Ξημέρωνε γλυκά η 15η του Σεπτέμβρη του 2007. Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου χάϊδεψαν τις ανατολικές πλαγιές του Υμηττού και τρύπωσαν ανάμεσα στο πυκνό δάσος των κεραιών που φύεται στον αυχένα του. Μέσα στη σιγαλιά, μια αέρινη μορφή ανατάραξε τις λεπτές φωτεινές λουρίδες που διασπούσαν την πολύτιμη χλωρίδα. Η δεκαοχτάχρονη βοσκοπούλα, η Τηλεοπτική Δημοκρατία, ξεπρόβαλε χαριέσσα και έριξε την ακαταμάχητη ματιά της στον κάμπο. Μέσα στο απέραντο αστικό μαντρί κοιμόταν ακόμα μακάριο το κοπάδι της.
Θα ήταν ήδη απομεσήμερο και το κοπάδι βοσκούσε ήσυχα στον κάμπο. Τα τσοπανόσκυλα, αντίθετα, ήταν πιο ανήσυχα απ’ ότι συνήθως. Τρέχαν δώθε κείθε να κουμαντάρουν τα ζωντανά, γαβγίζοντας –με ευγένεια ωστόσο καθώς είχαν και τρόπους-, άλλες φορές δάγκωναν μουλωχτά το ένα το άλλο, ρίχνοντας πάντα γοργές ματιές μην ενοχληθεί απ’ τη φασαρία η βοσκοπούλα. Αυτή τα κοιτούσε στοργικά. Είχε αδυναμία στα σκυλιά της∙ αυτά βγάζαν στο κάτω-κάτω όλη τη δουλειά. Αγαπούσε πολύ τα καθαρόαιμα Σταρβάϊλερ, τα Μεγκαντόγκ, τα Αντεννουά, τα Άλτερμαν και τα Αλφαντόρ και τα τάϊζε καλά. Ακόμα και κάτι μπάσταρδα που είχε, τους πέταγε κάνα κόκκαλο να ξελιμάξουν.
Νύχτωσε και το κοπάδι μαζεύτηκε στο μαντρί του και κοιμήθηκε ευχαριστημένο και χορτάτο. Η βοσκοπούλα ξαπλωμένη μετρούσε τα αστέρια. Εξάλλου δεν την έπιανε ύπνος. Κοιμόταν ελάχιστα. Είναι απορίας άξιο πως κρατιόταν έτσι φρέσκια με τόσο λίγο ύπνο. Εκείνο το βράδυ όμως είχε ένα ακόμα λόγο να ξενυχτά. Ξημέρωνε η μέρα των μεγαλύτερων καλλιστείων σκύλων της τετραετίας. Η βοσκοπούλα ήξερε ότι τα σκυλιά της θα σάρωναν τα βραβεία και κρυφογελούσε μονάχη της. Τα σκυλιά της ήταν καλά στη δουλειά τους αλλά ήταν και όμορφα. Γι’ αυτό αυτή τη φορά είχε στείλει περισσότερα στα καλλιστεία από κάθε άλλη φορά. Μια σκέψη και δυο χαριτωμένα λακκάκια φύτρωσαν στα ροδαλά μαγουλάκια της:
«Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου