δυνάστες της κοινής γνώμης.
Πως να αντιπαλέψεις ένα τέτοιο εχθρό; Μπαίνει σε κάθε σπίτι, υφαίνει το δίχτυ του αργά και ύπουλα στο καθιστικό, παγιδεύει τον ανύποπτο καταναλωτή πληροφορίας στον ιστό του, του ροκανίζει την κρίση. Ελάχιστη και στενή διέξοδος διαφυγής ο άλλος ιστός, αυτός που δίνει βήμα σε όποιον θέλει να μοιραστεί την οργή του και να τη μετατρέψει σε δράση. Κι αυτή η δράση μπορεί να εκκολαφθεί στα μπλογκς, σε διαδικτυακές κοινότητες, να γίνει ποτάμι ψηφιακό και να κυλήσει στην άσφαλτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου