Επόμενη στάση: Σκύψτε Ευλογημένοι

Τι να γράψει κανείς για το λαοπρόβλητο ηγέτη Σαμαρά και το φωτισμένο υπουργό Χατζηδάκη; Δάκρυα μού 'ρχονται στα μάτια κι αέρια στα άντερα όταν συλλογίζομαι τον αγώνα που δίνουν για να κουμαντάρουν την "τελευταία σοβιετική δημοκρατία της Ευρώπης". Για να τσακίσουν τις συντεχνίες που ταλαιπωρούν τον αθώο κοσμάκη. Για να κρατήσουν στα στιβαρά τους μπράτσα τα κωλομέρια της πατρίδας, μην τυχόν και πέσει και πάει αγάμητη.
Κι όμως για το Χατζηδάκη είχα ξαναγράψει και προ διετίας: "Το μόνο θετικό από τη χτεσινή επίθεση στον Χατζηδάκη είναι ότι κανένας κυβερνητικός πολιτικάντης της τελευταίας 30ετίας δεν θα τολμά να περπατήσει στους δρόμους. Είναι πάντως δυσάρεστο το θέαμα ενός να δέχεται επίθεση από πολλούς". Αυτό τό 'γραφα το Δεκέμβριο του 2010 με αφορμή τις κατραπακιές στο αρρενωπό του ξέφωτο. Συχνά το παθαίνω να μπερδεύω τον ανθρωπισμό με την πιτυρίδα.

Η κυβέρνηση λοιπόν επιστράτευσε τους απεργούς του Μετρό. Καλά ξηγήθηκε, γαμήθηκα στον ποδαρόδρομο τόσες μέρες. Τόση χοληστερίνη ξοδευμένη στα πεζοδρόμια. Και τόσος φόβος μη με κάνει τσακ το αφεντικό για την αργοπορία. Το Μετρό πάλι το βαρέθηκα. Με αφορμή την επιστράτευση να θυμηθούμε και λίγο τα παλιά.

Όσο για τους απεργούς:

Πόσα τραγούδια έχω αγαπήσει στη ζωή μου; Αμέτρητα. Αυτό όμως έχει μια συγκεκριμένη πρωτιά. Το έχω ακούσει σε καθημερινή βάση, χωρίς να το χορτάσω, για το μακρύτερο χρονικό διάστημα από όλα. Αυτά πριν από καμιά εικοσαετία. Ακόμα όμως παραμένει αγαπημένο.
Αφιερωμένο σε όσους αγωνίζονται κόντρα στη δυσωδία των Κεδίκολων.