Μυτερές διχάλες

Σαν στρατολάτης που είμαι, μου συμβαίνει συχνά. Φτάνεις σε μια διχάλα του δρόμου και πρέπει να διαλέξεις μια κατεύθυνση. Στέκεσαι, κοιτάς τις πινακίδες, ρωτάς κάποιον περαστικό, ζυγίζεις τα συναισθήματα και το ένστικτό σου.
Έτσι κάπως νιώθεις όταν, λίγο πριν φέρεις ένα παιδί στη ζωή, πρέπει να αποφασίσεις αν θα ενδώσεις στους εμπόρους με τα άσπρα. Πρώτη διασταύρωση. Η γυναίκα σου εμπιστεύεται το γυναικολόγο της κι αυτός έχει σύμβαση με ιδιωτικό μαιευτήριο. Πως να κοντράρεις την εγκυμονούσα, τέτοιες στιγμές; Πανάκριβα τα διόδια, αλλά νιώθει η εγκυμονούσα άνετα με το γιατρό της. Ξέρεις, βέβαια, ότι αν κάτι πάει στραβά θα τη φορτώσουν στη στιγμή για δημόσιο μαιευτήριο. Ξέρεις ότι παρά την επιμονή σου για αποκλειστική σίτιση με μητρικό θηλασμό, θα μπουκώνουν το νεογέννητο με κάθε λογής χημικά γάλατα.
Έχεις ήδη συμβιβαστεί με την επιλογή του ιδιωτικού μαιευτηρίου, προϋπολογίζεις ήδη ένα κόστος αρκετών χιλιάδων ευρώ. Βλέπεις τότε ξαφνικά μπροστά σου μια νέα διασταύρωση. Δεξιά σου ανοίγει μια πλατιά φωτισμένη λεωφόρος. Φυσικά κι αυτή έχει πανάκριβα διόδια. Πάνω στις μαρμάρινες κολόνες της φαντάζουν πινακίδες που σου θυμίζουν – με υπόγειο εκβιαστικό τρόπο - τη δραματικότητα της ζωής. Σου μοιάζει έτσι πιο ελκυστική η υπόσχεση για τη μελλοντική ασφάλεια του παιδιού σου. Ιδιωτικές τράπεζες βλαστοκυττάρων. Η βιοτεχνολογία στα πόδια σου. Αν κοιτάξεις βέβαια λίγο πιο καλά η λεωφόρος μοιάζει να οδηγεί σε αδιέξοδο. Η επιστήμη δεν είναι ακόμα σε θέση να αξιοποιήσει τα ληφθέντα δείγματα. Μεγάλο ποσοστό των λαμβανόμενων δειγμάτων είναι ανεπαρκή ή ακατάλληλα. Στην περίπτωση – μη γένοιτο – που απαιτείται η ιατρική χρήση βλαστοκυττάρων ως μόσχευμα, δεν αξιοποιείται το τυχόν υπάρχον εκ γενετής απόθεμα του λήπτη. Εξάλλου, η ηθική υπόσταση του θέματος είναι εξ’ ίσου σοβαρή. Την ώρα που τα πανάκριβα βλαστοκύτταρά σου αναπαύονται σε βαθεία κατάψυξη, ο γείτονάς σου που τα χρειάζεται δεν θα μάθει καν ποτέ ότι αυτά υπάρχουν και μπορεί να του σώσουν τη ζωή. Η αυτοτραφής ιδιωτικότητα σε όλη της την ευτέλεια. Κι αυτό γιατί τα ιδιωτικά μαιευτήρια δεν επιτρέπουν στην μοναδική δημόσια τράπεζα βλαστοκυττάρων να λαμβάνει δείγματα απ’ τα χωράφια τους, αφού έχουν τις δικές τους ιδιωτικές εταιρείες. Έτσι στέκεσαι σα χαζός στην ακμή της διχάλας και ζαρώνεις το βλέμμα. Προσπαθείς να διακρίνεις το μέλλον των δύο δρόμων. Τι βάσανο καμιά φορά να είσαι στρατολάτης…