Θα έκοβες το μισθό σου για να μην απολυθεί η Κοτιγιάρ;

(Ή αλλιώς: "ποιο μισθό μου;")
Είχα σκοπό να ανεβάσω κάτι ελαφρό, σχετιζόμενο με τις νέες φαεινές ιδέες του υπουργείου οικονομικών για την κατατρόπωση της φοροδιαφυγής. Όμως έπεσε το μάτι μου σ' αυτό το δημοσίευμα. Πρόκειται για μια ταινία που πρόκειται να σκηνοθετήσουν οι αδελφοί Νταρντέν και να κυκλοφορήσει το καλοκαίρι. Η κεντρική ηρωίδα (στο ρόλο η Μαριόν Κοτιγιάρ) είναι μια εργαζόμενη γυναίκα που προσπαθεί να πείσει τους συναδέλφους της να δεχθούν περικοπές στα μπόνους τους προκειμένου η ίδια να μη χάσει τη δουλειά της, εν όψει μείωσης του προσωπικού. Στην αρχή υπέθεσα πως το ρεπορτάζ του ευγενούς συγκροτήματος ήταν ίσως λίγο μεταλλαγμένο. Αφού όμως το αντέγραψε και η Γκάρντιαν, κάπως έτσι θά'ναι το σενάριο.

Οι αδελφοί Νταρνέν είχαν σκηνοθετήσει τη Rosetta, μια θαυμάσια βέλγικη δραματική ταινία που κέρδισε το χρυσό φοίνικα του 1999. Η νέα τους ταινία κινείται κι αυτή -ίσως και οι ενδιάμεσες ταινίες τους που δεν έχω δει- γύρω από τα προβλήματα της σύγχρονης εργατικής τάξης. Καλά κάνουν οι άνθρωποι, στο κάτω κάτω ο κινηματογράφος αυτός δεν είναι ιδιαίτερα εμπορικός. Κίνητρό τους φαίνεται πως δεν είναι το box office.
Γιατί τότε μπουγαδιάζουν την εργατική τους φόρμα στη σαπουνάδα του εύκολου εντυπωσιασμού;

Πρώτ'απ'όλα. Γιατί ένας τέτοιος ρόλος πρέπει να ενσαρκώνεται στο καλλίγραμμο σαρκίο μιας Κοτιγιάρ κι όχι σ' ένα πιο ανθρώπινο και τσαλακωμένο;
Γιατί το ερώτημα πρέπει να είναι: "Θα έκοβες το μισθό σου για να μην απολυθεί η Κοτιγιάρ;"
Κι αν δηλαδή ήταν: "Θα έκοβες το μισθό σου για να μην απολυθεί η χοντρούλα με τα γυαλιά;";
Είναι, αν το δεις, το ακροτελεύτιο ερώτημα απ' την ανάποδη.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό που με διαόλισε στο δημοσίευμα και το σενάριο της ταινίας. Είναι, άλλο τόσο, η καλλιτεχνική τσιμεντοκονία με την οποία λειαίνεται η εργατική συνείδηση. Αυτών, των ελαχίστων, που δεν ανήκουν στην ευρύτατη κατηγορία των τεχνοκρατών / στελεχών / μεσαιοταξικών αλλά ζουν από την εργασία τους.

Έχουμε ένα σεναριακό δεδομένο. Βγαλμένο μάλιστα απ' τη ζωή. Το μισθοδοτικό κόστος θα μειωθεί. Ο εύκολος τρόπος είναι βέβαια οι απολύσεις. Ο καπιταλισμός όμως δεν έχει αδιέξοδα! Επιτρέπει στους εργαζόμενους να συμμετέχουν, να συναποφασίζουν, να προτείνουν. Αν αυτό δεν είναι δημοκρατία, τότε τι είναι; Η ηρωίδα της ταινίας δεν έχει παρά να πείσει τους συναδέλφους της να υποστούν ισόποσες μειώσεις. (Ισοδύναμα μέτρα που λέει και η Αριστερά Της Ευθύνης). Οι αμοιβές αυτές, για να γκελάρουν καλύτερα, βαφτίζονται μπόνους. Έτσι, το ζύγι δεν είναι πια "μερίσματα μετόχων | μισθοί εργαζομένων". Τα κέρδη είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να μπαίνουν στο ζύγι. Έχουμε από τη μια την ηρωίδα που χάνει η δόλια τη δουλειά της, κι από την άλλη τους ρετιρέδες συναδέλφους της που παίρνουν "μπόνους". Ε, καλύτερα δεν είναι να πάρει ο διάολος τα "μπόνους" αντί για την ηρωίδα; Καλύτερα βέβαια, πόσο μάλλον όταν σκέφτεσαι ένα πλάσμα σαν την Κοτιγιάρ να σε κοιτά με εύθραυστο βλέμμα γεμάτο επικλήσεις του τζεντλεμανισμού και του φιλοτίμου σου... (Αν σε κοίταζε κάπως έτσι η χοντρούλα με τα γυαλιά μάλλον θα έκανες τον αργόστροφο).

Μαριγιόν, εγώ πάντως για ένα σου φιλί θα τα χαλάλιζα τα μισθά μου.
Τα μερίσματά μου όμως, όχι. Γι΄αυτά πρέπει να δώσεις πολύ περισσότερα.