Μάνα, όνομα είναι αυτό που μού 'δωσες;

-Νεφέλη πρόσεχε το παιδάκι.
-Μπαμπά, ο Κρίτων δεν κατεβαίνει από την κούνια.
-Ορφέα σε πέντε λεπτά φεύγουμε.
Τρία ονόματα άκουσα στην παιδική χαρά και ήταν τα παραπάνω. Ψέμματα, ήταν κι ένα κοριτσάκι που το φώναζαν Ζωρζινέλλα, Ζιγκουάλα, κάτι τέτοιο. Επίσης, δεν ορκίζομαι, ίσως ήταν ο Ορφέας που δεν κατέβαινε από την κούνια κι όχι ο Κρίτων. Αν όμως συνδυάσω το γεγονός ότι στα 7 τελευταία χρόνια που πηγαίνω στις παιδικές χαρές (παλιότερα δεν μ' άφηνε η μαμά μου) δεν έχω ακούσει να φωνάζουν ούτε έναν (1) Κώστα (ενώ έχω ακούσει αμέτρητους Κωνσταντίνους), συμπεραίνω ότι:

• Σε λίγα χρόνια οι Κωστάδες θα είναι λιγότεροι κι από τους Γοτφρίδους. Οι Κωνσταντίνοι όμως θα κονταροχτυπιούνται με τους Αλέξανδρους για την πρωτιά.
• Οι Νεφέλες είναι περισσότερες απ' τις Μαρίες και τις Κατερίνες μαζί.
• Μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει Αθανασία. (Υπάρχουν όμως Νάνσες)
• Που 'σαι Θανάση; (Αν τον βρεις δείχτον μου)
• Παππούδες και γιαγιάδες χωρίς μεγαλειώδες όνομα την πάτησαν.
• Τουλάχιστον από ονόματα χεστήκαμε στο μεγαλείο.

Πως ξέμειναν έτσι αυτοί και δεν τους φωνάζουν Γεώργιους;

Ευπειθώς,
Αλεξιπόρδιππος

Υ.Γ. Ζητείται Λεμονιά για σοβαρή σχέση.