Ποιος θέλει νεκρούς και γιατί; (Νο2)

Στο σκηνικό του αποπροσανατολισμού που χτίζουν οι μεγαλοδημοσιογράφοι ρόλο έχουν να διαδραματίσουν και φιγούρες σαν αυτή του Πάγκαλου. Με την προκάλυψη του γραφικού αναλαμβάνει το ρόλο του σκληρού μπάτσου, χαλαροί μπάτσοι εξάλλου υπάρχουν πολλοί, είναι αυτοί που καλοπιάνουν τα κινήματα δεόμενοι υπέρ "φιλοτίμου". Όμως, όπως διδάσκει και το χόλυγουντ, οι σκληροί μπάτσοι είναι αυτοί που κατατροπώνουν τους κακούς κι ο Πάγκαλος, όπως όλοι θυμόμαστε, έχει κατατροπώσει τους γερμαναράδες και τον Οτσαλάν. Ο Πάγκαλος δήλωσε ότι "το ΚΚΕ θέλει ένα νεκρό" και προς επίρρωση του ισχυρισμού του χρέωσε τα θύματα της 5ης Μαίου "στα κυρήγματα της κας Παπαρήγα, του κου Τσίπρα και άλλων τέτοιων". Βέβαια οι "ακροαριστεροί δολοφόνοι" που "εγκολπώθηκαν" τα σχετικά κηρύγματα παραμένουν ανώνυμοι και άφαντοι, σε αντίθεση με τους κατά Πάγκαλο ηθικούς αυτουργούς που αποτελούν μόνιμους και επώνυμους στόχους, του ίδιου και της αγέλης των ΜΜΕ. Τα θύματα αξιοποιούνται, αυτό βέβαια δεν προκαλεί έκπληξη. Αξιοποιούνται για να προκύψουν ευθύνες εκ παρθενογενέσεως, για να υποσκαφτεί η δυναμική και η ενότητα του μαζικού κινήματος διά της τρομοκρατικής οδού. Η εξουσία άλλωστε δεν έχει ηθικούς φραγμούς. Γνωρίζει ότι ο απόηχος της εμφυλιακής και μετεμφυλιακής Ελλάδας και της επταετίας στοιχειώνει ακόμα με τα θύματά του το θυμικό των ελλήνων. Η τότε εξουσία δεν είχε σύγχρονες σοσιαλδημοκρατικές ευαισθησίες, ούτε νοιαζόταν να καλλωπίσει τη βία. Απλώς τα θύματά της βαφτιζόταν "μιάσματα", "πράκτορες" και "εχθροί του έθνους". Από τότε άλλαξαν πολλά στην αισθητική αλλά ελάχιστα στο πνεύμα της. Τα θύματα των πολιτικών αγώνων ήταν τότε πολλά, αναγκαίο κακό για την επιβίωση της καθεστηκυίας τάξης. Σήμερα είναι σπάνια, άρα σημειολογικά εξόχως σημαντικά. Βέβαια το κράτος ποτέ δεν θα απολογηθεί για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου (ακόμα και το γεγονός αυτό αξιοποιήθηκε έμμεσα, κυρίως κατά του ΣΥΡΙΖΑ), ζητά όμως τα ρέστα για τα θύματα της 5ης Μαίου από τα κινήματα. Τα ΜΜΕ από τη σκοπιά τους, ως συγχρηματοδοτούμενος καθεστωτικός θεσμός, ενδιαφέρονται φυσικά και για τις πωλήσεις. Το αίμα πάντα πουλούσε και πάντα θα πουλάει. Αν μάλιστα αυγατίζει και τους άδηλους πόρους τόσο το καλύτερο. Έτσι κι αλλιώς η υποκρισία, ψυχή του Τύπου, θα τηρεί τα προσχήματα.