Ο 902 έκλεισε, η ΕΡΑ παραμένει βουβή (τουλάχιστον στο λεκανοπέδιο) και τα FM θυμίζουν επαρχία άνευ κλαρίνου. Η τηλεόραση έτσι κι αλλιώς ήταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση. Το λατρεμένο Σταρ πάει δυστυχώς να παρασοβαρέψει και στη θέση του τηλεοπτικού 902 ξεφύτρωσε ένα "Ε"σπρεσσοκάναλο.
Αυτό όμως το ίδιο εσπρεσσοκάναλο, χτες βράδυ πρόβαλε την άγνωστη ταινία του Tim Hunter "The saint of Fort Washington" (1992).
Πρόκειται για μια ταινία η οποία περιέργως κυκλοφόρησε από τη Warner Bros Pictures. Περιέργως, διότι πρόκειται για ταινία-γροθιά στο χολιγουντιανό "αμερικάνικο όνειρο", καθώς απεικονίζει με επαρκή σκληρότητα τις συνθήκες διαβίωσης των αστέγων, τόσο στους δρόμους όσο και στα άσυλα-γκέτο όπου στεγάζονται (υποχρεωτικά) τις νύχτες. Παρουσιάζει μάλιστα με τρόπο αποκαλυπτικό (αν και κάπως συγκρατημένο) την αντιμετώπιση των αστέγων από την αμερικάνικη αστυνομία, πράγμα που ξενίζει, αφού με τόσο CSI, NCIS, Law and Order και τόσους λεβέντηδες ήρωες χολιγουντιανών αστυνομικών θρίλλερ έχουμε πειστεί ότι οι μπάτσοι είναι ταγμένοι στη δίωξη των κακών και στην προστασία των καλών. Πιότερο βέβαια γουστάρουμε τους μπάτσους που είναι μάγκες και σκληροί και δεν κολλάνε σε νόμους, προσωπικά δεδομένα και άβατα αν είναι να μας σώσουν από τους κακούς.
Πως διάολο διένειμε αυτήν την ταινία η Warner; Μυστήριο. Άγνωστη βέβαια παρέμεινε.
Ήρωες της ταινίας είναι ένας λευκός σχιζοφρενής (μη σήριαλ κίλλερ) και ένας μαύρος άστεγος οι οποίοι συνδέονται με φιλία και προσπαθούν να επιβιώσουν κόντρα σε κάθε προγνωστικό. Και όντως ο λευκός δεν επιβιώνει τελικά, χάρη και στην αδιαφορία (έως συνενοχή) των αρχών. Η ερμηνεία του Matt Dillon ως σχιζοφρενούς αστέγου βραβεύτηκε στο φεστιβάλ της Στοκχόλμης το 1993. Ο Danny Glover δεν βραβεύτηκε κάπου αλλά μάλλον δεν θα το φέρει και βαρέως αφού θά 'χει συνηθίσει στην εκτίμηση που έχει το Χόλιγουντ για τις πολιτικές του πεποιθήσεις και πρωτοβουλίες.
Η ταινία βέβαια έχει κάποιες αδυναμίες αφού δεν παύει να είναι αμερικάνικη. Ο σκηνοθέτης της δεν είναι δα και ο Λόουτς, αν και πρέπει να σημειωθεί ότι ο πατέρας του, ο Ian McLellan Hunter, ήταν βρετανός και είχε κάποτε την τιμή να μπει στις μακαρθικές λίστες.
Καταπιάνεται με ένα καυτό κοινωνικό πρόβλημα, στα χνάρια του νέου βρετανικού κινηματογράφου, δυσκολεύεται όμως να υπερπηδήσει κάποια ενδημικά αμερικανικά μικροκλισέ και αποφεύγει, έστω και να υπονοήσει, οτιδήποτε το ανατρεπτικό. Είναι όμως φιλότιμη και ρεαλιστική, σύμφωνα τουλάχιστον και με σχετικές μαρτυρίες. Κι έχει μια συγκλονιστική σκηνή με την ομαδική ταφή αστέγων σε απομονωμένη νησίδα όπου απαγορεύεται η πρόσβαση ακόμα και σε συγγενείς.
Σε κάθε περίπτωση αποτελεί μια ενδιαφέρουσα κινηματογραφική έκπληξη.
Αυτό όμως το ίδιο εσπρεσσοκάναλο, χτες βράδυ πρόβαλε την άγνωστη ταινία του Tim Hunter "The saint of Fort Washington" (1992).
Πρόκειται για μια ταινία η οποία περιέργως κυκλοφόρησε από τη Warner Bros Pictures. Περιέργως, διότι πρόκειται για ταινία-γροθιά στο χολιγουντιανό "αμερικάνικο όνειρο", καθώς απεικονίζει με επαρκή σκληρότητα τις συνθήκες διαβίωσης των αστέγων, τόσο στους δρόμους όσο και στα άσυλα-γκέτο όπου στεγάζονται (υποχρεωτικά) τις νύχτες. Παρουσιάζει μάλιστα με τρόπο αποκαλυπτικό (αν και κάπως συγκρατημένο) την αντιμετώπιση των αστέγων από την αμερικάνικη αστυνομία, πράγμα που ξενίζει, αφού με τόσο CSI, NCIS, Law and Order και τόσους λεβέντηδες ήρωες χολιγουντιανών αστυνομικών θρίλλερ έχουμε πειστεί ότι οι μπάτσοι είναι ταγμένοι στη δίωξη των κακών και στην προστασία των καλών. Πιότερο βέβαια γουστάρουμε τους μπάτσους που είναι μάγκες και σκληροί και δεν κολλάνε σε νόμους, προσωπικά δεδομένα και άβατα αν είναι να μας σώσουν από τους κακούς.
Πως διάολο διένειμε αυτήν την ταινία η Warner; Μυστήριο. Άγνωστη βέβαια παρέμεινε.
Ήρωες της ταινίας είναι ένας λευκός σχιζοφρενής (μη σήριαλ κίλλερ) και ένας μαύρος άστεγος οι οποίοι συνδέονται με φιλία και προσπαθούν να επιβιώσουν κόντρα σε κάθε προγνωστικό. Και όντως ο λευκός δεν επιβιώνει τελικά, χάρη και στην αδιαφορία (έως συνενοχή) των αρχών. Η ερμηνεία του Matt Dillon ως σχιζοφρενούς αστέγου βραβεύτηκε στο φεστιβάλ της Στοκχόλμης το 1993. Ο Danny Glover δεν βραβεύτηκε κάπου αλλά μάλλον δεν θα το φέρει και βαρέως αφού θά 'χει συνηθίσει στην εκτίμηση που έχει το Χόλιγουντ για τις πολιτικές του πεποιθήσεις και πρωτοβουλίες.
Η ταινία βέβαια έχει κάποιες αδυναμίες αφού δεν παύει να είναι αμερικάνικη. Ο σκηνοθέτης της δεν είναι δα και ο Λόουτς, αν και πρέπει να σημειωθεί ότι ο πατέρας του, ο Ian McLellan Hunter, ήταν βρετανός και είχε κάποτε την τιμή να μπει στις μακαρθικές λίστες.
Καταπιάνεται με ένα καυτό κοινωνικό πρόβλημα, στα χνάρια του νέου βρετανικού κινηματογράφου, δυσκολεύεται όμως να υπερπηδήσει κάποια ενδημικά αμερικανικά μικροκλισέ και αποφεύγει, έστω και να υπονοήσει, οτιδήποτε το ανατρεπτικό. Είναι όμως φιλότιμη και ρεαλιστική, σύμφωνα τουλάχιστον και με σχετικές μαρτυρίες. Κι έχει μια συγκλονιστική σκηνή με την ομαδική ταφή αστέγων σε απομονωμένη νησίδα όπου απαγορεύεται η πρόσβαση ακόμα και σε συγγενείς.
Σε κάθε περίπτωση αποτελεί μια ενδιαφέρουσα κινηματογραφική έκπληξη.
1 σχόλιο:
Χαίρομαι που ξαναγράφεις μετά από καιρό και μάλιστα για κιν/φικό θέμα.
Γι'αυτό δε θα σε κακοκαρδίσω με αναφορές σε κανάλια,συχνότητες, αμερικάνικες ταινίες και εταιρίες κλπ.
Πάντως αν δείς καμμιά Σκανδιναβική, Ρωσική, Μεξικάνικη, Αργεντίνικη, Τουρκική κλπ χτύπα alarm εγκαίρως...γιατί πήξαμε στα fast food
Δημοσίευση σχολίου