Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2020

Ταξίδια επί στίχου, στάση Φλώρινα

Σε αντίθεση με την Κατερίνη και τη Νιγρίτα, η Φλώρινα είναι ένας τόπος στον οποίο έζησα κάμποσους μήνες, οκτώ αν θυμάμαι καλά, όταν με έστειλε κείθε η πατρίς για να την υπηρετήσω. Μικρή πολιτεία η Φλώρινα, λογικό να μην είναι πολυτραγουδισμένη στο νεότερο ελληνικό τραγούδι. Αν και δεν έχει να ζηλέψει, το ποτάμι της τό'χει, το τρένο της επίσης, τα στρατά της, το βαρύ χειμώνα, κάμποσα υλικά τέλος πάντων για να σκαρώσεις ένα τραγούδι.
Κι όντως υπάρχουν δυο τέτοια. Το ένα είναι η "Σκοπιά στη Φλώρινα" του Χρήστου Λεττονού και του Λάζαρου Ανδρέου. Επειδή όμως ισχυρίζεται ότι "ο αγέρας όλη νύχτα να σφυρίζει", πράγμα που δεν συμβαίνει ποτέ στην απάνεμη Φλώρινα, ιδού το άλλο:


Μουσική: Βασίλης Δημητρίου, Στίχοι: Γιάννης Λογοθέτης (Μητσιάς-Γαλάνη, από τους θησαυρούς των 45 στροφών, 1977)

Στη Φλώρινα πέρασα ένα βαρύ χειμώνα κι ένα θαυμάσιο καλοκαίρι. Χειμώνα με τρεις μήνες άλιωτο χιόνι, νερό που πάγωνε στο ποτήρι δίπλα στο νεροχύτη και παγοκρυστάλλους που απειλούσαν να ξεκολλήσουν απ' τα μπαλκόνια και να σε σουβλίσουν. Που να φύσαγε κιόλας.
Καλοκαίρι με ιδανικές θερμοκρασίες για κάποιον που υποφέρει από τη ζέστη.
Πολλά χρόνια έχω να πάω κι έχω αφήσει και μια εκκρεμότητα πολιτικής φύσεως που πρέπει κάποτε να ξεπληρώσω.

Δεν υπάρχουν σχόλια: