Κάποτε οι τηλεοράσεις είχαν σχήμα σχεδόν κυβικό ώστε να δικαιολογούν τον χαρακτηρισμό χαζοκούτια. Ίδιο σχήμα είχαν και οι οθόνες των υπολογιστών, αυτές όμως δεν τις κακολογούσε κανείς. Ίσως γιατί δεν πρόβαλλαν σαπουνόπερες, ενώ και το ίντερνετ ήταν ακόμα στην άγουρη φάση του.
Σήμερα όλες οι οθόνες έμειναν με δύο διαστάσεις, πολλαπλασιάστηκαν όμως οι διαστάσεις του ψηφιακού κόσμου, μαζί κι οι σκουπιδότοποι στους οποίους σε μεταφέρει ένα PC. Πολύ περισσότερους απ' ότι μια τηλεόραση. Κι όμως, το PC εξακολουθεί να απολαμβάνει καλύτερης φήμης, ως συσκευή, από την τηλεόραση. Ίσως λόγω της ποικιλίας, αλλά και πάλι μάλλον αδικαιολόγητα.
Για να μπω στο mailbox μου πρέπει να περάσω από την αρχική σελίδα του yahoo. Μια σελίδα, από τις εκατομμύρια αντίστοιχες, όπου εμφανίζονται ειδήσεις με τις οποίες μπορεί κανείς να χάσει αυτοστιγμεί την πίστη του στην ανθρωπότητα.
Πάω να μπω στο φέισμπουκ για να κάνω λίγο καμάκι (έχω βάλει στο προφίλ μου τη φωτογραφία ενός μοντέλου και σκίζω, ενώ με την αληθινή μου φάτσα τρώω μονίμως χυλόπιτες), και πέφτω σε τοίχους δημοσιεύσεων. Δέκα χιλιάδες χρόνια ανθρώπινου πολιτισμού πως κλείστηκαν ανάμεσα σε τόσα τούβλα; Που είναι το προφίλ του Σοπενχάουερ να το ταράξω στα λάικ;
Τελικά ποια ήταν ακριβώς η χρησιμότητα του ίντερνετ, τι προσέφερε στο μέσο χρήστη του; Εκτός δηλαδή από τη δυνατότητα στον κάθε μπουμπούνα να αποκτά δημόσιο βήμα, να βρίσκει κάμποσους εξίσου -ή περισσότερο- μπουμπούνες φόλοουερς και ενίοτε να βιοπορίζεται από αυτό;
Εντάξει, δεν θέλω να γίνομαι ισοπεδωτικός, μια χρησιμότητα μόλις τη βρήκα. Μπορείς πια να βρίσκεις ελεύθερα τσόντες για κάθε γούστο. Σκέψου τις εποχές που έψαχνες περίπτερο με αρσενικό περιπτερά για να πάρεις το τελευταίο τεύχος του Ταρατατά. Ήσουν και ντροπαλός πανάθεμά σε.
Να, το ίντερνετ καταργεί τη ντροπή.
Σήμερα όλες οι οθόνες έμειναν με δύο διαστάσεις, πολλαπλασιάστηκαν όμως οι διαστάσεις του ψηφιακού κόσμου, μαζί κι οι σκουπιδότοποι στους οποίους σε μεταφέρει ένα PC. Πολύ περισσότερους απ' ότι μια τηλεόραση. Κι όμως, το PC εξακολουθεί να απολαμβάνει καλύτερης φήμης, ως συσκευή, από την τηλεόραση. Ίσως λόγω της ποικιλίας, αλλά και πάλι μάλλον αδικαιολόγητα.
Για να μπω στο mailbox μου πρέπει να περάσω από την αρχική σελίδα του yahoo. Μια σελίδα, από τις εκατομμύρια αντίστοιχες, όπου εμφανίζονται ειδήσεις με τις οποίες μπορεί κανείς να χάσει αυτοστιγμεί την πίστη του στην ανθρωπότητα.
Πάω να μπω στο φέισμπουκ για να κάνω λίγο καμάκι (έχω βάλει στο προφίλ μου τη φωτογραφία ενός μοντέλου και σκίζω, ενώ με την αληθινή μου φάτσα τρώω μονίμως χυλόπιτες), και πέφτω σε τοίχους δημοσιεύσεων. Δέκα χιλιάδες χρόνια ανθρώπινου πολιτισμού πως κλείστηκαν ανάμεσα σε τόσα τούβλα; Που είναι το προφίλ του Σοπενχάουερ να το ταράξω στα λάικ;
Τελικά ποια ήταν ακριβώς η χρησιμότητα του ίντερνετ, τι προσέφερε στο μέσο χρήστη του; Εκτός δηλαδή από τη δυνατότητα στον κάθε μπουμπούνα να αποκτά δημόσιο βήμα, να βρίσκει κάμποσους εξίσου -ή περισσότερο- μπουμπούνες φόλοουερς και ενίοτε να βιοπορίζεται από αυτό;
Εντάξει, δεν θέλω να γίνομαι ισοπεδωτικός, μια χρησιμότητα μόλις τη βρήκα. Μπορείς πια να βρίσκεις ελεύθερα τσόντες για κάθε γούστο. Σκέψου τις εποχές που έψαχνες περίπτερο με αρσενικό περιπτερά για να πάρεις το τελευταίο τεύχος του Ταρατατά. Ήσουν και ντροπαλός πανάθεμά σε.
Να, το ίντερνετ καταργεί τη ντροπή.
Ξεκίνησα να γράψω κάτι για τον υστερικό αντιγερμανισμό που σέρνεται όπου ομιλείται η ελληνική, πως διάολο κατέληξα στις τσόντες; Άπατο το υποσυνείδητο. Κι ωστόσο, οι αντιγερμανικές υστερίες, η άγνοια περί ταξικών ανισοτήτων και του τρόπου που αυτές κουκουλώνονται από τεχνητές εθνοτικές διαφορές, οι συνομωσιολογίες, οι γεροντολογίες και οι νεομεσσιανισμοί είναι όλα τους χαρακτηριστικοί δείκτες του μίγματος σαχλαμάρας και υποκρισίας που ταλαιπωρεί το σύγχρονο άνθρωπο. Φαντάζομαι όχι μόνο τον Έλληνα. Ενώ οι τσόντες, είναι τόσο ανυπόκριτες και αθώες! Με μόνη ίσως εξαίρεση τις σιλικονούχες προσθήκες. Που είναι μεν στον αγώνα για την ομορφιά ότι οι ωδίνες στ' ανεμογκάστρι, αλλά δεν βλάπτουν κανέναν, όπως δεν βλάπτει η ηλικιωμένη που φτιασιδώνεται ματαίως.
Άσε που οι τσόντες προσφέρονται για να βγουν κοινωνιολογικά συμπεράσματα. Αρκεί να δει κανείς το επίπεδο της εγχώριας παραγωγής. Τη δεκαετία του '80 οι Έλληνες νομίζαμε ότι ήμασταν περήφανοι Γκουσγκούνηδες, αλλά αποδειχτήκαμε -ως συνήθως- κακέκτυπα αμερικανιάς.
Άσε που οι τσόντες προσφέρονται για να βγουν κοινωνιολογικά συμπεράσματα. Αρκεί να δει κανείς το επίπεδο της εγχώριας παραγωγής. Τη δεκαετία του '80 οι Έλληνες νομίζαμε ότι ήμασταν περήφανοι Γκουσγκούνηδες, αλλά αποδειχτήκαμε -ως συνήθως- κακέκτυπα αμερικανιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου